Ebook Kody Energetyczne mobi,epub,pdf

wdę jest takie proste. Kiedy wiemy, że jesteśmy istotami energetycznymi, zaczynamy oddalać się od opartych na lęku historii, które tworzy nasz umysł i wchodzimy na ścieżkę życia według innej dostępnej opcji - perspektywy naszej prawdziwej, wiecznej natury Duchowego Ja. Zamiast patrzeć na zewnątrz w ciągłym poszukiwaniu czegoś, co może nam zaszkodzić, skupiamy się na wnętrzu, na tkwiącej w nas energii i energii wokół naszego ciała i polegamy na niej, aby pokazała nam, co jest dla nas prawdą. Kiedy to robimy, życie płynie bez wysiłku. Otwierają się przed nami w sposób naturalny szanse na miłość i rozwój. Musimy się tylko nad nimi pochylić, przytaknąć i pozwolić się im rozwinąć. Jesteśmy silnie troskliwi i troskliwie silni. Znamy i czujemy swoją jedność z wszystkim i nie czujemy się od niczego oddzieleni. Stres i zmartwienia nie istnieją ponieważ wiemy jednoznacznie, że wszystko w naszym życiu służy ostatecznie naszemu rozwojowi i dobremu samopoczuciu. Mówię o tym spokojnym, magicznym stanie bezpośrednio z doświadczenia. Moja podróż do przebudzenia się jako Duchowe Ja nastąpiła po decydującym momencie poddania się, które dokonało we mnie nieodwracalne zmiany. Czułam, jak gdyby moje ciało błyszczało. Mój umysł chciał trwać tylko w tym, co przeżył i nie iść dalej. Zdobyłam zupełnie nowe spojrzenie na to, kim i czym naprawdę jesteśmy. Mimo że nie zaczęłam jeszcze łączyć tego doświadczenia w całość (tak naprawdę, z początku byłam dość zdezorientowana i przeniesiono mnie do pobliskiego domu, bym się położyła) wiedziałam, że moja rzeczywistość nigdy już nie będzie taka sama. Okazało się to prawdą i czas, jaki nastąpił bezpośrednio potem był, najdelikatniej mówiąc, interesujący! Kiedy wieczorem wróciłam do domu, znalazłam się w ogromnym błogostanie, którego nie chciałam już nigdy opuścić. Przez wiele kolejnych dni, kiedy podnosiłam głowę z poduszki, znajdowałam się w ekstazie i uczuciu, jak gdybym stała pod wirującymi ogłuszająco śmigłami startującego helikoptera. Czułam się, jak gdybym wchłonęła energię o wysokiej częstotliwości, której ani moje ciało, ani mój umysł nie mogły objąć. Następnie, kiedy kładłam się z powrotem lub wchodziłam w stan medytacji, natychmiast zanurzałam się w najwspanialszy stan z możliwych. W moim umyśle pojawiały się wizje elektryzujących i opalizujących kolorów, kształtów i innych wymiarów, a były to najpiękniejsze obrazy, jakie kiedykolwiek oglądałam. Za nimi płynęły przebłyski obrazów przynoszących jednocześnie przesłania i percepcję wszelkiego rodzaju prawd. Wszystko było tak ogromne, wspaniałe i dziewicze! Znajdowałam się w stanie ogromnej szczęśliwości, w stanie ananda albo samadhi, jak go nazywają tradycje jogiczne i nie chciałam już nigdy z niego wychodzić! Przez kilka dni leżałam w łóżku i doświadczałam siebie jako istoty z czystej, boskiej energii. Moja Opiekuńcza Osobowość zaczęła się łączyć z Duchowym Ja. W moim umyśle i w sercu panowała wolność, w ciele czułam głębokie i cudowne rozluźnienie. Doświadczałam wielu momentów zachwycającej i nabożnej, czystej świadomości tego, że naprawdę jesteśmy istotami kosmicznymi. A jednak proces ten nie był natychmiastowy. Otwieranie się mojej subtelnej energii było tylko początkiem pełnego zrozumienia co to znaczy być istotą energetyczną, która jest Duchowym Ja. Po około tygodniu na tyle wchłonęłam tę energię o wysokiej częstotliwości, że mogłam siedzieć, stać i chodzić. Jednak nawet wtedy świat poza moją sypialnią wydawał mi się brutalny i hałaśliwy. Byłam niezwykle wrażliwa na dźwięki takie jak radio czy telewizja oraz szybko zmieniające się obrazy - ludzi przebiegających obok w pośpiechu, pędzące samochody, a nawet kelnerów krzątających się w restauracji. Z początku moje ciało było tak lekkie, że prawie go nie czułam. Później, w miarę upływu czasu, zaczęłam się w nim zakotwiczać, co przyniosło mi uczucie niesamowitej siły. Mimo to, powrót do codziennego życia stanowił nie lada wyzwanie. Czułam się niejako ,,zawieszona pomiędzy światami" i nie miałam pojęcia, jak funkcjonować z tej perspektywy. Nie potrafiłam już tylko patrzeć na twarze ludzi, odczytywać mowę ich ciała i po prostu wierzyć ich słowom. Mogłam teraz dostrzegać energię pod maską, jaką prezentowali. Odkrywało się przede mną coś innego, coś bardziej realnego i prawdziwego. Moją uwagę przyciągał inny poziom rzeczywistości, którego wcześniej nie odbierałam, z wyjątkiem krótkich chwil we wczesnym dzieciństwie. Kiedy miałam około sześciu lat bawiłam się w strumyku, a słońce rozświetlało pomarszczoną powierzchnię wody. W płytkiej wodzie widziałam, jak kijankom wyrastają nogi. Letnie powietrze było cudowne i spokojne. Spojrzałam na moje r