Ebook Kogut domowy mobi,epub

m na­dzie­ję, że zda­jesz so­bie spra­wę, do cze­go do­pro­wa­dzi­łeś, i masz wi­zję na­pra­wy tego po­pie­przo­ne­go ukła­du. I spró­buj tyl­ko ku­pić dzie­ciom go­to­wą piz­zę! Kuba chciał coś po­wie­dzieć, ale Nika nie dała mu dojść do sło­wa. Kie­dy od­bie­rał Maję ze szko­ły, był wy­koń­czo­ny. - Ma­tyl­da jest w przed­szko­lu do pięt­na­stej, tak? - upew­nił się tyl­ko i po­dą­żył tę­sk­nym wzro­kiem za męż­czy­zną ubra­nym w ele­ganc­ki gar­ni­tur, któ­ry dum­nie dzier­żył skó­rza­ną tecz­kę i po­pra­wiał na no­sie oku­la­ry. Pew­nie był kimś waż­nym. Pew­nie po­dej­mo­wał istot­ne de­cy­zje i po­ma­gał in­nym lu­dziom. Pew­nie dużo za­ra­biał. Pew­nie cho­dził na służ­bo­we spo­tka­nia - Co na obiad? O, wła­śnie. - Ma­ka­ron z so­sem po­mi­do­ro­wym. - Może być - zgo­dzi­ła się Maja, a Ja­kub ode­tchnął z ulgą. Fo­cha obia­do­we­go dzi­siaj by już nie zniósł. - O któ­rej wra­ca mama? - O sie­dem­na­stej, tak przy­naj­mniej obie­ca­ła. - Faj­nie. - Bar­dzo faj­nie! - po­twier­dził Ja­kub i ucie­szył się na samą myśl o swo­bod­nym opad­nię­ciu na ka­na­pę, a być może na­wet krót­kiej drzem­ce. O go­dzi­nie szes­na­stej trzy­dzie­ści chcia­ło mu się pła­kać. Zie­mia wi­ro­wa­ła, dom wi­ro­wał, trój­ka dzie­ci rów­nież wi­ro­wa­ła, a on mu­siał ro­bić to z nimi. Ci­sza gdzieś znik­nę­ła, po­dob­nie jak pe­wien sta­bil­ny po­rzą­dek świa­ta. To nie ma­ra­to­ny były trud­ne, nie ła­że­nie po ja­ski­niach, bu­do­wa domu czy na­pra­wa sta­re­go gra­mo­fo­nu, z któ­rej Ja­kub był tak bar­dzo dum­ny. Naj­trud­niej było do­ro­snąć do roli ojca, zwłasz­cza w wie­ku czter­dzie­stu trzech lat. Roz­dział czwar­ty Oj­ciec Go­ogle Bere­ni­ka po raz ko­lej­ny prze­ko­na­ła się, że wca­le nie chcia­ła być ko­bie­tą, któ­ra pra­cu­je, za­ra­bia i utrzy­mu­je dom. Tra­dy­cyj­ny po­dział obo­wiąz­ków bar­dzo jej od­po­wia­dał, po­dob­nie jak pra­ca na jed­ną trze­cią eta­tu. Do tej pory w agen­cji spę­dza­ła tyl­ko tyle cza­su, ile mu­sia­ła, zresz­tą jej szef nie miał nic prze­ciw­ko temu, żeby cza­sem po­pra­co­wa­ła w domu. Tak było do nie­daw­na. Kie­dy jed­nak do­wie­dział się, że Nika pil­nie po­trze­bu­je pra­cy w peł­nym wy­mia­rze go­dzin, za­tarł z ra­do­ści ręce i za­sy­pał ją całą masą zle­ceń. Nic dziw­ne­go. Po­sia­da­jąc trój­kę dzie­ci, jest się wy­jąt­ko­wo kre­atyw­nym i ma się prak­tycz­nie bez prze­rwy szli­fo­wa­ną wy­obraź­nię. Każ­da mat­ka jest w tym praw­dzi­wą mi­strzy­nią - wy­ima­gi­no­wa­ni przy­ja­cie­le, roz­mo­wy z lal­ka­mi, bu­do­wa­nie wła­sne­go ta­jem­ni­cze­go świa­ta, prze­bie­ran­ki. Ja­kub kom­plet­nie tego nie ro­zu­miał i pew­nie wła­śnie dla­te­go był tyl­ko ban­kow­cem. W tym za­wo­dzie nie jest po­trzeb­na fan­ta­zja, tyl­ko pre­cy­zja oraz umie­jęt­ność za­nu­dze­nia klien­ta na śmierć. - Za­nu­dze­nia? - obu­rzał się jej mąż. Ki­wa­ła gło­wą. - Kie­dy czło­wiek już nie ma siły dłu­żej cię słu­chać, bo przy­sy­pia, zga­dza się na two­je wa­run­ki i pod­pi­su­je te wszyst­kie sto­si­ska pa­pie­rów. Ban­kow­cy za­wsze mó­wią tak dłu­go, aż klient do­sta­je cięż­kich po­wiek. Wte­dy przy­stę­pu­ją do ata­ku, bo­wiem ich obiekt jest roz­mięk­czo­ny i ma­rzy o za­koń­cze­niu wi­zy­ty w ban­ku. Ona czu­ła się inna i wła­śnie dla­te­go pra­co­wa­ła w agen­cji re­kla­mo­wej. Była kre­atyw­na i lu­bi­ła sama two­rzyć rze­czy­wi­stość. - Wi­dzia­łem wszyst­kie po­sta­ci z Czer­wo­ne­go Kap­tur­ka w skle­pie z za­baw­ka­mi, nie­da­le­ko nas. Po co ty się ba­wisz w ro­bie­nie la­lek z drew­nia­nych ły­żek? - śmiał się z niej Ja­kub, wi­dząc jak z ka­wał­ka czer­wo­ne­go ma­te­ria­łu Nika pró­bu­je uszyć su­kien­kę. Ale ona tyl­ko wzru­sza­ła ra­mio­na­mi i do znu­dze­nia po­wta­rza­ła, że dzie­ci lu­bią­ce fan­ta­zjo­wać, po­słu­gu­ją się bo­gat­szym słow­nic­twem niż te, któ­re wolą za­ba­wy nie­wy­ma­ga­ją­ce my­śle­nia. - Ich ję­zyk za­wie­ra trud­niej­sze sło­wa, przy­pusz­cze­nia, przy­słów­ki i przy­miot­ni­ki. Zwy­kła lala sta­je się ba­śnio­wą księż­nicz­ką, cza­ro­dziej­ką z in­nej pla­ne­ty, le­śnym dusz­kiem. W pu­deł­ku od za­pa­łek wi­dzą sa­mo­cho­dzik, do­mek dla ma­leń­kich istot, łó­żecz­ko kra­sno­lud­ka. Ba­wiąc się, cały czas szep­czą pod no­sem, two­rząc wła­sne hi­sto­rie.