Ebook Koncert w Melbourne mobi,epub

oukładane i zapięte na ostatni guzik. Tak więc została, zapracowała sobie na jego uznanie, co odzwierciedlało się w kilku podwyżkach, które otrzymała w ciągu ostatnich dwóch lat. Jednak intelekt i etyka pracy Matta szły niestety w parze z niezwykłym urokiem. Wytrwale stawiała czoło ogniowi pytań, którymi witał ją codziennie w biurze. Wymigiwała się od niezobowiązujących rozmów na temat życia prywatnego i nie połknęła przynęty, gdy oznajmił jej pewnego razu, tonem zdradzającym rozdrażnienie, że kobiety zwykle inaczej reagują, gdy okazuje zainteresowanie ich życiem prywatnym. - Obawiam się, że to nie będę ja - odparła tonem niezdradzającym jakiejkolwiek obawy. - Nie mieszam życia zawodowego z prywatnym. Nie żałowała swojej decyzji, ponieważ w miarę upływu czasu coraz bardziej ulegała urokowi szefa i dziękowała sobie w duchu, że posłuchała wówczas zdrowego rozsądku. Tak więc obecność Matta w jej uroczym mieszkaniu zupełnie wytrąciła ją z równowagi. - Dla przykładu - drążył teraz szef - znasz mnie pewnie na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że powinienem być teraz razem z Clarissą na przedstawieniu baletowym, tak więc przeczytałbym twoją wiadomość dopiero w poniedziałek rano. Pewnie zamierzałaś wkroczyć jutro do biuro później niż zwykle, w nadziei, że zdążę jakoś przetrawić te niestrawne wieści, że zamierzasz porzucić najlepiej płatną pracę, jaką jesteś w stanie znaleźć, do tego stawiającą przed tobą wiele wyzwań. Violet wytarła spocone dłonie o dżinsy i skupiła się na przygotowaniu kawy - takiej, jaką lubił. Czarnej bez cukru. Stała odwrócona do niego plecami, więc nie musiała przynajmniej znosić przeszywającego wzroku jego granatowych oczu, jednak cały czas czuła go na sobie. Matt był ubrany niezobowiązująco - czarne dżinsy, jasna koszulka polo i mokasyny. Widywała go nieraz w takim stroju, jednak fakt, że dziś sama była ubrana podobnie, wprawiał ją w zakłopotanie. - To nieprawda - powiedziała, spuszczając wzrok i podsuwając mu kubek z kawą, po czym usiadła po przeciwnej stronie stołu. Znała go na tyle, żeby wiedzieć, że jego zainteresowanie życiem prywatnym asystentki nie ulotniło się nagle, jak by sobie tego życzyła. Jej rezygnacja była teraz tematem przewodnim, z którym zamierzał się zmierzyć, potem jednak z pewnością wróci do tego, gdzie Violet mieszka. Choć na samą myśl kuliła się w środku, uśmiechała się i zachowała pozorny spokój, patrząc na niego uprzejmie, choć z lekkim zaskoczeniem. Tak właśnie chciała się zaprezentować - profesjonalnie i z opanowaniem. - A więc nie pamiętałaś, że miałem iść dzisiaj na - Czy to ma jakieś znaczenie? - Zawiodłem się na tobie, Violet. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, ale ty najwyraźniej nie jesteś w stanie powiedzieć mi prosto w oczy, że masz mnie gdzieś. - Ja tylko dla ciebie pracuję, Matt - odparła, kręcąc powoli głową. - Tak jak dwustu innych pracowników, którzy zajmują cztery piętra budynku, jednak żaden z nich nie zna mnie tak dobrze jak ty. Chociaż... - zamilkł na chwilę. - Gdybyś naprawdę dobrze mnie znała, wiedziałabyś, że mój związek z Clarissą wisi na włosku. - Zerwałeś z nią? - Violet poczuła cień współczucia dla seksownej blondynki o błękitnych oczach, która być może nie była najinteligentniejszą istotą pod słońcem, ale była wesoła, gadatliwa i bardzo miła, i z pewnością nie zasługiwała na obowiązkowy bukiet kwiatów, który Violet z pewnością będzie musiała za parę dni wysłać. Chyba że w reakcji na jej rezygnację Matt każe jej więcej nie pokazywać się w pracy. - Nie udawaj zaskoczenia - odparł Matt oschłym tonem. - Wiesz, że nie mam czasu na stały związek. Zresztą zbaczamy z tematu. Przyszedłem, żeby porozmawiać o twoim wypowiedzeniu. Masz już dosyć pracy ze mną czy chodzi o pieniądze? Przecież mogłaś po prostu przyjść i poprosić o podwyżkę. Violet na chwilę zamarła, zbita z tropu informacją, że według jej szefa jakakolwiek relacja trwająca dłużej niż pięć sekund kwalifikowała się do stałego lub też poważnego związku. Zamrugała i skupiła wzrok na mężczyźnie. Serce zaczęło jej bić szybciej i tętno przyspieszyło, gdy ich oczy się spotkały - głęboki błękit kontra ciepły brąz. Wiedziała, że się rumieni i nienawidziła się za niezdolność zachowania choć pozorów obojętności i neutralności. W pracy, w swym nienagannym stroju - szara marynarka, biała koszula i szara spódnica, do tego jakieś czarne szpilki o rozsądnej wysokości - czuła się w pewien sposób zabezpieczona przed jego porażającym i niebezpiecznym urokiem, ale teraz nie miała na sobie tradycyjnego mundurka. Umysł również jej tu nie pomagał. Powinna pamiętać, że ktoś taki jak Matt, bożyszcze kobiet, zwracał uwagę tylko na konkretne przedstawicielk