Ebook Konopnicka, jakiej nie znamy mobi,epub

mała Mania (zabawna przez to, że zbierała najrozmaitsze błyszczące przedmioty i zagrzebywała je w różnych miejscach ogrodu) już wtedy układała różne wierszyki i piosenki. Całkiem to prawdopodobne; każde prawie dziecko ma łatwość rymowania i skłonność do ,,tworzenia", tym bardziej ją musiała mieć przyszła poetka. Zresztą i jej siostra Wanda miała tę łatwość wierszopisarską -- tylko nie potwierdziła jej w późniejszym życiu i tak znikła z tradycji rodzinnej. Tymczasem -- z punktu widzenia Anusi -- obejrzyjmy dom rodzinny Mani. Były w nim jakieś pokoje (z najważniejszą dla dziecka ,,garderobą"), była kuchnia i spiżarnia. Obok domu było podwórko odgrodzone od ulicy bramą. Na podwórzu studnia i drwalka. Przy domu kamienny ganek. W suterenach mieszkali jacyś ludzie. To wszystko mogło być prawdą, bo nawet częściowo znajduje potwierdzenie w dzisiejszym stanie rzeczy. Ale to wszystko może być równie dobrze opisem jakiegokolwiek miejsca na Wciąż musimy o tym pamiętać, że jesteśmy w świecie domysłów, przypuszczeń. Z rąk nam ucieka prawda o nas, o naszych najbliższych -- tym bardziej więc ryzykowne jest składanie mozaiki z wiadomości o życiu kobiety, która urodziła się przed stu dwudziestu przeszło laty w majowy poranek 1842 roku, trzydzieści kilka lat przeżyła ,,zwyczajnie" i dopiero koło czterdziestki stała się sławna. Z tak drobniutkich okruchów tworzymy nasze mozaikowe obrazy dzieciństwa poetki, jej rodziny, jej Spróbujmy jeszcze ,,odnaleźć" ludzi, którzy ją otaczali. Dzięki Anusi poznaliśmy dość dokładnie postać tytułową. ,,Szlachcianką była i miała brata księdzem. To jej dawało pewne przywileje. Niewielkie, ale dawało. Przede wszystkim siadała do stołu, na szarym wprawdzie końcu i głównie dla utrzymania pomiędzy dziećmi rygoru, ale siadała. Po wtóre, ojciec mówił jej <>, a kucharka i pokojówka <>, wreszcie stróż Paweł, któremu dziecko trzymała do chrztu, całował ją w rękę". Z cmentarzy przynosi wiadomości o dalszych ludziach z otoczenia małej Mani Wasiłowskiej. Przede wszystkim Kostucha opisana z rzeczową amoralnością dziecka (mimo pozornej oceny ,,jędzy baby") albo z hartem małych ,,męczenników" osłuchanych z żywotami świętych. ,,Nie byłam [...] na Mogiłkach ani wtedy, kiedy wyniesiono na nie Kostuchę, jędzę babę, która naszej wronce chowanej łeb ucięła ot, tak wprost, tasakiem na stolnicy, za to, że biedne ptaszysko kawałek mięsa chciało jej schwycić spod ręki, ani też wtedy, kiedy na grobie Kostuchy zdechła z żalu po niej i z tęsknoty Merci, mała, żółta suczynka, Meresią w kuchni zwana, której różnymi czasy, w napadach złości, przetrąciła Kostucha łapę polanem, wybiła szpikulcem lewe ślepie, pół ogona utrzasnęła we drzwiach i cały prawie grzbiet wyparzyła z sierści wrzątkiem". Wymieńmy jeszcze Marynkę-pokojówkę, która o mgłach nad Hańczą mówiła, że to są ,,duszyczki", i guwernantkę-Francuzkę, pannę Vaucher. Z tych pośrednio zebranych wiadomości -- jeśli są prawdziwe -- należałoby wnosić, że wczesne dzieciństwo poetki upływało w domu dostatnim, nawet zamożnym. Nie bez racji napisał potem jej brat cioteczny -- Jan Turski (Agricola) -- że ,,dziwnie wielkie to było maluczkich umiłowanie u tej panny z dobrego domu, wychowanej w sferze nic wspólnego z wiejską nie mającej chatą...". Rozdział II SIEROCE GNIAZDO Zdecydowali przenieść się z Suwałk do Kalisza, z jednego krańca w drugi kraniec Królestwa -- pięćset wiorst opętanej drogi! Najpierw do Warszawy, a potem z Warszawy traktem na Łódź. I znów sucho stukały końskie kopyta, a pod rzeczami uginały się podwody z Siecienia czy też z Niszczyc. Przy monotonnym turkocie szły rozmowy o tym, że za kilka lat może by podróż wyglądała inaczej, boć przecież trwa budowa nowości nad nowościami, kolei warszawsko-wiedeńskiej. W Warszawie już nawet widzieli ,,dworzec wiedeński". A podobno w projektach jest kolej To i kawałek drogi można by przejechać... Dzieci nie słuchały rozmów dorosłych, kręciły się, deptały wszystkich po nogach, przeszkadzały, nudziły, marudziły; nawet malutka Jadwiga głośniej niż zwykle popłakiwała na kolanach piastunki. Pani Scholastyka chwytała się za głowę i mówiła, że chyba nie pięcioro, ale piętnaścioro dzieci wiezie! Dzieciom dłużyła się droga, tęskniły za towarzyszami zabaw suwalskich, za znajomym domem i ogrodem, a jednocześnie myślą leciały naprzód -- żeby już być w tym nieznanym Kaliszu! ,,Wielka przeprowadzka" odbyła się w roku 1849 -- dziś możemy określić sobie tę datę na pewno, choć Konopnicka nie precyzuje jej w żadnym wspomnieniu. Rocznik urzędowy na rok 1850 podaje pana Józefa jako obrońcę prokuratorii w guberni warszawskiej w trybunale kaliskim. Rocznik do druku przygotowywano nieco wcześniej -- mu