Ebook Kora jest samotna mobi,epub

Czytaj inne książki Holly Webb: Zagubiona w śniegu W poszukiwaniu domu Wróć, Alfiku! Gdzie jest Rudek? Czaruś, mały uciekinier Mgiełka, porzucona kotka Kto pokocha Psotkę? Figa tęskni za domem Mały Rubi w tarapatach Kora jest samotna Ilustracje: Sophy Williams Przekład: Jacek Drewnowski ISBN: 978-83-265-0165-4 Dla Robina i Williama Tytuł oryginału: Jess the Lonley Puppy Przekład: Jacek Drewnowski Redaktor prowadząca: Sylwia Burdek Korekta: Małgorzata Biernacka Typografia: Stefan Łaskawiec Skład i łamanie: MEDIA SPEKTRUM Copyright (C) for the Polish edition by Wydawnictwo Zielona Sowa 2011 Wszystkie prawa zastrzeżone Text copyright (C) Holly Webb 2010 Illustrations copyright (C) Sophy Williams, 2010 Wydawnictwo Zielona Sowa Sp. z ul. Cegielniana 4A, 30-404 Kraków 12-266-62-94, tel. 12-266-62-92 Rozdział pierwszy Helenka roześmiała się z rozkoszą, gdy kaczątka zaczęły się kłócić o chleb. Stwierdziła, że to dla nich specjalny przysmak, nie był to bowiem zwykły czerstwy chleb, lecz okruchy kanapki z żółtym serem i keczupem. Kaczki zapewne rzadko dostawały keczup. Przykucnęła nad brzegiem stawu, by się im przyjrzeć. Kaczuszki pochłonęły ostatnie okruchy, a potem z nadzieją zaczęły krążyć bliżej, na wypadek, gdyby miała więcej jedzenia. Były takie słodkie - w większości brązowe, w żółte paski i plamki, a przy tym bardzo puchate. Matka pływała czujnie wokół nich, nieufnie popatrując na Helenkę. Niektóre kaczątka nabrały odwagi i podpływały coraz bliżej. Dziewczynka wstrzymała oddech, gdy dwa z nich wgramoliły się na błotnisty brzeg stawu drobnymi, niezdarnymi skokami. Zbliżały się do niej! Żałowała, że nie ma już dla nich kanapki. Najdzielniejsze z kaczątek dziobnęło ostrożnie czubek jej trampka, ale nie wydawało się zachwycone. - Przykro mi - szepnęła, starając się powstrzymać wybuch śmiechu, by ich nie spłoszyć. - Nie mam nic więcej! Nagle rozległ się szelest i donośne szczekanie. Mały, biało-czarny pies przedarł się przez kępę trzcin i omal nie wepchnął Helenki do jeziora. Kaczuszki zapiszczały zaniepokojone i wskoczyły z powrotem do wody, odpływając najszybciej jak potrafiły, zaciekle machając małymi płetwami. - Oj! - chłopiec biegnący za psem wyszczerzył się w uśmiechu. - Przepraszam, Hela, czy Kora cię popchnęła? - Nie, siedzę sobie w błocie, bo mam taki kaprys! - warknęła. Popatrzyła na staw, obserwując kaczą mamę i jej dzieci, pędzące na głębszą wodę jak najdalej od źle wychowanych psów. Sama pragnęła wskoczyć do wody i odpłynąć. Kora patrzyła na kaczątka i radośnie za nimi szczekała. Nigdy wcześniej nie widziała małych kaczuszek i była bardzo rozemocjonowana. - Dlaczego nie jest na smyczy? - Helenka zwróciła się ze złością do brata, gdy dźwignęła się na nogi i próbowała strzepać lepkie błoto z dżinsowych szortów. - Jest jeszcze za mała, żeby mogła chodzić sama. Tak mówią mama i tata. Może uciec i się zgubić albo wdać się w bójkę z innym psem. Waldek wzruszył ramionami. - Nikogo nie ma w pobliżu. Czemu nie może sobie pobiegać? Nikomu nie przeszkadza. - Przeszkadza mnie - warknęła dziewczynka. Widziała, że jest marudna i niemiła, ale naprawdę podobała jej się zabawa z kaczątkami i miała nadzieję, że najodważniejsze pozwoli się nawet pogłaskać. Waldek westchnął i przewrócił oczami, a Kora, znudzona po zniknięciu kaczuszek, zaczęła drapać ubłoconymi łapkami nogi Helenki, licząc na kawałek kanapki, której zapach poczuła. - Au! Zabierz ją ode mnie! - pisnęła dziewczynka, odskakując w bok i omal nie wpadając do stawu. Brat złapał ją za rękę i pociągnął z powrotem, ale odepchnęła go ze złością. Kora skakała wokół nich i donośnie szczekała, myśląc, że to wszystko zabawa. - Co się dzieje? Nic wam się nie stało? Helenko, odejdź od brzegu, kochanie, bo jeszcze wpadniesz do wody. A nie będę po ciebie nurkował! Dziadek Helenki i Waldka delikatnie odciągnął ich od stawu. Dziewczynka zaczęła płakać, a Waldek wydawał się zdenerwowany. Kora skamlała. Nie była pewna, co się dzieje, lecz nagle przestało to wyglądać na zabawę. Oddaliła się od dzieci i zaczęła biec truchtem wokół brzegu. - Idź po nią, Waldku - powiedział dziadek. - Załóż jej smycz. Naprawdę nie jest jeszcze wystarczająco duża, żeby chodzić bez smyczy. Chłopiec pobiegł za Korą, która pomknęła przed siebie, zadowolona, że znowu się bawią. Dziadek objął Helenkę. - Co się dzieje? Kora nie zrobiła ci krzywdy, prawda? Dziewczynka pokręciła głową. - Tylko mnie przewróciła i ubrudziłam się błotem. Ale patrzyłam na kaczuszki, a ona je przepędziła. Dlaczego zachowuje się tak okropnie? - Jest maleńka. Szczenięta są głupiutkie i tyle. No i Kora nie zdaje sobie sprawy z własnej siły. Helenka pociągnęła nosem i popatrzyła na suczkę i Waldka biegnących już z powrotem w ich kierunku. - Może weźmiecie ją na spacer wokół stawu, jak już będzie miała smycz? - zaproponował łagodnie dziadek. - Ja też pójdę, jeśli chcesz. Zawahała się. Chciała iść, jeśli Kora będzie na W tym jednak momencie suczka dostrzegła dwie przelatujące gęsi i zaczęła szczekać ze wszystkich sił, podskakując i próbując złapać ptaki, które w ogóle nie zwróciły na nią uwagi. Dziewczynka przytuliła się do dziadka. - Nie, jednak nie pójdę z wami. Posiedzę z mamą i tatą i poczytam książkę. Spis treści Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy