Kreatywność S.A. Droga do prawdziwej inspiracji - Audiobook mp3

zarządzana jest według tej zasady, ale można powiedzieć, że w pewien sposób przez całe życie poszukiwałem lepszych sposobów zrozumienia. Zaczęło się to na wiele dziesięcioleci przed powstaniem firmy Pixar. W dzieciństwie każdej niedzieli na kilka minut przed dziewiętnastą kładłem się na podłodze skromnego domu moich rodziców w Salt Lake City i czekałem na Walta Disneya. Mówiąc konkretniej, czekałem, aż pojawi się na malutkim, dwunastocalowym ekranie naszego czarno-białego telewizora. Nawet z odległości dwunastu stóp - uważano wówczas, że odpowiednia odległość widzów od ekranu powinna wynosić stopę na każdy cal jego przekątnej - byłem oczarowany tym, co widziałem. Każdego tygodnia Walt Disney osobiście otwierał kolejny odcinek Wspaniałego świata Walta Disneya. Stojąc przede mną w garniturze i pod krawatem, niczym życzliwy sąsiad, ujawniał tajniki magii Disneya. Tłumaczył takie zagadnienia, jak synchronizacja dźwięku w Parowcu Willie, lub opowiadał o znaczeniu muzyki w Fantazji. Zawsze podkreślał rolę swoich ,,przodków", mężczyzn - bo w tamtych czasach byli to wyłącznie mężczyźni - którzy wykonali pionierską pracę, na podstawie której on budował swoje imperium. Przedstawiał telewidzom pomysłodawców, takich jak Max Fleischer, twórca postaci Klauna Koko i Betty Boop, czy Winsor McCay, który w 1914 roku wyreżyserował Gertie the Dinosaur - pierwszy film animowany z postacią wyrażającą emocje. Disney przedstawiał też swoją grupę animatorów, kolorystów, rysowników rozrysowujących kadry, którzy wyjaśniali, w jaki sposób ożywiali postać Myszki Miki czy Kaczora Donalda. Co tydzień tworzył wymyślony świat, wykorzystując przy tym najnowsze technologie, a następnie opowiadał widzom, jak to wszystko zostało zrobione. Walt Disney był jednym z dwóch moich dziecięcych idoli. Drugim był Albert Einstein. Już wtedy rozumiałem, że reprezentują przeciwległe bieguny kreatywności. Disney był wynalazcą nowych rzeczy. Tworzył - zarówno pod względem artystycznym, jak i technologicznym - coś, co wcześniej nie istniało. Natomiast Einstein był mistrzem objaśniania rzeczy i zjawisk, które już istniały. Przeczytałem każdą biografię Einsteina, która wpadła mi w ręce, a także niewielką książeczkę jego autorstwa, w której wyłożył teorię względności. Byłem zafascynowany tym, że jego koncepcje zmuszały ludzi do zmiany podejścia do fizyki i materii, do zmiany perspektywy patrzenia na wszechświat. Einstein ośmielał się wychodzić poza granice dotychczasowego stanu wiedzy. Rozwiązywał największe zagadki świata i czyniąc to, zmieniał nasze rozumienie rzeczywistości. Obaj stanowili dla mnie inspirację, ale Disney miał na mnie większy wpływ ze względu na jego cotygodniowe wizyty w salonie moich rodziców. ,,Jeśli twoje życzenia sięgają gwiazd, nie ma znaczenia, kim jesteś"[1] brzmiały słowa piosenki będącej sygnałem programu telewizyjnego, na tle której narrator obiecywał barytonem: ,,Co tydzień, gdy wkraczasz w tę ponadczasową krainę, otworem staje przed tobą jeden z wielu świató". Następnie narrator wymieniał te miejsca: Kraina Pogranicza (,,opowieści, prawdziwe i zmyślone z legendarnej przeszłości"), Kraina Przyszłości (,,obietnica rzeczy, które nadejdą"), Kraina Przygód (,,wspaniały świat natury") i Kraina Fantazji (,,najszczęśliwsza kraina z nich wszystkich"). Myśl, że animacja może zabrać mnie do miejsc, w których nigdy wcześniej nie byłem, była dla mnie naprawdę wspaniała. Ale światem, który najbardziej chciałem poznać, był świat artystów ze studia Disneya, którzy robili te animowane filmy. W latach 1950-1955 Disney wyprodukował trzy filmy, które dziś uważamy za klasyczne: Kopciuszek, Piotruś Pan i Zakochany kundel. Ponad pół wieku później nadal wszyscy pamiętają szklany pantofelek, wyspę Zaginionych Chłopców czy scenę, w której cocker-spanielka i kundel jedzą wspólnie spaghetti. Niewiele osób zdaje sobie jednak sprawę z technicznego zaawansowania tych filmów. Animatorzy Disneya byli prekursorami w stosowaniu nowoczesnych technologii i zamiast ograniczać się do istniejących już narzędzi, wymyślali własne rozwiązania. Musieli samodzielnie stworzyć narzędzia poprawiające jakość dźwięku i odwzorowania kolorów, a także narzędzia umożliwiające nakładanie efektów na niebieski ekran, wynaleźć kamerę wielopłaszczyznową i opracować sposoby wykorzystania techniki kserografii. Walt Disney wprowadzał każdy kolejny wynalazek i opowiadał o nim w swoim programie, podkreślając związek między technologią i sztuką. Byłem wtedy jeszcze zbyt młody, aby zrozumieć, że taka synergia jest prawdziwym przełomem w myśleniu. Dla mnie połączenie tych dwóch kwestii było całkowicie logiczne. Oglądając występ Disneya pewnego niedzielnego wieczoru w kwietniu 1956 roku, doświadcz