Ebook Kresy i bezkresy mobi,epub

skrom­ne sto­krot­ki i żół­ty mni­szek. Na ten wi­dok Edzia uśmiech­nę­ła się ra­do­śnie. Po­my­śla­ła, że pod­po­wie te­ścio­wej, iż war­to z mle­czu zro­bić sy­rop. Oczy­wi­ście, je­śli tyl­ko Anie­la wy­ra­zi zgo­dę, to wte­dy Edzia chęt­nie na­zbie­ra ko­szycz­ki mnisz­ka i przy­go­tu­je sy­rop na le­kar­stwo. - Szczęść Boże, pani Elż­bie­to - przy­wi­ta­ła są­siad­kę sie­dzą­cą przed do­mem obok nie­mow­lę­ce­go łó­żecz­ka. Elż­bie­ta z uro­dy przy­po­mi­na­ła mat­kę Edzi, Pau­li­nę. Mia­ła oko­ło trzy­dzie­stu sze­ściu lat, ale wy­glą­da­ła na dużo młod­szą. Zer­k­nę­ła by­strym spoj­rze­niem na swo­je­go go­ścia i pod­nio­sła pa­lec do ust: - Ciiii­cho - po­wie­dzia­ła z uśmie­chem i szep­tem do­da­ła: - Le­d­wo ją uśpi­łam, może cho­ciaż chwil­kę po­śpi. - Przy­szłam od­wie­dzić ma­leń­ po­pa­trzeć jak ro­ś Mam tak­że proś­bę. - Usiądź­my przy sto­le w domu - za­chę­ci­ła Elż­bie­ta - Pla­cek mam droż­dżo­wy z kru­szon­ką na po­czę­stu­nek. Już za chwi­lę kro­iła i ukła­da­ła cia­sto, już sta­wia­ła wodę na her­ba­tę. Krzą­ta­ła się zgrab­nie i za­rad­nie z lek­ko­ścią, ja­kiej nie moż­na się było spo­dzie­wać po ko­bie­cie, któ­ra nie­daw­no prze­ży­ła po­ród. - A ja­każ to proś­ba cię spro­wa­dzi­ła? - Pani Elż­bie­to, uszy­łam so­bie bluz­kę i przy­szłe­mu dziec­ku su­kie­necz­kę. Być może bę­dzie dziew­czyn­ka - do­da­ła z uśmie­chem, do­strze­ga­jąc zdzi­wie­nie są­siad­ki - Nie mam pa­su­ją­cych pod ko­lor ma­te­ria­łu gu­zicz­ków, a nie wy­bie­ram się w naj­bliż­szym cza­sie do Wo­ro­pa­je­wa. Może Pani mnie po­ra­tu­je, a ja, kie­dy będę mo­gła, to od­dam. Do­bra­ły od­po­wied­nie gu­zicz­ki i chwil­kę po­roz­ma­wia­ły przy her­bat­ce i cie­ście, ale rze­czy­wi­ście tyl­ko chwil­kę, bo mała He­len­ka obu­dzi­ła się i zmu­si­ła swo­im wdzięcz­nym kwi­le­niem do za­ję­cia się wy­łącz­nie nią. Edwar­da wra­ca­jąc do domu, wy­obra­ża­ła so­bie, jak to ona bę­dzie mat­ką i jak bę­dzie pie­ścić swo­je dzie­ciąt­ko. Ma­rzy­ła za­wsze o ży­ciu ci­chym i spo­koj­nym, a przede wszyst­kim - bez­piecz­nym. Przy Wi­tol­dzie czu­ła wszyst­ko to, cze­go ocze­ki­wa­ła. - Gdzie by­łaś? - z de­li­kat­ną pre­ten­sją w gło­sie za­py­ta­ła Ja­necz­ka. - Chcia­łam iść z tobą, a cie­bie nie było i nie było - ża­ło­śnie kon­ty­nu­owa­ło dziec­ko. - Już je­stem, sło­necz­ko, kwia­tusz­ku mały. Chodź, na­uczę cię przy­szy­wać gu­zi­ki, chcesz? - Oj tak, oj tak - Ja­necz­ka wy­raź­nie ucie­szy­ła się. - Idąc do swo­je­go po­ko­ju, Edzia we­szła do sto­ło­we­go, gdzie za­sta­ła te­ścio­wą. - Ma­mu­siu - za­py­ta­ła - czy war­to zro­bić sy­rop z mnisz­ka? Je­śli tak, to po­zbie­ram. - Schy­lać się bę­dziesz? Nie za­szko­dzi to to­bie? - za­py­ta­ła, a po chwi­li do­da­ła: - Na cho­ro­by był­by jak zna­lazł. Ja­necz­ka niech ci po­mo­że. Ra­zem drep­ta­ły wśród traw, zry­wa­jąc mni­szek na sy­rop, któ­ry w Ja­ki­mow­cach11, a może i w Tau­ści­cy tak­że, na­zy­wa­ją mio­dem ma­jo­wym. Po­zo­sta­wio­ne mle­cze już nie­za­dłu­go za­mie­nią się w dmu­chaw­ce, któ­re spra­wią, że łąki sta­ną się ulot­nym, na­stro­jo­wym pu­chem. Ko­lor zie­le­ni, jej za­pach, śpiew pta­ków i szum rze­ki, to wszyst­ko bu­dzi­ło w obu zie­lar­kach ra­do­sne od­czu­cia. Sie­lan­ka, sie­lan­ka, oj, jaka sie­lan­ka! O Boże, niech ta chwi­la trwa jak naj­dłu­żej! Jesz­cze tyl­ko prze­szka­dza­ła jej tę­sk­no­ta za ro­dzi­ną w Ja­ki­mow­cach. Przy­szedł czas, kie­dy ko­nie od wcze­sne­go rana jadą w pole, do pra­cy, a ona na pie­cho­tę do ro­dzin­ne­go domu nie doj­dzie w swo­im sta­nie. Wi­tal jeź­dzi na pole i w las, bo i tam trze­ba przy­pil­no­wać ro­bót. Nie po­zo­sta­je jej nic in­ne­go, jak upro­sić męża, żeby za­je­cha­li po mszy w Bo­rej­kach od­wie­dzić ro­dzi­nę w Ja­ki­mow­cach. Jesz­cze tego sa­me­go dnia roz­sy­pa­ła na bia­łym prze­ście­ra­dle ze­rwa­ne kwiat­ki, aby po­zbyć się ro­bacz­ków. Oczysz­czo­ny mni­szek wsy­pa­ła do sło­ja i za­la­ła li­trem wód­ki. Po sied­miu dniach prze­ce­dzi mie­szan­kę i wle­je do bu­te­lek, na prze­zię­bie­nia bę­dzie jak zna­lazł. - Jak ci się miesz­ka z nami? - do­py­ty­wał Aloj­zy, któ­ry lu­bił cho­dzić za Edzią, gdy zbie­ra­ła w wa­rzyw­nia­ku ogór­ki, po­mi­do­ry i inne wa­rzy­wa. Kil­ku­na­sto­la­te