Ebook Królewski zdrajca mobi,epub

�mierci. Trzymał się spódnicy matki i głośno domagał czegoś do jedzenia. Owen wstał z krzesła i wrócił do drzwi, pozwalając, aby cała rodzina zgromadziła się przy łożu starego księcia. Ujrzał opiekunki ocierające łzy z oczu. Lud Północy kochał księcia Horwatha. Był on przez nich traktowany z honorem i szacunkiem, jak przystało na człowieka, który przez całe życie dowodził swojej prawości. Owen zmagał się z wątpliwościami, które w nim narastały. Czy mógłby zadrwić z tych wspomnień, pozbawiając króla władzy? Opierając się o drzwi, ujrzał Drew, który stał po drugiej stronie zasłony i zaglądał do wnętrza komnaty. Na jego twarzy malował się ból, kiedy widział, jak jego opiekun łapczywie chwyta powietrze ustami i mamrocze coś do swoich najbliższych, czego obaj nie byli w stanie usłyszeć z tej odległości. Owen przyglądał się chłopcu, po raz kolejny zmagając się z falą wspomnień. Przypomniał sobie siebie mniej więcej w tym samym wieku. Na moment przeniósł się znowu do zamku Beestone, gdzie leżał na swoim łóżku, a przy nim spoczywała konająca Ankarette Tryneowy - kobieta, która kilka razy ocaliła mu życie, a teraz sama wykrwawiała się z ran ciętych, zadanych jej przez Espiona. Drew nie zdawał sobie sprawy ze swojej prawdziwej tożsamości ani znaczenia. Był wysoki jak na swój wiek. Wszyscy mężczyźni z rodu Argentine byli wysocy. Rude pasemka, którymi poprzetykane były jego blond włosy, odziedziczył po matce. Był także przystojny, czego nie było w stanie ukryć przebranie służącego. Chłopak uważał, że jego przeznaczeniem jest zostać rycerzem, dlatego uwielbiał ćwiczyć na dziedzińcu, wymachując drewnianym mieczem. Ale był także zainteresowany grami w czarmistrza. Za każdym razem, gdy nakrył Owena grającego, wślizgiwał się niepostrzeżenie do komnaty i przyglądał pionkom, jakby to była najbardziej fascynująca rzecz na świecie. Był tak bardzo podobny do innych mężczyzn z rodu Argentine, że Owen nie chciał, aby król go zobaczył. - Idź się pobaw w kuchni - polecił chłopcu, mając nadzieję, że ten szybko zniknie z widoku. Drew spuścił głowę, strapiony. Owen wiedział, że chłopiec chciał być przy łożu księcia i opłakiwać wspaniałego człowieka, który się o niego zatroszczył. Na jego twarzy na moment pojawił się wyraz dziecięcego buntu, ale ostatecznie posłuchał polecenia i powlókł się w głąb korytarza. Owen miał wyrzuty sumienia, ale wiedział też, że musi ukrywać tego chłopca tak długo, jak tylko się da. W głowie wciąż kłębiły mu się myśli o tym, czego dowiedział się od Horwatha. Evie często wspominała o lodowych jaskiniach w górach i oboje pragnęli się tam wybrać. Teraz rozumiał, dlaczego nie wolno im było tego zrobić. Czy miecz był uwięziony w lodzie przez długie dekady, czekając, aż wydobędzie go ktoś błogosławiony przez Źródło? Owen znalazł wcześniej inny potężny relikt w sanktuarium Naszej Pani z Królewskiego Źródła - zestaw do gry w czarmistrza, obdarzony tajemniczą mocą - i ukrył go w fontannie w Penryn, leżącym na najdalszych rubieżach jego ziem. Wody ukryją go przed wzrokiem wszystkich, oprócz błogosławionych przez Źródło. Jego uwagę przykuł odgłos łkania Elysabeth. Patrzył, jak kobieta wtula się w ramię męża, szukając u niego pocieszenia. Na widok tulącego ją Jago poczuł potworny ucisk w żołądku. Teraz oni oboje stanowili dla siebie podporę i pocieszenie. Jedyną osobą, której Owen mógł obecnie zaufać i otrzymać od niej takie wsparcie, była Etayne, która kochała go i nie mogła pogodzić się z myślą, że on nigdy nie odwzajemni jej uczuć. Mając do dyspozycji magię, mogła przybrać dowolną postać i oszukać każdego, z wyjątkiem Owena. On z kolei trzymał ją na dystans, dając Etayne do zrozumienia, że mogą być wyłącznie przyjaciółmi, chociaż wiedział, że ona pragnie być jego kobietą. Zależało mu na niej, ale nie kochał nikogo. Nie był nawet pewien, czy jest jeszcze zdolny do takiego uczucia. Poza tym, królewska trucicielka nie była odpowiednią kandydatką na żonę dla księcia. Nie, zadaniem Etayne było zapobiegać, aby Owen nie zakochał się w kimś innym. Przydzielił jej to zadanie wiele lat temu, gdyż jego serce nadal należało do jednej kobiety. Kobiety, która teraz opłakiwała nieuchronną śmierć swojego dziadka. Kobiety, której nie mógł pocieszyć. W korytarzu rozległo się charakterystyczne szuranie. Owen rozpoznałby kroki króla z zasłoniętymi oczami. Znał doskonale jego chód, zwłaszcza kiedy Severn był zmęczony albo obolały od długich godzin spędzonych w siodle. Owen spróbował się opanować, tak aby jego twarz nie zdradzała prawdziwego powodu goryczy i pogardy. Na dźwięk kroków Elysabeth podniosła głowę i spojrzała w stronę Owena, szukając u niego potwierdzenia. Wystarczył je