Ebook Królowa Margot mobi,epub

, wy­da­ła okrzyk ra­do­ści i zbli­ży­ła pa­pier do świe­cy. Pa­pier za­pa­lił się i po chwi­li po­zo­stał tyl­ko po­piół. Lecz Mał­go­rza­ta, jak­by się oba­wia­jąc, aże­by i w po­pie­ szu­ka­no śla­dów jej nie­roz­sąd­ne­go zwie­rze­nia, zdep­ta­ła go no­ga­mi. Pod­czas tej ca­łej go­rącz­ko­wej czyn­no­ści ksią­żę Gwi­zjusz śle­dził oczy­ma swą ko­chan­kę. - A więc, Mał­go­rza­to - za­py­tał po chwi­li - je­steś już te­raz za­do­wo­lo­na? - Zu­peł­nie; brat twój wy­ba­czy mi two­ją mi­łość, sko­ro za­ślu­bi­łeś księż­nę de Por­cian, lecz nie prze­ba­czył­by mi nig­dy od­kry­cia ta­jem­ni­cy, z któ­rej się to­bie zwie­rzy­łam. - To praw­da - mó­wił ksią­żę Gwi­zjusz - wte­dy ko­cha­łaś mnie. - I te­raz ko­cham cię, Hen­ry­ku, bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek. - Ty, pani? - Tak, ja; nig­dy bo­wiem nie po­trze­bo­wa­łam tak szcze­re­go i skłon­ne­go do po­świę­ceń przy­ja­cie­la jak te­raz. Ja, kró­lo­wa bez tro­ żona bez męż Mło­dy ksią­żę smut­nie po­trzą­snął gło­wą. - Po­wia­dam ci, mój mąż nie tyl­ko mnie nie ko­cha, lecz nie­na­wi­dzi, po­gar­dza mną na­wet; zresz­tą two­ja obec­ność w po­ko­ju, w któ­rym on po­wi­nien się znaj­do­wać, naj­le­piej po­win­na cię prze­ko­ny­wać o jego nie­na­wi­ści i lek­ce­wa­że­niu. - Jesz­cze nie­zbyt póź­no; być może, król Na­war­ry nie ode­słał swo­ich dwo­ lecz za­rę­czam ci, że przyj­dzie. - A ja ci mó­wię - za­wo­ła­ła Mał­go­rza­ta ze wzra­sta­ją­cym roz­draż­nie­niem - że nie przyj­dzie! - Pani! -po­wie­dzia­ła Gil­lon­na otwie­ra­jąc drzwi i pod­no­sząc por­tie­rę. - Król Na­war­ry wy­cho­dzi ze swo­ich po­koi. - A co? Czyż nie mó­wi­łem, że przyj­dzie! - za­wo­łał ksią­żę Gwi­zjusz. - Hen­ry­ku - ode­zwa­ła się Mał­go­rza­ta sta­now­czo, uj­mu­jąc rękę księ­cia - prze­ko­nasz się te­raz, czy moż­na wie­rzyć mo­je­mu sło­wu. Wejdź do tego ga­bi­ne­tu. - Nie, po­zwól mi le­piej uciec, je­śli jesz­cze czas. Wiedz bo­wiem, że za pierw­szą ozna­ką mi­ło­ści z jego stro­ny wyj­dę z ga­bi­ne­tu; a wte­dy bia­da mu! - Czyś osza­lał? Wejdź, wejdź, mó­wię ci; ja za wszyst­ko od­po­wia­dam. - I po­pchnę­ła księ­cia do ga­bi­ne­tu. Za­le­d­wie drzwi się za nim za­mknę­ły, król Na­war­ry sta­nął w drzwiach uśmie­cha­jąc się. To­wa­rzy­szy­ło mu dwóch pa­ziów, nio­są­cych w dwóch kan­de­la­brach osiem świec z ró­żo­we­go wo­sku. Mał­go­rza­ta po­kry­ła swo­je po­mie­sza­nie, od­da­jąc mu głę­bo­ki ukłon. - Cóż to, pani, jesz­cze nie śpisz? - za­py­tał król, a na jego twa­rzy ma­lo­wa­ła się ra­dość i szcze­rość.- Czy na mnie pani cze­ka­łaś? - Nie - od­po­wie­dzia­ła Mał­go­rza­ta - wszak Wa­sza Kró­lew­ska Mość jesz­cze wczo­raj mi oświad­czył, że na­sze mał­żeń­stwo jest tyl­ko po­li­tycz­nym związ­kiem i że nie mam żad­nych in­nych obo­wiąz­ków wzglę­dem nie­go. - Niech i tak bę­dzie; nie prze­szka­dza nam to jed­nak we wza­jem­nym po­ro­zu­mie­niu. - Gil­lon­no, za­mknij drzwi i zo­staw nas sa­mych. Mał­go­rza­ta po­wsta­ła i wy­cią­gnę­ła rękę, jak­by roz­ka­zu­jąc pa­ziom, aże­by ] nie wy­cho­dzi­li. - Może ka­żesz pani za­wo­łać swo­je dwor­ki? - za­py­tał król. - Zga­dzam się i na to, cho­ciaż przy­zna­ję, że wo­lał­bym być z tobą sam. Po­wie­dziaw­szy to król zbli­żył się do ga­bi­ne­tu. - Nie! - za­wo­ła­ła Mał­go­rza­ta za­stę­pu­jąc mu dro­gę - nie, nie ma po­trze­by, je­stem go­to­wa wy­słu­chać Wa­szą Kró­lew­ską Mość. Be­ar­neń­czyk wie­dziaj już to, co chciał; rzu­cił by­stre i przej­mu­ją­ce spoj­rze­nie ku ga­bi­ne­to­wi, jak­by przez za­sła­nia­ją­cą go por­tie­rę chciał prze­nik­nąć do jego mrocz­nej głę­bi., Po­tem, zwró­ciw­szy wzrok na pięk­ną i z prze­stra­chu bla­dą żonę, rzekł zu­peł­nie spo­koj­nie: - A więc po­roz­ma­wiaj­my chwil­kę. - Jak się po­do­ba Wa­szej Kró­lew­skiej Mo­ści - od­po­wie­dzia­ła mło­da ko­bie­ta drżą­cym gło­sem, sia­da­jąc na krze­śle, któ­re mąż jej wska­zał. Be­ar­neń­czyk usiadł obok niej. - Niech so­bie lu­dzie mó­wią, co chcą - po­wie­dział Hen­ryk - ja jed­nak na­sze mał­żeń­stwo uwa­żam za do­bre. Ja na­le­żę do pani, a pani do mnie. - - prze­rwa­ła prze­stra­szo­na Mał­go­rza­ta. - Dla­te­go też - mó­wił da­lej król, jak­by nie zwa­ża­jąc na zmie­sza­nie Mał­go­rza­ty - po­win­ni­ś