Ebook Królowa Wieszczek mobi,epub

Edmund Spenser Królowa Wieszczek przełożył Jan Kasprowicz Armoryka Sandomierz Projekt okładki: Juliusz Susak Na okładce: Gerrit van Honthorst (1592-1656), Pokłon pasterzy (1622), licencja public domain, źródło: Abby Sage Richardson (1837-1900), Perdita, Plate 1, Stories from Old English Poetry (1899), This file has been identified as being free of known restrictions under copyright law, including all related and neighboring rights. Tekst wg edycji: Edmund Spenser Królowa Wieszczek Warszawa 1907 Zachowano oryginalną pisownię. (C) Wydawnictwo Armoryka Wydawnictwo Armoryka ul. Krucza 16 27-600 Sandomierz ISBN 978-83-7950-987-4 KRÓLOWA WIESZCZEK W obszernym tym poemacie, niewykończonym zresztą w całości, przedstawia autor cały szereg dzieł bohaterskich, jakich się podjęli rycerze dworu Gloryany (która, prócz allegorycznego swego znaczenia: <>, ma zarazem być wcieleniem królowej angielskiej Elżbiety) na jej życzenie. Były to przygody takież, o jakich mówią romanse rycerskie wieków średnich: walki ze smokami, czarownikami, furyami, wdzierania się do jaskiń, w których demony więżą pochwyconą przez siebie dziewicę -- a to wszystko ku czci lub obronie piękności, ubóstwianej przez bohatera. Z licznych tych przygód wybieramy jedną z księgi I. Rycerz Czerwonego Krzyża (królewicz Artur, potomek królów saksońskich, ale po urodzeniu zamieniony przez elfa i uprowadzony do kraju wieszczek) poznaje na dworze królowej wieszczek, Gloryany (<>) damę, nazwiskiem Una (<>), córę królewską, która go prosi, aby od potwornego smoka (<>) wybawił jej rodziców. Otrzymawszy w tym celu od Gloryany zbroję, odpowiednią dla chrześcijańskiego rycerza, udaje się w towarzystwie Uny na ową wyprawę: Szlachetny rycerz pomyka po błoni, Z srebrnym puklerzem i w pancerz odziany, Na którym ślady wojennych pogoni Niby głębokie pozostały rany -- Lecz on w tę zbroję pierwszy raz ubrany. Rumak wędzidło gryzie niecierpliwie, Jakby go ciężkie więziły kajdany. Rycerz to piękny, stworzony prawdziwie, By z wrogiem się spotykać na najkrwawszej niwie. Na piersiach, w pamięć onej śmierci świętej Naszego Zbawcy, krzyż mu się czerwieni: Nosi to godło, czcią k Niemu przejęty -- W czci dla spraw jego nigdy się nie leni. I na puklerzu takiż znak się mieni, Bo w jego pomoc przednią ma nadzieję. Z czynem i słowem zawsze prawdę żeni, Surowa godność w twarzy mu widnieje, Drżą przed nim, on przed niczem w świecie nie truchleje. Na wielką spieszy on wyprawę ninie Dla Gloryany: wszystko spełni dla niej, Dla tej królowej we wieszczek krainie; Z tego, co tylko świat nam niesie w dani, Najpożądańsze mu względy tej pani; Jedzie, a żądzy powstrzymać nie może, Aby spróbować sił swych jak najraniej -- W potężnym boju, w jak najprędszej porze -- Na wrogu jej, na smoku, straszliwym potworze. Przy nim niewiasta słodka, a nadobna; Oślica pod nią niby śnieżek biały, A nawet bielsza. Ją samą żałobna Kryje zasłona i z postaci całej Czarnej się sukni fałdy pozwieszały. Na swem zwierzęciu siedzi, jak w żałobie Jakiej najcięższej, widać, że niemały Trapi ją smutek i troska w tej dobie. Na sznurku mleczne jagnię prowadzi przy sobie. Dziewka, by jagnię, czysta i niewinna, W każdym żywota swojego zawodzie, A z pochodzenia swego wielce słynna, Bo miała królów i królowe w rodzie, Co na Zachodzie władli i na Wschodzie, Co wszystek świat ten w mocy posiadali, Aż ich gnieżdżący się na piekieł spodzie Czarci z ich własnych dzierżaw nie wygnali; By pomścić ich, rycerza tego wiedzie z dali. A w tyle karzeł po za nimi kroczy Zwolna: snać pośpiech nigdy mu nie służy, Lub może tłumok zbyt mu plecy tłoczy: Dźwiga przybory, niezbędne w podróży. Jadą -- wtem naraz niebo się zachmurzy I Jowisz deszczu wyleje strumienie Na łono swojej kochanki. W tej burzy Pragnie się ukryć wszelakie stworzenie: I piękna para rada znaleść gdzie schronienie. Gdy się na wszystkie rozglądają strony, Dokądby uciec w nawałnicy czasie, Ujrzą w pobliżu gęsty las zielony, Którego drzewa, lśniące w lata krasie, Tak rozłożyste i zbite, że, zda się, Człek tu się z niebios promieniem nie spotka. Mnóstwo szerokich alei w tej masie Drzew oraz krzewów prowadzi do środka: Zwabiła podróżników ta ustroń przesłodka. Śpieszą, a rozkosz coraz większa rośnie W sercu, wsłuchanem w dźwięczne ptasząt chóry, Co przed szarugą bezpieczne, rozgłośnie Zdają się szydzić z nieb, odzianych w chmury, Lub wielbią drzewa, pnące się do góry: Świerk, na maszt zdatny, wiąz, winem opięty, Topól nieschnącą i cyprys ponury I króla lasów, ten dąb nieugięty, I smukły cedr i gibkie osikowe pręty; Wawrzyn, tak piękny, gdy poetów skronie I bohaterskich zwycięzców okoli; Wierzbę, co we łzach po kochanku tonie; Cis, co łucznika poddaje się woli, Mirrę, kojącą, kiedy rana boli, Jesion i jawor, owoc oliwkowy, Więzożołd [dąb], sosnę, pełną melancholii, I buk postaci jak gdyby bojowej, Brzezinę i klon, rzadko w swojem wnętrzu zdrowy. Jadąc przez las, spostrzegają olbrzymią skałę, a w niej jaskinię, gniazdo smoka (<>). Towarzyszka rycerza, przestraszona, nie pozwala mu się zbliżać do niebezpiecznej groty -- lecz: -- Pełen ognia i odwagi chyż Spis treści KRÓLOWA WIESZCZEK