Ebook Kropki i kreski mobi,epub,pdf

wymyka się człowiek? Bezsilny, abstrakcyjny i teoretyczny wydaje mi się morał - jak gdyby prawdziwa nasza egzystencja urzeczywistniała się gdzieś poza nim (...). Jak ożywić moralność, odebrać jej ten aspekt teorii, jak sprawić, by trafiła do mnie, do człowieka? Na próżno Camus chce mi pogłębić sumienie. Mój problem to nie doskonalenie mojego sumienia, a to przede wszystkim, jak dalece moje sumienie jest moim. Albowiem sumienie, jakim dzisiaj dysponuję, jest tworem kultury, a kultura jest czymś, co wprawdzie z ludzi powstało, ale z człowiekiem bynajmniej nie jest identyczne". Lecz oto między posągowymi ścisłymi systemami etycznymi przeciska się zwinnie a wdzięcznie łasiczka i - jak kiedyś powiedział o niej Barańczak - ,,z niepowtarzalną czułą ironią w głosie" przynosi nam promyk ożywczego światła, tak, w bardzo zawstydzającej sumienie konstatacji zwracającej sumieniu ,,mojość": ,,ależ tak, Ty również nadajesz się na męczennika/ z tym swoim słabym zdrowiem z zadyszką/ z delikatnymi przyzwyczajeniami". Bo jeśli nie ty, to kto? Jeśli nie ja, to kto? Być może zostaniemy wezwani do daniny krwi, ale według Julii istnieją też inne, równie potężne formy świadectwa, którym poświęciła swoje życie. Postanowiła bowiem wybrać coś bardziej męskiego niż rozpacz. Opisywanie przez nią ,,zwyczajnej odświętności świata" nie może być postrzegane jako terapia przejedzonych osobników o ,,specjalnie wysubtelnionym poczuciu głębi", którzy nagle otarli się o zen, bo to opisywanie jest wnioskiem z oglądu świata, w którym czasem nie da się żyć i w którym nie brak ,,sparszywiałego człowieczeństwa". Jest to opisywanie obrazowym ujęciem jej pokornej decyzji wobec tego właśnie świata - biorę to, co zostało mi ofiarowane. Biorę wszystko. Choć przecież łasiczka powinna się brzydzić. Świadectwo Julii to również cierpliwość i spodziewanie się. Cierpliwości zawsze po drodze jest z cierpieniem, a spodziewanie ociera się o nadzieję. Jeśli już o tym mówimy, to warto przywołać jedno francuskie nazwisko, które wiele dla Julii znaczy: ,,Nowa dykcja tej poezji (druga awangarda) sprawiła, że nie tylko bez oporów, ale z zachwytem przeczytałam pierwszy, jaki mi wpadł w ręce, poemat prozą Pierrea Reverdyego, zatytułowany Pamięć mężczyzny. Dziś dopiero rozumiem, co mnie w tym poemaciku urzekło: wywoływanie jakby z niebytu kolejnych fragmentów obrazu, który dopiero na końcu ukazuje się nam w całości". I takie jest postępowanie Julii w wierszach o ludziach - ona daje im szansę, czyli czas na objawienie się - nie domyśla się z jednego brudnego kawałka drugiego jeszcze wstrętniejszego. Choć jej zachwyt nad drugim człowiekiem jest szczery i bezgraniczny i nie przewiduje jego warunkowego zawieszenia, to jednak wie, że nie wie wszystkiego o nim. Ból niedopowiedzenia pojawia się u Julii ze szczególną intensywnością, gdy śmierć rozrywa czas oczekiwania, albo wtedy, gdy ma się pod bokiem mężczyznę, który kiedyś poszedł na wojnę i był pod ogniem, bo: ,,Mężczyźni nie opowiadają kobietom o wojnie/ Milczą kiedy ich blizn dotyka kobieca ręka". Ale w dalszej części tego wiersza, który nosi tytuł Rozłączenie, zawarta jest jednak pociecha: ,,Te oswojone wojny śpią we mnie/ przywołując których kochałam/ i którzy do końca dochowali milczenia". Sen dla Julii jest jedną z form pamięci, a pamięć obowiązującym ją świadectwem. Julia wybrała się pamiętać przeciw nicości z nadzieją, że istnieje Pamięć - mówi o niej przecież księga Hioba - która przechowa i ocali prawdę z naszej ciągle przepracowywanej, pełnej luk pamięci. W głowie Julii ten piękny i czuły instrument zyskuje wiele przez rozróżnienie: pojawia się bowiem pamięć miłująca, zachowana dla ukochanych, dla objawień się piękna, kiedy ,,słońce pulsuje miękkim upartym rytmem", choćby jak wtedy na plaży - nad tą zakonnicą w habicie i kornecie, której ,,ciało odmawiało pokornie pełne zachwytu Gloria". Podły czas i tyrani napuszczający swoich sołdatów na dom Braquea kierowani są do rewiru pamięci ostrzegającej. Wyśmiani i heroiczni, jak profesor literatury na uniwersytecie szanghajskim Kang Zhengguo z wiersza Profesor, odarci z godności, zdradzeni - do trybunału pamięci sprawiedliwej. Lecz zawsze jest to ta sama Julia rozpoczynająca rachunek sumienia od samej siebie. Julia lękająca się nade wszystko grzechu niewdzięczności. Dlatego i sobie powtarza ku pamięci: ,,Bądź wdzię Byłaś hojnie obdarzona". Andrzej Wmówił nam, szukającym ciągle ulepszonej wersji samych siebie, że jest chuliganem wolności, a my - jak te matoły z wiersza Brodskiego lękające się zbić szybę - połykaliśmy jego jędrne i płciowe zdania niczym wyposzczona gęś gałki. Chuligan wolności? Kosmopolak? Przemierzając wojenną Francję na rowerze z Tadziem - swoim Sancho, który odkrył