Ebook Krople deszczu mobi,epub

e chcę, by pomyślał, że go śledzę, więc zamiast wrócić do domu, siadam na ręczniku i patrzę na zatokę. Wiem tylko, że to był najpiękniejszy chłopak, jakiego w życiu widziałam. Pomimo niepewności, jaką właśnie czuję, postąpiłabym tak samo jeszcze raz. Miło dla odmiany poczuć coś jeszcze poza samotnością i żalem. Kto to był? Co się stanie, gdy znowu się spotkamy? Nagle dociera do mnie prawda, przez co przyciągam kolana do piersi. Co ja sobie wyobrażam? Ten facet nie chce mnie więcej widzieć. Dobitnie dał mi to do zrozumienia, poza tym jest kompletnie poza moją ligą. Czuję łzy w oczach. Pewnie zobaczył we mnie dziecko, a wcale nim nie jestem. Już dawno temu przestałam nim być. Serce zamiera mi na myśl o niej i przypominam sobie jedyną rzecz, jakiej jestem pewna. Wiem, że już nigdy jej nie zobaczę, przez co czuję w piersi jeszcze większy ból. Sięgam dłonią i pocieram zawieszkę w kształcie ważki. Jeszcze godzinę temu myślałam, że się rozwijam i przyzwyczajam, ale Już nie jestem tego taka pewna. Tęsknię za domem. Tęsknię za dawnym życiem. Tęsknię za mamą. DREW W weekend to Beau jako pierwszy zauważył nowych sąsiadów z naprzeciwka. Ciężarówka do przeprowadzek pewnie była tu w piątek, kiedy wracaliśmy z meczu tenisowego Beau, bo wcześniej nie widzieliśmy, żeby ktokolwiek coś wypakowywał. Teraz na podjeździe stoją biały range rover i czarne BMW, oba z tablicami z Kolorado. Tylną szybę BMW ozdabia naklejka z tancerką, więc samochód pewnie należy do dziewczyny. W naszej części wyspy różnie bywa z sąsiadami, zwłaszcza z tymi od nadbrzeżnych posiadłości. Ciekawe, czy wprowadzą się na stałe, czy będą tylko wynajmować dom innym? Zanim dom został wystawiony na sprzedaż, byli właściciele spędzali w nim tylko wakacje albo od czasu do czasu wynajmowali go znajomym. W ciągu ostatnich dwóch lat świetnie bawiliśmy się z ich córką i jej przyjaciółmi. Stare, dobre czasy. Pięćdziesiąt lat temu ojciec mojej matki założył firmę zajmującą się zagospodarowywaniem przestrzennym. Mój tata przejął ją jakiś czas po ślubie. Po śmierci dziadka zmienił nazwę, by kojarzyła się z nim i dodał do oferty firmy również zarządzanie nieruchomościami. Jeden z agentów pracujących dla niego sprzedał dom sąsiadów i z początku byłem zdziwiony, że tata nie wspomniał nic o nowych lokatorach, tym bardziej, że wśród nich mogła być dziewczyna w naszym wieku. Później jednak stwierdziłem, że nie zamierzał o niej mówić, bo uważał, że będzie nas tylko rozpraszać. Razem z Beau i Mattem z pierwszej ręki wiedzieliśmy, co ojciec myśli o byciu rozpraszanym. Wpajał nam to przez lata. Oczekiwał perfekcji - idealnych ocen, idealnych osiągnięć w sporcie, idealnej rodziny, idealnej reputacji - ale tylko my wiedzieliśmy, jak było naprawdę. - Co z tobą? - pyta Beau po tym, jak podrzucamy Matta do jego podstawówki i odjeżdżamy. - O co ci chodzi? - Rzucam okiem na brata. - No nie wiem. Wyglądasz, jakbyś miał sporo na głowie i cokolwiek to jest, zdecydowanie cię nie uszczęśliwia. Coś cię gryzie? Beau od zawsze potrafił czytać we mnie jak w otwartej książce, ale co miałem mu niby powiedzieć? A, słuchaj, właśnie poznałem najwspanialszą dziewczynę pod słońcem, przestraszyłem się, że ktoś nas obserwuje, potraktowałem ją jak największą pomyłkę i nawet nie zapytałem o jej imię. Nie, o pewnych rzeczach lepiej nie wspominać. Zresztą, to i tak nie miało już znaczenia, bo pewnie nigdy więcej się nie zobaczymy. Codziennie jest tu więcej turystów niż mieszkańców. Usta wciąż mnie pieką od pocałunku. Nadal pamiętam dotyk dłoni nieznajomej na moich włosach i to poczucie, że ktoś mnie chce, mimo że nic o mnie nie wie. Czuję rumieniec na policzkach i ból w sercu. W głowie w kółko przeżywam moment z tą piękną, tajemniczą dziewczyną. - Może i ale to nic, o czym warto byłoby gadać, więc przestań się nade mną użalać. Widzę, że mi się przyglądasz. - Rzeczywiście to robi, z głową przechyloną w bok, a ja wydaję z siebie westchnienie. Wjeżdżamy na parking pod liceum i nagle Beau klnie pod nosem. - Cholera, ktoś tu sobie robi jaja! Który, do diabła, się odważył? - Wścieka się, bo ktoś zajął moje miejsce, ale ja mam to gdzieś. - Wyluzuj, to nic takiego. - A właśnie, że tak, Drew. To jak liść w twarz i całkowity brak szacunku dla hierarchii. Temu świeżakowi chyba trzeba przypomnieć zasady. Beau nie potrafi ukrywać emocji. Myślę, że często mu to służy, bo musi się ich pozbyć, ale czasami powinien się powstrzymać. Sprawiają, że staje się bezbronny i odsłonięty. Gdybym mógł go czegoś nauczyć, pewnie byłoby to okazywanie obojętności. Wycofuję samochód i parkuję na miejscu obok. Zauważam BMW i tablice z Kolorado, zanim dostrzegam dziewczynę. Beau nie traci je