Ebook Krwawa Luna i inni mobi,epub

pierwszej dekady powojennych rządów. Lata 1944-1956, nazywane okresem stalinowskim, należały do najmroczniejszych rozdziałów powojennej historii Polski. Obywatele byli inwigilowani przez władzę, a Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, któremu podlegały urzędy bezpieczeństwa na szczeblu wojewódzkim, powiatowym i miejskim - siały strach i terroryzowały obywateli. Na porządku dziennym były nocne aresztowania, bezprawne zatrzymania, brutalne przesłuchania, wymuszanie zeznań. Do więzienia można było trafić za słuchanie zagranicznych audycji radiowych, krytykowanie władzy, brak akceptacji dla kolektywizacji wsi. Nie można było nawet obchodzić świąt kościelnych, na przykład Matki Boskiej Zielnej 15 sierpnia, czy przedwojennych świąt państwowych, jak Konstytucji 3 maja. Represje miały dwa cele: wiarygodność władzy wobec społeczeństwa nieakceptującego nowego porządku i wyeliminowanie, także dosłowne, osób niewygodnych dla władzy. Drugi cel, eliminowanie osób niewygodnych, osiągnięto przez stosowanie wspomnianych wyżej dekretów: sierpniowego i o faszyzacji. Nad organizacją aparatu bezpieczeństwa czuwał oczywiście Stalin, wykazując wyjątkową troskę o właściwy dobór zatrudnionych w nim funkcjonariuszy. Początkowo mieli oni rekrutować się spośród Polaków służących w szeregach Armii Czerwonej lub żołnierzy tej formacji nieprzyznających się do polskiego pochodzenia, ale w stopniu dobrym lub zadowalającym władających językiem polskim. To właśnie wśród nich polscy komuniści, oczywiście z błogosławieństwem Wielkiego Brata, mieli znaleźć ludzi gotowych do pełnienia najwyższych funkcji w tworzonej właśnie bezpiece. Po starannym wyborze kandydatów poddano ich szkoleniu w NKWD, polegającym głównie na zaznajomieniu z technikami operacyjnymi i metodami śledczymi - nieodzownymi składnikami aparatu terroru, jaki miał funkcjonować na terenie Polski. Najobfitszym źródłem kadr przyszłych służb bezpieczeństwa okazała się jednak szkoła oficerska nr 366 w Kujbyszewie (obecnie Samara), skąd wywodzili się późniejsi kierownicy jednostek aparatu bezpieczeństwa. Co ciekawe, przyszli uczniowie szkoły oficerskiej nie wiedzieli o jej istnieniu, nie mogli zatem zgłosić chęci nauki w tej placówce. Kandydatów na szkolenie wybierano bez ich wiedzy, po wcześniejszym rozpracowaniu, weryfikacji i sprawdzeniu pod względem politycznym przez NKWD. Jak wynika z zachowanej dokumentacji, selekcja i nabór na kursy w Kujbyszewie były prowadzone już w lecie 1943 roku, kiedy do stacjonującej w Sielcach 1 Dywizji im. T. Kościuszki przyjechała tajemnicza komisja złożona z oficerów sowieckich w mundurach różnych rodzajów broni. Zróżnicowane umundurowanie miało zamaskować funkcjonariuszy NKWD. Komisja wzywała na rozmowy wcześniej starannie wyselekcjonowanych żołnierzy i oficerów, których poddawano szczegółowemu przesłuchaniu. Enkawudzistów interesowała zwłaszcza przeszłość ewentualnych kandydatów, których badano, stosując metodę krzyżowych pytań. Po wyjeździe komisji nie nastąpiły żadne dalsze działania, ale w marcu i kwietniu 1944 r., kiedy polska dywizja stacjonowała w okolicach Smoleńska, wielu z badanych w Sielcach otrzymało nagłe wezwanie do Kujbyszewa. Tam zdziwionego delikwenta informowano, że weźmie udział w szkoleniu oficerskim, podawano mu informacje odnośnie do jego długości, terminu i miejsca. Jak łatwo się domyślić, odmowa nie wchodziła w grę. Dopiero na miejscu kursanci się dowiadywali, na czym ma polegać ich edukacja. Formalnie kurs rozpoczął się w połowie kwietnia 1944 roku, ale był to jedynie wstęp do zasadniczego szkolenia, który miał wyłonić najlepszych kandydatów do nauki w Kujbyszewie, dokąd ostatecznie trafiło 217 osób. Stworzono z nich dwie kompanie, każda po pięć plutonów. Czego uczyli się ,,kujbyszewiacy", jak ich później nazywano w Polsce? Jak się okazuje, program obejmujący dwa miesiące nauki podzielony był na trzy zasadnicze działy: przedmioty ogólnokształcące, w tym historia polskiego ruchu robotniczego, historia ZSRR, ze szczególnym uwzględnieniem działalności Czeka, czyli Ogólnorosyjskiej Nadzwyczajnej Komisji do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem (poprzedniczki NKWD), oraz historia literatury rosyjskiej i radzieckiej (naukę historii literatury polskiej uznano za zbędną). Drugi dział obejmował wojskowość, w tym naukę o broni, strzelanie i musztrę. Wykształcenia dopełniała tematyka zawodowa, czyli nauka metod pracy śledczej i operatywnej w połączeniu z wybranymi zagadnieniami prawa. Ci kursanci, którzy nie opanowali zbyt dobrze języka rosyjskiego, mieli poważne problemy z nauką i ze zrozumieniem wykładowców, ponieważ w Kujbyszewie wszystkie zajęcia, z wyjątkiem historii polskiego ruchu robotniczego, prowadzone były w języku rosyjskim. Ale to nie koniec problemów, na jakie natknęli