Ebook Krwawa panna młoda mobi,epub

otarłam do końca korytarza, gdzie znajdowało się przejście na zewnątrz. Do drzwi zostały niecałe dwa metry. Wielu gości zdążyło się wydostać, ale w środku wciąż pozostawało kilka osób. Ich ubrania były podarte i poplamione krwią. Spojrzałam na łukowate przejście. Zdawało się, że główna batalia rozgrywała się przy ołtarzu. Alessandro, z bronią w rękach, stał wraz z Don Pierem na podwyższeniu. W jednym z przejść Toto Straszliwy i pozostali Rocchetti walczyli z częścią atakujących. Kilku napastników rozproszyło się po kościele i skupiło na tych, którzy próbowali uciec. Rozejrzałam się po świątyni - nie wszyscy mieli szansę wydostać się na zewnątrz. Boże, miałam patrzeć, jak ci ludzie zostaną zmasakrowani? Zanim dotarło do mnie, co robię, wstałam i wrzasnęłam: - Ej, panowie Gallagher, tutaj jestem! Ich uwaga natychmiast skupiła się na mnie. - Chodź tutaj, słodka panno młoda - powiedział śpiewnym tonem jeden z nich. Celował we mnie z broni. O Boże. Schyliłam się w chwili, gdy tuż nade mną przeleciał grad pocisków. Spojrzałam na ścianę za mną, poznaczoną teraz dziurami po kulach. - Dokąd poszłaś? - zapytał dźwięcznym głosem napastnik. Nie wiedziałam, dokąd pójść. Wychodząc, ryzykowałabym życie ludzi na zewnątrz. Zostając, narażałam na śmierć siebie. Zaczęłam czołgać się w głąb kościoła, do miejsca, z którego tu dotarłam. Za mną rozległy się strzały. Kule trafiły w podłogę. Wtedy poczułam, jak ktoś chwyta mnie za tył sukni i szarpie do góry. Wrzasnęłam i zaczęłam wyrywać się atakującemu. Jeden z żołnierzy Gallagherów przycisnął pistolet do mojej skroni i uśmiechnął się jak opętany. - Zaraz zgaśnie światł Przeciągnęłam ręką po jego gardle. Otworzył oczy szeroko z zaskoczenia, a po chwili też z przerażenia. Zaczął krwawić. Wyglądało to tak, jakby z jego szyi spłynął wodospad czerwieni. Puścił mnie i upadł. Zostałam powalona na podłogę przez jego ciało. Kawałki szkła wplątały się w moją suknię, drażniąc skórę. Na szyi poczułam wilgoć, która wsiąkała także w biały materiał. Krew. Boże, byłam cała w czyjejś krwi. Z siłą, jakiej u siebie nigdy nie widziałam, napędzana obrzydzeniem i desperacją, zepchnęłam mężczyznę i odsunęłam się od niego. Tren utrudniał mi ruchy, przez co miałam problem z odpychaniem się stopami, ale zdołałam oddalić się od ciała o jakiś metr. Ledwie łapałam oddech. Właśnie zabiłam człowieka. Nad jedną z ławek przeskoczył mężczyzna i wylądował naprzeciwko mnie. Spojrzał na ciało po prawej, po czym zwrócił się w moim kierunku z nienawiścią w oczach. - Ty - Wyciągnął rękę w moją stronę. Zaczęłam się cofać, zabierając ze sobą zakrwawiony nóż. - Trzymaj się ode mnie z daleka! Mężczyzna znieruchomiał na chwilę, po czym runął na posadzkę. W jego oczach pojawiła się pustka, a usta rozchylił w szoku. Zanim zdołałam zareagować, padł na mnie cień. - Proszę pani? Spojrzałam w górę. Naprzeciwko stał Oscuro. Umazany był krwią, a w rękach trzymał dwa pistolety. Z obu luf unosił się dym. - Proszę wstać, pani Rocchetti. Czas iść. Podniosłam się niezdarnie z jego pomocą. Pod ołtarzem widziałam dwie zbite gruby ludzi. Członkowie Outfitu4 stali po lewej, Gallagherowie po prawej. Don Piero przypominał króla patrzącego na swoich poddanych. Ręce trzymał w kieszeniach, garnitur miał cały we krwi. Alessandro stał u boku dziadka, zakrwawiony, z bronią w rękach. Wyglądał niczym istota z koszmaru. - Pani Rocchetti, naprawdę powinna już pani wyjść... Nagle Alessandro wyciągnął ręce przed siebie i zabił dwóch napastników. Jego rodzina pozbyła się reszty. Ciała padły na podłogę niemal jednocześnie, a towarzyszył temu stukot broni lądującej na marmurze. Wyglądało to jak egzekucja. Przez chwilę panowała cisza. Zimowe słońce wpadało przez dziury, które zostały po stłuczonych witrażach, oświetlając ciała, krew i odłamki szkła pokrywające podłogi. Niektóre z posągów świętych błyszczały w świetle, zakrwawione i zniszczone. Popatrzyłam na leżące tuż pode mną potłuczone szkło. W odbiciu widziałam tylko zniekształcone fragmenty siebie. Welon był porwany i zwisał krzywo z mojej głowy, włosy opadały strąkami wokół twarzy. A Cały przód pokrywała krew. Byłam krwawą panną młodą. Na zewnątrz rozległo się wycie policyjnych syren. *** Doktor Ettore Li Fonti był bratem jednego z żołnierzy i ulubionym lekarzem Outfitu. Miał delikatne dłonie i przyjemny głos. Gdy zdezynfekował moją ranę, a ja syknęłam z powodu pieczenia, pogłaskał mnie po ramieniu i opowiedział zabawną historię. Siedzieliśmy na drewnianych ławach w kościele. Dookoła opatrywano rannych mężczyzn i kobiety. Osoby, które wyszły z tego bez szwa