Ebook Książę szuka przygód mobi,epub

nie, przyznawała jednak, że do wszystkiego doszedł sam. ,,Targowisko próżności i jaskinie nieprawości" - kwitował jej ojciec. Na jednej z fotografii stojący na pokładzie jachtu nagi do pasa książę trzyma linę od masztu. Bryza sprawia, że przewiewne spodnie przylegają mu do ud, uwydatniając ich muskulaturę. Ma rozwiane i sięgające ramion włosy. Patrzy prosto w obiektyw i uśmiecha się szeroko, obnażając śnieżnobiałe zęby. Nieco orle rysy niesamowite niebieskie oczy. Posąg. Młody bóg. Podpis pod zdjęciem - ,,Książę buntownik szuka słońca, przygód i dobrej zabawy". Uważnie przypatrywała się fotografii. Mimo pozornego luzu w jego postaci było coś, co mówiło: Uwaga! Niebezpieczeństwo! Może chodziło o zblazowany grymas ust wskazujący, że książę widział już wszystko, co powinien w życiu zobaczyć, i nic go więcej go zdziwi? Co akurat w jej sytuacji byłoby dobre. Bo plan zakładał nieuniknione rozstanie. Książę playboy i skromnisia? Taki związek nie ma prawa przetrwać. Nie żeby sama tak się czuła, ale zawsze z góry wolała unikać niepotrzebnych kłopotów. - Niezłe ciacho, co? - spytała Nasrin, przelotnie rzucając okiem na zdjęcie, a później na Alexę. - Wyglądasz bosko. Książę ci się nie oprze. Ceniła optymizm asystentki, ale pamiętała, że mężczyźni aż za łatwo potrafili się jej oprzeć. - Pewnie zaśmieje mi się w twarz i odrzuci propozycję. - Masz asa w rękawie. Jeśli się zgodzi, pomoże tym samym naprawić złe stosunki między naszymi krajami. I swoją reputację. Wasze zaręczyny będą tylko Chyba ż zakochacie się w sobie. - W oczach Nasrin pojawił się figlarny błysk. Księżniczka potrząsnęła przecząco głową. Asystentka miała nieuleczalnie romantyczny charakter. Alexa również kiedyś pragnęła miłości, ale przeżyła wystarczająco wiele rozczarowań, by pozbyć się naiwnych mrzonek. Tylko na filmach bohaterowie żyją później długo i szczęśliwie. Miłość nie była dla niej tak ważna, jak poczucie godności i szacunku do siebie. Wyobrażenie, że on lub ona zakochują się w drugim, zakrawało na śmieszność. - Szybciej, bo już późno - rzuciła cierpkim tonem. - Na uczucia? - Nasrin wpadła jej w słowo. - Na szczęście nie chcę jego miłości, tylko współpracy - odparowała Alexa. - Więc do dzieła! - Twarz asystentki rozjaśnił szeroki uśmiech. Nasrin była dla księżniczki prawdziwym darem. Pomagała jej nawet w najbardziej trudnych osobistych sprawach. Zaczęła pracę po tragicznej śmierci Sola. Pilnowała kalendarza Alexy. Rozbrajała uśmiechem. Dbała, by w tym trudnym czasie księżniczka nie popadała w depresję. Alexa nie unikała myśli o przyszłych obowiązkach jako królowej Berenii. Kochała swój kraj i ludzi. Pragnęła jak najlepiej pełnić w przyszłości rolę, która przypadła jej po śmierci brata. Chciała, by ojciec był z niej dumny. Jeśli książę się zgodzi, będzie mogła tego wszystkiego dokonać. Pomoże odbudować stosunki między Berenią a Santarą, a przy okazji zyska na czasie, by kiedyś zawrzeć takie małżeństwo, które uszczęśliwi nie tylko ojca, ale i ją samą. Wszystko będzie zależeć od tego, czy zrealizuje plan, który z początku zdawał się idealnie logiczny, a teraz niebezpieczny i desperacko naiwny. Jeśli Rafaele odmówi, będzie musiała znaleźć kogoś innego. Bo za nic w świecie nie wyjedzie za kogoś z ojcowskiej listy kawalerów do wzięcia. Książę z mieszanymi uczuciami rozglądał się po ogromnej sali balowej Letniego Pałacu, w którym spędził kształtujące jego charakter lata. Z zasady nie wracał tu zbyt często. Nie tylko dlatego, że nie wspominał ich najlepiej, ale i dlatego, że już jako rozczarowany do życia na dworze nastolatek zerwał wszelkie więzi z Santarą. Nigdy nie żałował tej decyzji. Nie tęsknił za życiem w kraju. Ani niekończącą się listą zupełnie niezrozumiałych dworskich obowiązków, spełniania których wymagał jego surowy ojciec. Rafaele był drugi w kolejce do tronu. Ojciec nigdy nie rozumiał jego ambicji kroczenia własną życiową ścieżką. Masz szczęście, że jesteś księciem, inaczej byłbyś nikim, mawiał opryskliwym tonem król. Nie znosił sprzeciwu ze strony synów. Liczyły się tylko jego własne opinie. Rafaele nauczył się nie przejmować postawą ojca. Nie czuł z nim żadnej więzi uczuciowej. Próbował swoich szans wszędzie, gdzie się dało. I może właśnie dlatego, że król sądził, że syn do niczego się nie nadaje, ten osiągnął ogromny sukces. Zerwał z ograniczeniami dworskiej etykiety i z pałacem. Zaczął żyć na własnych zasadach. Ojciec nie doczekał jego sukcesów, bo zmarł, gdy książę miał osiemnaście lat. Jego śmierć oznaczała pęknięcie ostatniego ogniwa łańcucha krępującego syna i uczyniła go wolnym. Lub inaczej - wolnym uczynił go brat, który, choć tylko o rok o