Ebook Księżniczka Chicago mobi,epub,pdf

chodzić rozstępy, które zostały mi po ciąży, ciągle siedziało mi to w głowie. Ciąża i poród zadały mocny cios mojej próżności. I choć Dante był moim skarbem, miałam wrażenie, jakbym wylądowała w obcym ciele. Biodra, brzuch i piersi zmieniły się nie do poznania. Już nie należały całkowicie do mnie. Może to ciało nigdy nie należało do mnie. Ale dobrze żyło mi się w przekonaniu, że tak było. - Co to za dziwne spojrzenie? - zapytał Alessandro. Jego głos dotarł do mnie mimo festiwalu użalania się nad sobą. - To nic. - Uśmiechnęłam się do niego. - Jestem po prostu zmęczona. Zanim Alessandro mógł powiedzieć coś więcej, podszedł do nas jego ojciec. Piękna Aisling kroczyła zaraz za nim. Kiedy spojrzała na mnie, oczy jej pojaśniały. Płomienne włosy odznaczały się na tle czarnej sukienki, przez co wyróżniała się w tłumie brunetek i blondynek. Toto Straszliwy zerknął w moją stronę. Brwi miał zmarszczone, a usta zaciśnięte w cienką linię. - Twój brat działa mi na nerwy - syknął Toto. Aisling stała u jego boku, niewzruszona tym pokazem gniewu. - Podlizywanie się politykowi? - Hiena - poparł Alessandro. Toto włożył ręce do kieszeni, niemal trzęsąc się z irytacji. - Gdy byłem dzieckiem, politycy zachwycali się Outfitem. Oni myślą, że skąd pochodzą te wszystkie pierdolone pieniądze? Wielkie biznesy? Błagam, kurwa. - Skorumpowane bydlaki - stwierdził Alessandro. - Ale ten konkretny przyjaźni się z FBI. Na twarzy Toto pojawił się przebłysk zachwytu. Spojrzał na Salvatorego Juniora i burmistrza Ericsona. - To nie skończy się dobrze. - Wyglądał, jakby go to zadowalało. Odwrócił głowę w naszą stronę, skupiając się głównie na mnie. - Gdzie mój ojciec ukrył dziewczynę Salvatorego? Obecnie była tylko jedna dziewczyna Salvatorego. Chodziło oczywiście o Adelasię di Traglię, będącą w ciąży z moim szwagrem i ukrytą w nieznanej lokalizacji. Wysłaliśmy już Nero, by ją odnalazł, i choć rozszerzył poszukiwania na cały kraj, nie udało mu się zdobyć nawet strzępu informacji. Gdziekolwiek Don Piero ukrył Adelasię i najmłodszego Rocchettiego, zabrał tę informację do grobu. - Znajdziemy ją - zapewniłam. Toto prychnął. - Wątpię. Mój ojciec był dobry w ukrywaniu różnych rzeczy. - Zerknął na sufit, jakby mógł przez niego zobaczyć swoją matkę. - Co zrobimy z bękartem? Aisling spojrzała na Toto. - Czy dziecko nie będzie w takiej samej sytuacji jak Beppe? Beppe, rzecz jasna, był Rocchettim, synem Enrica i jego kochanki. Przez to nie mógł nigdy stać się ,,prawdziwym" członkiem rodziny Rocchettich. Biorąc pod uwagę, jak wyglądało życie bękartów, Beppe miał w Outficie dobrze, choć nadal było mi go szkoda. - Salvatore pewnie będzie je chciał utopić - stwierdził Toto. Nie patrzył przy tym na Aisling. - Czy w ten pokraczny sposób próbujesz pokazać, że się martwisz? - zapytałam, bo naprawdę nie miałam ochoty poruszać takiego tematu przy jedzeniu. Alessandro chyba myślał podobnie. - Nowy don zadecyduje o tym, co się stanie z dzieckiem. Ktokolwiek nim Rozejrzałam się po pokoju, wypatrując wszystkich kandydatów. Nie było wątpliwości, że nowym donem zostanie Rocchetti. Tylko który? Czułam się jak prowadząca programu, ustawiając ich sobie w głowie w jednej linii, oceniając mocne i słabe strony. Carlos Senior był za stary, a Carlos Junior za słaby. Santino był za młody, a Roberto zbyt nudny. Walka miała rozegrać się między czwórką mężczyzn: Toto Straszliwym, pierworodnym i szanowanym członkiem Outfitu; Rico, czarującym i dyplomatycznym; Salvatorem Juniorem, ambitnym i bezwzglę oraz Alessandrem. Moim mężem - lojalnym, troskliwym i gotowym na wszystko, by chronić Outfit. Każdy zdawał się myśleć o tym samym. Zerkaliśmy na siebie i ocenialiśmy siły przeciwnika. Kto zostanie następnym donem? Kto będzie rządził dynastią Rocchettich? Wzięłam kęs pieczywa. Niech rozpocznie się gra. ROZDZIAŁ DRUGI Ze snu wyrwał mnie przeszywający dźwięk alarmu. - Cholera! - Alessandro sturlał się z łóżka, lądując na nogach. - Co się dzieje? - zapytałam, ziewając. - Ktoś uruchomił alarm. Chwilę później Dante zaczął płakać, a jego kwilenie zmieszało się z wyciem alarmu. Zrzuciłam z siebie kołdrę i wyplątałam z niej nogi. Zdenerwowanie synka natychmiast mnie otrzeźwiło. Alessandro był już po drugiej stronie pokoju, z bronią w ręce. - Zostań tu! - rozkazał i wyszedł. Wstałam z łóżka i poszłam prosto do kołyski Dantego. Marszczył buzię i cały był czerwony od płaczu. - Cśś, cśś. - Wzięłam do na ręce i przytuliłam do piersi. Polpetto przebiegł koło moich nóg, prawie mnie przewracając. - Polpetto! Słysząc mój podniesiony głos, Dante zaczął płakać jeszcze głośniej. - Cichutko, kochanie. - Kołysałam go. - Polpetto, chodź t