Ebook Kto łamie motyla na kole? mobi,epub

Damian Król Kto łamie motyla na kole? (C) Damian Król, 2017 Zbiór wierszy napisanych w wieku od 13. do 31. roku życia ułożonych chronologicznie. Luźno powiązane utwory odzwierciedlają uczucia autora w tamtym okresie. Tytuł zbioru można odczytać na dwa sposoby. Jako igranie z uczuciami bądź wkładanie dużego wysiłku w celu uzyskania czegoś mało istotnego, czego dowodem jest okres w jakim powstawały wiersze oraz ich (zapewne wyłącznie) osobiste znaczenie dla autora. ISBN 978-83-8126-365-8 Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero Spis treści Kto łamie motyla na kole? Sonet do Osoby Oda do człowieka Czarna Chmura Bez ciebie Nienawiść Koszmar Żal Puste Słowa Pocieszenie Cisza Zapomnienie Rezurekcja Chmura Głos Spacer Autolustracja Konferencja Obserwator Dziękczynienie? Ponownie 13 dni Krótko, treś Mędrzec Pozór Pesymistycznie Biedronka Przepraszam Kto łamie motyla na kole? Nadzieja Co dzień Żonie Pomoc 24M Nie wszystko złoto Aurelii Sonet do Osoby Jest ktoś ładny, by nie rzecz piękny czasem, kto mnie pocieszy, gdy staję się smutasem, kto mnie przytuli, gdy łzy się w oku cisną, kto po wysiłku da w spokoju wytchnąć. Ktoś kto stara się mnie kochać jak może, więc co dzień się modlę: ,,pomóż jej Boże", bo wiem, że trudno być w mej obecności, a tak przecież boję się samotności. Cóż więc bym znaczył bez tej osoby? Byłbym jak róża pozbawiona wody. Choć mam być piękny i świecić jasnością, bez niej jestem tylko pustą nicością. Więc starać się muszę, aby przy mnie była, żeby jej miłość się wnet nie skończyła, lecz któż potrafi zrozumieć kobiety? Ja tego uczynić nie mogę niestety. Więc proszę ładnie, a nawet śmiem błagać, byś mnie raczyła w tych próbach wspomagać. Bo choć mam zalety, to wad jest zbyt dużo. Pomóż mi stworzyć coś dla niej ma Muzo! Pomóż napisać sztukę lub poemat, podsuń mi pomysł, a lepiej jakiś temat. Pomóż przelać myśli w wielkie dzieło, bym mógł rzec, że z serca się to wzięło. A ja nadal się głowię i myślę przerażony, że nic nie napiszę dla przyszłej mej żony. Więc cóż mam robić? posiedzę sobie, skoro i tak jest pusto w mej głowie. Oda do człowieka Człowieku potężny, nieugięty i niestrudzony, jakże Ci zazdroszczę, żeś został stworzony do roli Pana Świata, by pod Twymi nogami, pełzał ród mój wraz z innymi stworzeniami. Ty wspaniała istoto, która z własnej chęci, sama siebie każe i sama siebie święci. Która tak świat przekształca aby mu służono, co mści się okrutnie za dumę zranioną. Ty potrafisz bić się do ostatniego tchnienia, a umierając nie mówisz światu -- do widzenia. Bo wiesz ze powrócisz w chwale majestatu, wbijając nóż w plecy swemu ojcu i bratu. Zdradę masz za nic, gdyż co dzień ją stosujesz, największe cuda zbudujesz i zrujnujesz. Żadnych granic nie widzisz, bo cóż Cię zatrzyma? Dla Ciebie niczym jest lato czy zima. Bóg dał Ci wszystko co ja wzrokiem swym widzę, dlatego swoim ubóstwem tak bardzo się brzydzę. I chcę Ci służyć, gdyż to zaszczyt największy, patrzeć jak co dzień stajesz się piękniejszy. Przyoblekłszy kaptur strachu i szatę cierpienia, zastanawiam się tylko, cóż masz do zrobienia na tym padole, co jest Twym więzieniem, zastanawiam się ciągle i dalej nic nie wiem, gdyż w moim mniemaniu Tyś Bogu jest równy, sam decydujesz, kto trafi do trumny. Więc skoro moc boską masz w zasięgu ręki, uwolnij swą duszę od tej ziemskiej męki. Popłyń do Boga i wraz z swoją Dumą, Spraw by Tamten z niebios na Ziemię runął. -- Uczeń przerósł Mistrza -- krzyknij Mu z góry, a potem niech ziemię przysłonią Ci chmury. Zostań tam sam i przestań się dziwić, że inni bez ciebie są bardziej szczęśliwi. Czarna Chmura Czarna Chmura przesłoniła mi Słońce i za nic odejść nie chciała przeklęta. Zbyt daleko od siebie jej końce, bym sam dał radę zrzucić te pęta. Rozpacz ogarnęła mój umysł człowieka bo Promień zbawienny znikł za tym murem, cóż mnie teraz życiu w mym czeka, czy została tylko gałąź z tym sznurem? Wtem do kolan rzuciłem się Ziemi i prosić usilnie o pomoc zacząłem: O Matko! Ludzie są dziećmi twemi, i ja się takim Ludziem począłem, pomóż więc Matko i przegoń tę Chmurę, bo rozpacz ogarnia mnie coraz większa, Darmowy fragment Bez ciebie Darmowy fragment Nienawiść Darmowy fragment Koszmar Darmowy fragment Żal Darmowy fragment Puste Słowa Darmowy fragment Pocieszenie Darmowy fragment Cisza Darmowy fragment Zapomnienie Darmowy fragment Rezurekcja Darmowy fragment Chmura Darmowy fragment Głos Darmowy fragment Spacer Darmowy fragment Autolustracja Darmowy fragment Konferencja Darmowy fragment Obserwator Darmowy fragment Dziękczynienie? Darmowy fragment Ponownie Darmowy fragment 13 dni Darmowy fragment Krótko, treś Darmowy fragment Mędrzec Darmowy fragment Pozór Darmowy fragment Pesymistycznie Darmowy fragment Biedronka Darmowy fragment Przepraszam Darmowy fragment Kto łamie motyla na kole? Darmowy fragment Nadzieja Darmowy fragment Co dzień Darmowy fragment Żonie Darmowy fragment Pomoc Darmowy fragment 24M Darmowy fragment Nie wszystko złoto Darmowy fragment