Ebook Kto na to przyzwolił? mobi,epub

Niem­ców, zwo­len­ni­ków nor­mal­nych, de­mo­kra­tycz­nych par­tii, nie przej­mu­je się spe­cjal­nie tymi hi­tle­row­ca­mi, uwa­ża­jąc ich za cał­ko­wi­ty mar­gi­nes. Nie przej­mu­je się na­wet po skan­da­lu, któ­ry ujaw­nił, że wy­so­ki ofi­cer Urzę­du Ochro­ny Kon­sty­tu­cji pa­tro­no­wał gru­pie troj­ga mło­dych hi­tle­row­ców, któ­rzy mie­li rze­ko­mo prze­nik­nąć do struk­tur skraj­nej pra­wi­cy, a tym­cza­sem sami za­mor­do­wa­li po­nad dwa­dzie­ścia osób z krę­gu Tur­ków i kół le­wi­co­wych. Je­śli gdzieś w lo­kal­nych wy­bo­rach po­gro­bow­cy hi­tle­ry­zmu osią­ga­ją wyż­szy pro­cent gło­sów, opi­nia pu­blicz­na ra­czej ich lek­ce­wa­ży. Nie ana­li­zu­je się bli­żej ani me­cha­ni­zmów, ani mo­ty­wa­cji, któ­re bu­du­ją im po­par­cie (w każ­dym ra­zie ja ta­kich prac nie znam, co mnie ob­cią­ża), a to po­par­cie jed­nak może być istot­ne, gdy­by te mo­ty­wa­cje ob­ję­ły więk­szy od­se­tek spo­łe­czeń­stwa. Trud­no so­bie wy­obra­zić, by ci neo­hi­tle­row­cy zdo­mi­no­wa­li Niem­cy, ale mogą swe­mu kra­jo­wi przy­spo­rzyć wie­lu kło­po­tów. Są pro­ble­mem. Zwo­len­ni­ków jak za­wsze na­pę­dza im bez­ro­bo­cie w okre­sie de­pre­sji go­spo­dar­czej. Ka­rie­rę Au­striac­kiej Par­tii Wol­no­ścio­wej, FPÖ, Jör­ga Ha­ide­ra w Au­strii na­kre­ślił dość szcze­gó­ło­wo w Po­woj­niu cy­to­wa­ny tu już Tony Judt. Ha­ider, zwal­cza­jąc ,,obce śmie­cie" w obro­nie ,,zwy­kłych lu­dzi", wy­strze­gał się otwar­te­go, na­zi­stow­skie­go an­ty­se­mi­ty­zmu - tyl­ko przy oka­zji god­nych po­tę­pie­nia zja­wisk ży­cia pu­blicz­ne­go wy­mie­niał nie­mal wy­łącz­nie na­zwi­ska osób po­cho­dze­nia ży­dow­skie­go. Opo­wia­dał się prze­ciw Unii Eu­ro­pej­skiej, nie chciał, by jej ,,pod­po­rząd­ko­wa­no" Au­strię. Do­szedł w wy­bo­rach roku 1994 do pra­wie 23% gło­sów. Już rok póź­niej, we­dle ba­dań opi­nii pu­blicz­nej, co trze­ci Au­striak uwa­żał, że na­pły­wo­wi pra­cow­ni­cy i ob­co­kra­jow­cy cie­szą się za du­ży­mi przy­wi­le­ja­mi. W wy­bo­rach 1999 r. par­tia Ha­ide­ra swo­imi 27% gło­sów wy­prze­dzi­ła Par­tię Lu­do­wą, któ­ra dłu­gie lata rzą­dzi­ła Au­strią. Kanc­lerz Wol­fgang Schüs­sel w imie­niu tej Par­tii Lu­do­wej w 2000 r. pod­jął, ku prze­ra­że­niu Eu­ro­py, wy­zy­wa­ją­cą de­cy­zję: za­warł z FPÖ ko­ali­cję rzą­do­wą. Nie ob­jął swym ga­bi­ne­tem sa­me­go Ha­ide­ra, po­nie­waż Unia Eu­ro­pej­ska za­re­ago­wa­ła sank­cja­mi dy­plo­ma­tycz­ny­mi i w lu­tym 2000 r. Ha­ider zre­zy­gno­wał z przy­wódz­twa swej par­tii. FPÖ zu­ży­ła się wkrót­ce, jak to sfor­mu­ło­wał Judt, po­par­ciem nie­po­pu­lar­nych de­cy­zji i po dwóch la­tach jej pu­blicz­ność po­li­tycz­na spa­dła do 10% gło­sów. Jed­nak­że nie są­dzę, by moż­na to było kwa­li­fi­ko­wać jako ,,upa­dek Ha­ide­ra". Ha­ider za­cho­wał po­zy­cję gu­ber­na­to­ra w swo­jej Ka­ryn­tii, ha­ide­ryzm nie za­marł, a w 2005 r. Ha­ider za­ło­żył So­jusz na rzecz Przy­szło­ści Au­strii, BZÖ. Po­glą­dy Au­stria­ków nie zmie­ni­ły się, kse­no­fo­bia prze­trwa­ła, ka­rie­ra Ha­ide­ra nie była żad­nym przy­pad­kiem. Au­stria szyb­ko za­po­mnia­ła o swo­im hi­tle­ry­zmie, amne­stio­no­wa­ni byli hi­tle­row­cy - jed­na dzie­sią­ta spo­łe­czeń­stwa przed II woj­ną świa­to­wą - do­pó­ki żyli, jesz­cze 30 lat temu bra­li nor­mal­ny udział w ży­ciu pu­blicz­nym i od­ci­snę­li swą pie­częć na men­tal­no­ści na­ro­du. Skraj­ną pra­wi­cę usu­nąć może z Au­strii tyl­ko inne, przy­szłe wy­cho­wa­nie mło­dzie­ży - w tra­dy­cji Fran­cisz­ka Jó­ze­fa, nie Adol­fa Schic­kel­gru­be­ra. ,,Nasi" w Ro­sji za­cho­wu­ją się jak fa­szy­ści, biją, ka­le­czą zwo­len­ni­ków de­mo­kra­cji, de­fe­ku­ją im sa­mo­cho­dy. Chro­ni ich przed pra­wem, za­sła­nia, kult oka­zy­wa­ny Pu­ti­no­wi, któ­ry wza­jem oka­zu­je im to­le­ran­cję. To nie­bez­piecz­na skłon­ność. Nie otwie­ra ona jego pań­stwa na Eu­ro­pę i świat, wy­wo­łu­je strach przed nim, bo świat za­czy­na ów ,,na­szyzm" z nim utoż­sa­miać. Nie da się oprzeć roz­wo­ju na ta­kich ży­wio­łach i je­śli na­wet Pu­tin pry­wat­nie lubi ten spo­sób upra­wia­nia ży­cia pu­blicz­ne­go, od­sła­nia­jąc rze­czy­wi­sty cha­rak­ter swe­go re­żi­mu, Ro­sja na tym tra­ci. Tym sa­mym i Pu­tin, któ­ry jed­nak jest nie tyl­ko KGB-istą, ale i Ro­sja­ni­nem. Zej­ście do sta�