Ebook Kubuś Puchatek mobi,epub

prawie do połowy drzewa, taką sobie pioseneczkę-mruczaneczkę Miś zaśpiewał: Dziwny jest niedźwiedzi ród, Że tak bardzo lubi miód, Bzyk-bzyk-bzyk, ram-pam-pam, Co to znaczy? Nie wiem sam. Potem wlazł jeszcze wyż i jeszcze wyż i jeszcze trochę wyżej. Gdy tak właził, ułożył sobie inną piosenkę: Gdyby Pszczołami były Niedźwiadki, Nisko na ziemi miałyby chatki, A że tak nie jest, oto przyczyna, Że się musimy na drzewa wspinać. Był coraz bardziej zmęczony, więc zaśpiewał Żałosną Piosenkę. Już, już dobrał się prawie do miodu, gdy Trach! - Ratunku! - zawołał Puchatek, zlatując na gałąź o pół łokcia niżej. - Gdybym zamiast - powiedział i nie skończył, bo zleciał na następną gałąź o dwa łokcie niżej. - Domyślacie się chyba, co miałem zamiar zrobić - wyjaśnił Puchatek, fikając koziołka i zlatując na łeb na szyję na inną gałąź o trzy łokcie niżej. - Oczywiście, że to było z mojej strony - przyznał, spadając na następne sześć gałęzi. - A wszystko to, moim zdaniem, przez to - powiedział, opuszczając ostatnią gałąź i fikając przy tym trzy koziołki - wszystko to przez to, że zanadto lubię miodek. Ratunku! - zawołał, padając z wdziękiem w krzaki jałowca. Wylazł z zarośli, wyjął z nosa kłujące igły i znów zaczął rozmyślać, i pierwszą osobą, o jakiej pomyślał, był Krzyś. - O mnie? - zapytał Krzyś drżącym ze wzruszenia głosem. - Tak, o tobie. Krzyś nic nie mówił, tylko jego oczy stawały się coraz większe i większe, a policzki coraz czerwieńsze. Otóż Kubuś Puchatek poszedł do swego przyjaciela Krzysia, który mieszkał za zielonymi drzewami na drugim krańcu Lasu. - Dzień dobry, Krzysiu! - powiedział Puchatek. - Dzień dobry, Kubusiu Puchatku! - powiedziałeś. - Chciałbym wiedzieć, czy masz pod ręką coś w rodzaju balonika. - Balonika? - Tak. Idąc do ciebie, tak sobie mówiłem: ,,Ciekaw jestem, czy też Krzyś ma pod ręką coś w rodzaju balonika?". Właśnie tak sobie mówiłem, myśląc o balonikach. - A na co ci balonik? - spytałeś. Kubuś Puchatek rozejrzał się dokoła, czy nikt nie słucha, położył łapkę na pyszczku i powiedział ledwo dosłyszalnym szeptem: - Miód! - Ale co ma balonik do miodu? - Ma - odparł Puchatek. Otóż właśnie tak się zdarzyło, że poprzedniego dnia byłeś na zabawie u twojego przyjaciela, Prosiaczka, i na tej zabawie dostaliście wszyscy baloniki, i tyś dostał duży, zielony balonik, a jeden z krewnych-i-znajomych Królika dostał duży, niebieski balonik i zapomniał zabrać go z sobą do domu, ponieważ był doprawdy za młody, żeby chodzić na zabawy; a ty przyniosłeś ze sobą do domu i zielony, i niebieski balonik. - A który wolisz? - zapytałeś Puchatka. - Widzisz, to jest tak - odpowiedział Puchatek. - Kiedy się idzie po miód z balonikiem, to trzeba się starać, żeby pszczoły nie wiedziały, po co się idzie. Więc jeśli ma się z sobą zielony balonik, pszczoły mogą pomyśleć, że jest się częścią drzewa, i wcale nie zauważyć tego, kto idzie, a jeżeli ma się niebieski balonik, mogą pomyśleć, że jest się tylko kawałkiem nieba, i też nie spostrzec tego, kto idzie. A teraz chodzi o to, jaki balonik wybrać. - A powiedz, czy pszczoły nie mogą cię zauważyć pod balonikiem? - spytałeś. - Mogą albo nie mogą - odparł Kubuś Puchatek. - Z pszczołami nigdy nic nie wiadomo. - Pomyślał przez chwilę i powiedział: - Postaram się wyglądać jak mała ciemna chmurka. To je powinno zmylić. - Wobec tego lepiej, żebyś miał niebieski balonik - powiedziałeś, i tak się też stało. Więc poszliście obydwaj z niebieskim balonikiem, a ty wziąłeś z sobą fuzję, tak tylko na wszelki wypadek, jak to zwykle robisz, a Kubuś Puchatek poszedł w jedno bardzo błotniste miejsce, które znał, zaczął się w nim okropnie tarzać i tarzać, aż zrobił się całkiem czarny. I potem, kiedy balonik został porządnie nadmuchany i stał się bardzo, bardzo duży, Puchatek wziął w obydwie łapki sznurek, uwiesił się na nim i z wdziękiem uleciał w powietrze. I bardzo szybko znalazł się na wysokości drzewa, całkiem bliziutko nieba. - Hura! - krzyknąłeś. - Prawda, że to cudowne? - zawołał Kubuś Puchatek do ciebie z góry. - Jak ja wyglądam z dołu?! A ty mu odpowiedziałeś: - Wyglądasz jak niedźwiedź uczepiony do balonika. - A nie - zapytał Puchatek zatroskany - a nie jak mała czarna chmurka na niebieskim niebie? - Nie bardzo. - Ale może tam, w górze, to wygląda troszkę inaczej. Już ci raz mówiłem, że z pszczołami nigdy nic nie wiadomo. Nie było wiatru, który by poniósł go w stronę drzewa, tak że Miś wisiał nieruchomo w powietrzu. Mógł widzieć miód, mógł wąchać miód, ale nie mógł dotknąć miodu. Po krótkiej chwili zawołał w dół do ciebie: - Krzysiu! - Co? - Zdaje mi się, że pszczoły coś ZWĄCHAŁY