Kuchnia survivalowa bez ekwipunku

o­dza­ju gli­ny, po­le­ga­ją­cych na spraw­dze­niu jej pla­stycz­no­ści. ME­TO­DA 1 Wy­star­czy zwil­żyć prób­ki i ufor­mo­wać z nich po­mię­dzy dłoń­mi wa­łek gru­bo­ści ołów­ka. Z gli­ny do­brej ja­ko­ści moż­na uto­czyć wa­łek śred­niej gru­bo­ści, któ­ry nie bę­dzie prze­ła­my­wał się w po­przek. Z pia­sku i mułu nie zro­bi­my wał­ka. ME­TO­DA 2 Dru­ga me­to­da po­le­ga na ufor­mo­wa­niu kul­ki o śred­ni­cy jed­ne­go cen­ty­me­tra i ści­śnię­ciu jej pal­ca­mi. Je­śli nie bę­dzie pę­kać, tyl­ko od­kształ­cać się, wte­dy mamy do czy­nie­nia z gli­ną. ME­TO­DA 3 Moż­na też zro­bić wa­łek z gli­ny o gru­bo­ści oko­ło trzech cen­ty­me­trów i zgiąć go na pół. Do­brej ja­ko­ści gli­na nie bę­dzie pę­kać na zgię­ciu. Roz­po­zna­wa­nie gli­ny me­to­da­mi 1, 2 i 3 RO­DZA­JE GLI­NY I CO Z NIEJ MOŻ­NA ZRO­BIĆ Tech­ni­ki przed­sta­wio­ne w tej książ­ce ba­zu­ją na su­row­cach, któ­re moż­na po­zy­skać w te­re­nie. Za­pew­ne będą nam się tra­fiać róż­ne ro­dza­je gli­ny i nie za­wsze bę­dzie ona ide­al­na. Gli­na zwy­kle jest za­nie­czysz­czo­na okru­cha­mi skał oraz sub­stan­cja­mi or­ga­nicz­ny­mi (ściół­ka, ko­rze­nie) lub moc­no za­piasz­czo­na. Wy­róż­nia­my gli­ny tłu­ste i chu­de. Tłu­ste na­da­ją się na koło garn­car­skie i do le­pie­nia ręcz­ne­go na­czyń, moż­na je od­chu­dzić, do­da­jąc pia­sek. Chu­de gli­ny (za­piasz­czo­ne), a z ta­ki­mi bę­dzie­my mie­li do czy­nie­nia naj­czę­ściej, zna­ko­mi­cie na­da­ją się na pie­ce. Na szczę­ście my nie mamy wy­gó­ro­wa­nych ocze­ki­wań co do ja­ko­ści gli­ny. Nie bę­dzie­my le­pić garn­ków, gdyż książ­ka przed­sta­wia tech­ni­ki go­to­wa­nia bez ich uży­cia. Ogra­ni­czy­my się do le­pie­nia klo­szy, spodków i pie­ca ko­puł­ko­we­go. GDZIE SZU­KAĆ GLI­NY W cza­sie wę­dró­wek na­po­tka­my miej­sca, gdzie po­kła­dy gli­ny wy­stę­pu­ją w du­żych ilo­ściach. Moż­na by po­wie­dzieć, że gdzie nie wbić ło­pa­ty, tam na­tra­fi­my na gli­nę. Bywa też tak, że od­szu­ka­nie jej złóż bę­dzie du­żym wy­zwa­niem. Gdzie za­tem naj­le­piej szu­kać gli­ny? Przede wszyst­kim na miej­scach wszel­kie­go ro­dza­ju od­kry­wek geo­lo­gicz­nych, na­tu­ral­nych bądź sztucz­nych. War­to spraw­dzić wy­ro­bi­ska sta­rych ce­giel­ni, któ­rych kie­dyś na te­re­nie na­sze­go kra­ju było bar­dzo dużo i do tej pory mo­że­my na­tra­fić na ich po­zo­sta­ło­ści lub dzi­kie wy­ro­bi­ska gli­ny. Daw­niej na wsiach gli­na była nie­zbęd­nym su­row­cem uży­wa­nym nie tyl­ko do le­pie­nia garn­ków, lecz rów­nież do bu­do­wy pie­ców czy ro­bie­nia kle­pisk w bu­dyn­kach go­spo­dar­czych. Te cza­sy mi­nę­ły, ale wy­ro­bi­ska po­zo­sta­ły. Zwy­kle zlo­ka­li­zo­wa­ne są w po­bli­żu dróg, na skra­ju la­sów, łąk lub pól upraw­nych i mogą być czę­ścio­wo za­sy­pa­ne oraz po­ro­śnię­te ro­ślin­no­ścią. Ko­lej­ne miej­sca war­te uwa­gi to ba­brzy­ska dzi­ków, któ­re lu­bią za­ży­wać błot­nych ką­pie­li. Te znaj­du­ją­ce się na pod­ło­żu gli­nia­stym do­brze za­trzy­mu­ją wodę, po­mi­mo że mogą być po­ło­żo­ne z dala od na­tu­ral­nych zbior­ni­ków wod­nych, na przy­kład na pa­gór­kach, wznie­sie­niach. Przy odro­bi­nie szczę­ścia mo­że­my tra­fić na wy­ro­bio­ną już gli­nę. Do tego za­wsze do­brze jest szu­kać jej w ko­ry­tach i nad brze­ga­mi rzek, stru­mie­ni oraz zbior­ni­ków wod­nych. PRZY­GO­TO­WA­NIE GLI­NY Je­śli do­pi­sze nam szczę­ście, to znaj­dzie­my gli­nę, któ­ra poza wy­ro­bie­niem nie bę­dzie wy­ma­ga­ła do­dat­ko­wych za­bie­gów. Je­śli tra­fi­my jed­nak na za­nie­czysz­czo­ne zło­że, bę­dzie­my mu­sie­li gli­nę oczy­ścić w opi­sa­ny po­ni­żej spo­sób. Su­chą gli­nę kru­szy­my na pro­szek, uży­wa­jąc do tego du­że­go pła­skie­go ka­mie­nia jako sto­łu i mniej­sze­go jako roz­cie­ra­cza. Usu­wa­my za­nie­czysz­cze­nia, ka­mie­nie, ko­rze­nie, li­ście, tra­wy itp. Czy­stą, su­chą gli­nę na­wil­ża­my. Do­da­je­my stop­nio­wo wodę i wy­ra­bia­my do­kład­nie, by po­wsta­ła jed­no­rod­na pla­stycz­na masa bez gru­dek. Do­brze wy­ro­bio­na gli­na przy­po­mi­na cia­sto na ma­ka­ron i nie lepi się do rąk. Pod­czas upal­ne­go lata ura­bia­nie gli­ny w doł­ku bo­sy­mi sto­pa­mi jest cał­kiem przy­jem­ne. Zbyt wil­got­ną gli­nę po­zy­ska­ną z rze­ki mu­si­my pod­su­szyć. Zwy­kle wy­star­czy od­cze­ka