Ebook Latarnia na Krańcu Świata mobi,epub,pdf

uderzeń - upływ czterech godzin i koniec służby jednej wachty, a rozpoczęcie pracy następnej; jednak J. Verne opisał tu inny sposób liczenia szklanek (taki też opisują niektóre polskie źródła), czyli dwa szybkie uderzenia co godzinę, których liczba zwiększa się do czterech podwójnych (czyli w sumie ośmiu) po czterech godzinach; wobec tego, że czterogodzinne wachty rozpoczynano od godziny dwunastej w południe, musiała być wówczas godzina ósma rano. 33Ziemia Rozpaczy (Wyspa Rozpaczy) - wyspa położona przy zachodnim krańcu Cieśniny Magellana. 34Przylądek Dziewic (ang. Cape Virgins, hiszp. Cabo Virgenes) - przylądek położony na kontynencie amerykańskim; przylądek Pilar - przylądek położony na zachodnim krańcu Isla Desolation (Ziemi Rozpaczy). 35W rękopisie od tego miejsca przez kilka kolejnych akapitów na marginesie jest napisana ołówkiem inna wersja, przekreślona, ale do odczytania. 36Fregaty (Fregatidae) - rodzina dużych ptaków z rzędu pełnopłetwych; obejmuje gatunki oceaniczne, zamieszkujące Wyspę Wniebowstąpienia, Wyspę Bożego Narodzenia, wschodnią część Oceanu Indyjskiego, Galapagos, wschodni Pacyfik oraz zachodnie wybrzeża Afryki i Wyspy Zielonego Przylądka; albatrosy (Diomedeidae) - rodzina dużych morskich ptaków spokrewnionych z rzędu rurkonosych; występują nad Oceanem Południowym i północną częścią Oceanu Spokojnego; długość ciała do 135 cm, rozpiętość skrzydeł do 3,5 m. 37Kil (stępka) - długa belka biegnąca wzdłuż statku, na której opiera się jego konstrukcja. 38Morze pozostawało jeszcze w stanie spoczynku - to znaczy skończył się przypływ, a jeszcze nie rozpoczął odpływ, lub odwrotnie. 39Kabestan (winda kotwiczna) - urządzenie o podobnym zastosowaniu co winda lub wciągarka, ale z bębnem usytuowanym na osi pionowej, a nie na poziomej; na statkach służy do wciągania (tzw. wybierania) na pokład lin lub łańcuchów kotwicznych, cum, a w żeglarstwie także do wybierania lin olinowania ruchomego obsługujących żagle i drzewce. 40Kotbelka - na dużych starych żaglowcach pozioma belka wystająca poza burtę, służąca w ostatnim etapie wyciągania kotwicy do wyjęcia jej z wody i położenia na pokładzie; do kotbelki mocowana była zazwyczaj talia z liną zakończoną hakiem, którym łapano pierścień kotwicy. Rozdział II Wyspa Stanów Wyspa Stanów, nazywana także Ziemią Stanów, jest położona na południowo-wschodnim skraju Nowego Świata. Jest to ostatni kawałek Archipelagu Magellana, który konwulsje plutonicznej ery wyrzuciły na wody pięćdziesiątego piątego równoleżnika, czyli mniej niż dwanaście stopni41 od południowego koła podbiegunowego42. Kąpiąca się w wodach dwóch oceanów, jest wypatrywana przez statki przepływające z jednego na drugi, przybywające czy to z północnego wschodu, czy też południowego zachodu po opłynięciu przylądka Horn. Cieśnina Le Mairea, odkryta w XVII wieku przez holenderskiego żeglarza o takim właśnie nazwisku43, oddziela Wyspę Stanów od Ziemi Ognistej, odległej o piętnaście mil morskich. Oferuje ona statkom krótsze i łatwiejsze przejście, gdyż nie są one narażone na wielkie bałwany przemierzające te niebezpieczne morza. Od południa na długości trzydziestu dziewięciu mil morskich44 ogranicza ją wybrzeże Wyspy Stanów i statki parowe albo żaglowce są mniej wystawione na wielkie fale, niż gdyby opływały wyspę od południa. Tak więc Wyspa Stanów mierzy trzydzieści dziewięć mil z zachodu na wschód, od Przylądka Gomeza do przylądka San Juan, na jedenaście szerokości od Cypla Parryego do Cypla Vancouvera45. W planie geometrycznym wyspa ta przypomina trochę skorupiaka. Ogon kończyłby się na Przylądku Gomeza, jego otwór gębowy obrazowałaby zatoka El Gor, a przylądek Tucuman i cypel Diegos stanowiłyby szczęki. Linia brzegowa Wyspy Stanów jest niezmiernie poszarpana. Jest to szereg następujących po sobie wąskich zatok i zatoczek usianych rafami, czasami wysuwającymi się milę na pełne morze. Nie można znaleźć w nich żadnego schronienia dla statków przed szkwałami nadlatującymi z południa albo z północy. Chyba jedynie rybackie łodzie mogłyby znaleźć w nich w miarę spokojną przystań. Z tego powodu doszło do wielu katastrof przy tych wybrzeżach, czasami będących pionowymi falezami46, czasami otoczonych wielkimi skałami i głazami, o które, nawet przy spokojnej pogodzie, woda, podniesiona przez olbrzymie fale dobiegające od strony pełnego morza, rozbijała się z niesamowitą wściekłością. Wyspa w tym czasie była niezamieszkana, ale być może nadająca się do zamieszkania, przynajmniej podczas przyjaznej pory roku, to znaczy przez czter