Ebook Leksykon wiedzy o Chinach współczesnych mobi,epub

o proklamował powstanie Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL). Reforma rolna rozpoczęta w 1950 r. zniszczyła klasę właścicieli ziemskich. Chiny przyjęły model radziecki. Od lata 1955 r. przeprowadzono kolektywizację ziemi i z dochodów chłopskich forsowano przyspieszony rozwój przemysłu, szczególnie ciężkiego. W 1956 r. większość środków produkcji i handlu została znacjonalizowana, a Mao uświadomił sobie sprzeczności w realizowanym systemie. Jego pismo z lutego 1957 na temat ,,właściwego rozwiązywania sprzeczności wewnątrz ludu" sugerowało konieczność tworzenia innego socjalizmu. W latach 1957-1976 nastąpiła ucieczka do przodu w coraz bardziej despotycznej utopii Mao Zedonga, powiększająca aż do absurdu dostrzegane błędy systemu. Ruch Stu Kwiatów (1957 r.) zakończył się brutalną kampanią przeciw intelektualistom. Wielki Skok Naprzód (1958 r.) i wprowadzenie komun ludowych spowodowały wielki głód, który uśmiercił 25-30 mln chłopów. Mao Zedong w maju 1966 r. rozpoczął jednak Rewolucję Kulturalną i zaktywizował miliony młodych miejskich fanatyków w utworzonej Czerwonej Gwardii. Zapanował chaos. W 1969 r. na IX Zjeździe KPCh zażądał przebudowy partii, a we wrześniu 1971 r. doprowadził do wyeliminowania Lin Biao. Przystał na jakiś czas na przywracanie przez Zhou Enlaia i Deng Xiaopinga pewnego racjonalizmu w zarządzaniu wyniszczoną gospodarką. Chiny tymczasem zerwały stosunki ze Związkiem Radzieckim i w lutym 1972 r. Mao Zedong spotkał się z prezydentem Stanów Zjednoczonych, R. Nixonem. W 1976 r. Mao ostatnim bezsensownym działaniem odsunął Deng Xiaopinga od władzy, a 9 września 1976 r zmarł. Jednakże, mimo krytyki Rewolucji Kulturalnej i planowego niszczenia struktur maoistowskich w społeczeństwie podczas reform gospodarczych zainicjowanych przez Deng Xiaopinga, nadal istnieje polityczny i ideologiczny gorset, w jakim uwięziono Chińczyków. Chociaż powstały różnego rodzaju pęknięcia, spowodowane wtargnięciem dzikiego kapitalizmu połączonego z kapitalizmem państwowym, a także walkami społecznymi prowadzonymi przez chłopów i robotników miejskich, nadal odwołanie do Mao Zedonga stanowi podstawę legitymizacji KPCh i jej monopolu na władzę polityczną. Alain Roux o CHIŃSKA REPUBLIKA LUDOWA, DENG XIAOPING, KOMUNA LUDOWA, KOMUNISTYCZNA PARTIA CHIN, KOMUNIZM, MAOIZM, REFORMA ROLNA, REWOLUCJA KULTURALNA, STO KWIATÓW, WIELKI MARSZ, WIELKI SKOK NAPRZÓD, ZHOU ENLAI MAOIZM Maoizm, jak podaje francuski słownik Le Robert, to ,,chiński ruch marksistowsko-leninowski powołujący się na Mao Zedonga". Maoizm stanowi ideologię, która odsyła do Chin w pewnym okresie historycznym, chociaż nie zawsze konkretnie określonym, kiedy kult osoby Mao Zedonga i studiowanie ,,idei Mao Zedonga" (Mao Zedong sixiang) uzyskały niebywałą moc mobilizowania i przekształcania, co doprowadziło do marginalizacji innych elementów ideologii Komunistycznej Partii Chin (KPCh). Chociaż termin ,,maoizm" został usunięty z oficjalnego chińskiego dyskursu, katastrofa Wielkiego Skoku Naprzód (co najmniej 30 mln ludzi zmarłych z głodu) i Rewolucja Kulturalna (milion zmarłych i miliony prześladowanych), obecnie przypisana przez KPCh do końcowego etapu ery Mao Zedonga (1966-1976), stanowią najbardziej znane i trwałe symbole maoizmu. Jednakże wpływ idei i metod organizacyjnych Mao Zedonga na chiński ruch komunistyczny jest najdawniejszy i najgłębszy. Maoizm z jednej strony stanowi zsinizowaną odmianę marksizmu-leninizmu, charakteryzującą się wyniesieniem chłopstwa do rangi ,,klasy rewolucyjnej", a nawet proletariatu, oraz szczególną wagą przykładaną do teorii sprzeczności, zainspirowanej bardziej komplementarnością sił yin i yang niż materializmem dialektycznym. Z drugiej strony, z takiego podejścia do sprzeczności wypływały tezy maoistowskie o ,,kontynuacji rewolucji pod dyktaturą proletariatu", o walce klas, wymagającej organizowania w sposób regularny ,,kampanii masowych" edukujących i głównie reedukujących lud, a także o ,,wojnie ludowej", czyli wojnie, w której słabszy może mieć przewagę (zgodnie z paradoksami starożytnego stratega Sunzi). Co dzisiaj pozostało z maoizmu? Poza Chinami - garstka ruchów radykalnych, niemających żadnych kontaktów z władzami w Pekinie. W samych Chinach - maoizm pozostaje, podobnie do konfucjanizmu, w roli edukacyjnej i przykładowej dla rządzących, jako pewien pragmatyzm polityczny, niewątpliwie powiązany z Mao Zedongiem sprzed 1957 r., ale przede wszystkim jako nacjonalizm, wyrażany przez tego twórcę reżimu. Jean-Pierre Cabestan o IDEOLOGIA, KOMUNIZM, MAO ZEDONG, NACJONALIZM, REWOLUCJA KULTURALNA, WIELKI SKOK NAPRZÓD R RELIGIA Chińskie języki nie znały terminu odpowiadającego nowoczesnej zachodniej kategorii religii aż do wprowadzenia pod koniec XIX w. zaczerpniętego z języka japońskiego neologizmu zongjiao. To słowo