Ebook Lepszy dzień nie przyszedł już mobi,epub

e­dze­nia, wy­siadł na jed­nym z przy­stan­ków. Po­ciąg ru­szył, on zo­stał. Zda­rza­ło się to, bo nikt nie wie­dział, jak dłu­go po­ciąg bę­dzie stał na sta­cjach. Ko­lej­nym po­cią­giem, któ­ry je­chał w tym sa­mym kie­run­ku, in­ny­mi to­ra­mi, do­je­chał i cze­kał na nasz po­ciąg w Wo­łog­dzie. Nie wia­do­mo, co się sta­ło. Z na­sze­go wa­go­nu wy­sie­dli męż­czyź­ni w po­szu­ki­wa­niu żyw­no­ści i zo­ba­czy­li na to­rach le­żą­ce­go męż­czy­nę. Gdy po­de­szli bli­żej, oka­za­ło się, że to był Ta­tuś. Żył, ale był mało przy­tom­ny, miał od­mro­żo­ne ręce i nogi. Na­cie­ra­no mu je śnie­giem. Był z nami w wa­go­nie; pa­mię­tam, że gni­ją­ce od prze­mar­z­nię­cia cia­ło cuch­nę­ło. Był 17 grud­nia 1941 roku. Po­ciąg sta­nął na sta­cji Cze­la­bińsk i te­raz Mama wy­szła z po­cią­gu. Po­szła za­miast Ta­tu­sia, któ­ry zwy­kle wy­cho­dził w po­szu­ki­wa­niu je­dze­nia. Wzię­ła ze sobą płaszcz z Pol­ski z fu­trza­nym koł­nie­rzem, chcia­ła go za­mie­nić na wo­rek ziem­nia­ków. Mia­ła na szyi wo­re­czek ze wszyst­ki­mi pie­niędz­mi. Po­że­gna­ła się z nami, przy­tu­li­ła nas po ko­lei - mnie, Jó­zia i He­nia, jak za­wsze, gdy od­cho­dzi­ła. Po­ciąg ru­szył, Mama nie wró­ci­ła. Ta­tuś cho­ry le­żał na pry­czy i się mar­twił. Dłu­go my­ślał, że Mama jest gdzieś w po­cią­gu, w in­nym wa­go­nie, że zdą­ży­ła. Mó­wił: - Może Ma­mu­sia się znaj­dzie, może do­go­ni po­cią Bo inni za­gi­nie­ni, tak jak on, do­jeż­dża­li ko­lej­nym po­cią­giem. Nie po­wtó­rzy­łam ni­ko­mu, że wcze­śniej coś sły­sza­łam. Dziec­ko sły­szy wie­le. Dzie­ci sły­szą, co mó­wią do­ro­śli. Sły­sza­łam wte­dy w po­cią­gu, nie mó­wio­no o tym gło­śno, tyl­ko spe­cjal­nie pół­gło­sem, ale ja usły­sza­łam. Że zna­le­zio­no cia­ło Mamy na to­rach ko­le­jo­wych pod po­cią­giem. Coś się sta­ło i Mama zgi­nę­ła. Nie mó­wi­li nam, nie mó­wi­li Ojcu, i ja też nie po­wta­rza­łam, co sły­sza­łam. Ro­sja­nie za­pew­ne wrzu­ci­li jej cia­ło gdzieś do rowu. Mama mia­ła 38 lat. Ta­tuś nie wie­dział, że zgi­nę­ła pod ko­ła­mi po­cią­gu. Ta­tuś sie­dział i cze­kał na Mamę, i bar­dzo cier­piał. Mama nie wra­ca­ła. To była tra­ge­dia, a tyl­ko ja wie­dzia­łam, co się sta­ło. Ani jed­nej łzy nie uro­ni­łam. Nie mo­głam pła­kać. Śmierć Mamy to była naj­więk­sza na­sza tra­ge­dia. Ona się nami wszyst­ki­mi opie­ko­wa­ła i była taka za­po­bie­gli­wa, czu­li­śmy się lżej, mie­li­śmy Mamę... Czu­łam taki ból we­wnętrz­ny, bo prze­cież wie­dzia­łam, że Ma­mu­sia nie żyje. Wszy­scy tkwi­li­śmy w ja­kiejś za­pa­ści psy­chicz­nej. W tym wa­go­nie przy­łą­czył się do nas zna­jo­my z Ar­chan­giel­ska. Je­cha­li­śmy ty­dzień i on zmarł. Za­bra­li jego cia­ło. Co­dzien­nie cho­dzi­li po wa­go­nach Ro­sja­nie i zbie­ra­li cia­ła. Po­tem, w In­diach, w obo­zie spo­tka­łam jego żonę i cór­kę Kry­sty­nę. Nie wie­dzia­ły, co się z nim sta­ło. Pa­mię­ta­łam jego na­zwi­sko, te­raz już nie pa­mię­tam. W cza­sie roz­mo­wy po­wie­dzia­łam im, że je­chał z nami w wa­go­nie. Były wzru­szo­ne, wdzięcz­ne, że się do­wie­dzia­ły. Kry­sty­na była pie­lę­gniar­ką, ban­da­żo­wa­ła mi nogę, bo mia­łam wrzód. Za­bra­ła mnie do skle­pi­ku i ku­pi­ła de­li­cji. FER­GA­NA, UZ­BE­KI­STAN Do­je­cha­li­śmy do sta­cji Fer­ga­na, nie­du­że­go mia­stecz­ka na wscho­dzie Uz­be­ki­sta­nu. Ty­dzień miesz­ka­li­śmy w ba­ra­ku, któ­ry był jak sza­łas, była jed­na pry­cza i wszyst­kich nas tam umiesz­czo­no. Do­pie­ro po 1 stycz­nia po­roz­dzie­la­li lu­dzi po róż­nych koł­cho­zach. Nas przy­dzie­lo­no do koł­cho­zu Dzier­żyń­ski. Ta­tuś był sam z nami, troj­giem dzie­ci. Miesz­ka­li­śmy w ma­leń­kiej le­pian­ce z jed­nym ma­łym oknem, spa­ło się na jed­nym łóż­ku. Wciąż cho­dzi­li­śmy głod­ni. He­nio mó­wił: - Ja chcę jeść, pro­sił o wię­ Kie­dyś Ta­tuś przy­niósł gło­wę ko­nia, go­to­wa­li­śmy ją i mie­li­śmy ja­kiś czas co jeść. Pa­mię­ta­łam dni, że kie­dyś - w Pol­sce - Ta­tuś czy­tał nam książ­ki wie­czo­ra­ A te­raz pra­co­wał dłu­gie go­dzi­ny, do wie­czo­ra. Za­bie­rał nas, dzie­ci, do pra­cy ,,przy wa­cie". Mu­sie­li­śmy wy­do­by­wać watę z ło­dyg, ko­lej­no na­sion­ka trze­ba było wy­bie­rać, oczysz­czać i pa­ko­wać. Ta­tuś pra­co­wał mie­siąc, dłu­żej nie mógł, był co­raz bar­dzi