Ebook Listy lady Lucy mobi,epub

niej, ale bliższa niż druga połowa jabłka. Po cichu ułożyła kawałki wazonu na półce i wsunęła się pod kołdrę. Przyśnił się jej księżyc wiszący nad powierzchnią morza w tę magiczną noc, w czasie której Robert Methven dwa razy ją pocałował. Wiedziała, że on jej nie zdradzi, bo od tej pory są ze sobą związani. ROZDZIAŁ PIERWSZY Forres Castle, Szkocja Luty 1812 roku - Lucy, muszę cię prosić o przysługę. Pióro lady Lucy MacMorlan zatrzymało się i na papierze pojawił się kleks. Właśnie dokonywała skomplikowanych obliczeń matematycznych, gdy do biblioteki wpadł jej brat Lachlan, a wraz z nim powiało zimne powietrze. Załopotały tapiserie na ścianach, z kamiennej podłogi wzniósł się tuman kurzu. Ogień zatrzaskał i zasyczał, gdy w kominie osunęła się na palenisko kolejna porcja zlodowaciałego śniegu. - Proszę, zamknij drzwi, Lachlanie - powiedziała grzecznie Lucy. Brat zrobił, o co prosiła, zajął fotel przy kominku i oznajmił: - Potrzebuję twojej pomocy. Dlaczego nieustannie muszę wyciągać starszego o dwa lata brata z tarapatów? - zadała sobie w duchu pytanie zirytowana Lucy. Lachlan miał wiele uroku osobistego, lecz był lekkomyślny i żył w przekonaniu, że za każdym razem, gdy narobi sobie kłopotów, ktoś go z nich wyciągnie. Nieodmiennie tym kimś okazywała się Lucy. W ich rodzinie każde dziecko odznaczało się innym charakterem. Angus, najstarszy syn i dziedzic ojca, był nadęty i pozbawiony wyobraźni. Christina, najstarsza córka, która została starą panną, a po śmierci matki zajęła się wychowaniem rodzeństwa i przejęła obowiązki pani domu, była łagodna i pełna poświęcenia. Mairi, młodsza od Christiny, lecz starsza od bliźniaczek, choć już wdowa, kochała życie i lubiła błyszczeć. Lucy była grzecznym, nieprzysparzającym zmartwień dzieckiem, potem zrównoważoną, rozsądną panienką, wreszcie niemal w każdym calu doskonałą debiutantką. Zdążyła zaręczyć się ze starszym dżentelmenem, szlachcicem i uczonym, który jednak nie dożył dnia ślubu. Gdy umarł, ogłosiła, że nie interesuje jej zamążpójście. - Lucy? - zawołał Lachlan, żeby zwrócić na siebie uwagę siostry. Spojrzała na niego z niecierpliwością. - Nad czym pracujesz? - Próbowałam przeprowadzić dowód wielkiego twierdzenia Fermata. - Po co to robisz? - Lubię wyzwania. - Dobrowolnie nie ślęczałbym nad matematyką. - Oczywiście. Najchętniej nad niczym byś nie ślęczał - odgryzła się Lucy. Lachlan uśmiechnął się, jakby siostra go skomplementowała. - To prawda. Jak ci idzie pisanie? - Pracuję nad poradnikiem, który ma pomóc damom rozpoznać doskonałego dżentelmena - oznajmiła z godnością. Wiedziała, że Lachlan się z niej podśmiewa i zainteresowanie przelewaniem myśli na papier traktuje jak dziwaczne hobby. Wszystkie córki księcia Forres posiadły łatwość wypowiadania się na piśmie, a tę umiejętność odziedziczyły po matce, znanej sawantce. Synowie, dla kontrastu, nie interesowali się ani czytaniem, ani pisaniem i nie sięgali po książki. Lucy darzyła siostrzaną miłością Lachlana, mimo że często ją irytował. Starała się żywić podobne uczucie do nudnego Angusa. Niestety, żaden z nich nie był intelektualistą. - Jak rozpoznać doskonałego dżentelmena? - Lachlan głośno się roześmiał. - A co możesz o tym wiedzieć? - Byłam zaręczona właśnie z takim dżentelmenem. - Duncana MacGillivraya trudno było nazwać doskonałym dżentelmenem, a co ważniejsze - dodał Lachlan poważnym tonem - nie pasował do ciebie, bo był za stary. - Jesteś grubianinem - odrzekła urażona Lucy. - Nie, po prostu mówię prawdę. Zgodziłaś się za niego wyjść, bo papa tego sobie życzył, a ty ciągle opłakiwałaś Alice i było ci wszystko jedno. Lucy odniosła wrażenie, że przez szparę pod drzwiami do pokoju wdarł się chłodny powiew, bo nagle przebiegł ją zimny dreszcz. Szczelniej otuliła się wełnianą chustą. Chociaż Alice nie żyła od ośmiu lat, nie było dnia, żeby Lucy nie myślała o siostrze i nie ubolewała nad jej brakiem. Zdawało się jej, że bez bliźniaczki stała się niepełna, a czasami czuła się wręcz osierocona. Nieobecność Alice sprawiała jej nieustanny ból, którego nie łagodził upływ czasu. Nie zamierzała rozmawiać o tym akurat z Lachlanem. - Dobrze wiem, co składa się na zachowanie dżentelmeńskie, a co ważniejsze - spojrzała z wyższością na brata - orientuję się, co nim nie jest. - Potrafisz zrobić użytek z francuskich i włoskich książek z biblioteki ojca - stwierdził z przekornym uśmiechem Lachlan - a erotyki, które pisywałaś, cieszyły się większym wzięciem i były bardziej popłatne niż wszystko inne, co wyszło spod twojego pióra. Dlaczego przestałaś się tym zajmować? - Zapomniałeś, że mieliśmy o tym nie rozmawiać? Nikt inny nie powinien się o ty