Ebook Litacja mobi,epub

a­ją­cy się od ,,Ra­re­ly we have " (,,Rzad­ko się zda­rza, by do­znał nie­po­wo­dze­nia ktoś, kto po­stę­pu­je zgod­nie z na­szym pro­gra­mem"). W wię­zie­niu, w kla­sie, któ­rą uczył W., było dzie­więt­na­ście ko­biet. Miał je uczyć hi­sto­rii idei praw czło­wie­ka. Ale przez pierw­sze pół­to­rej go­dzi­ny W. opo­wia­dał im o so­bie i o nie­daw­nym po­by­cie na Far­mie. Chciał, żeby go po­zna­ły, a te­raz to prze­ży­cie było dla nie­go naj­waż­niej­sze. Poza tym czuł, że wie­le z nich może mieć po­dob­ny pro­blem, więc dla nich jego do­świad­cze­nia mogą być waż­niej­sze niż to, co kto my­ślał i pi­sał o pra­wach czło­wie­ka. Po­sta­no­wił cały kurs do­sto­so­wać do ich sy­tu­acji, do tego, co może mieć dla nich zna­cze­nie. Po­pro­sił, by na na­stęp­ne za­ję­cia na­pi­sa­ły o tym, kto, kie­dy i w ja­kich sy­tu­acjach na­ru­szał ich pra­wa. W prze­rwie po­de­szła do nie­go Su­san At­kins, jed­na z trzech znaj­du­ją­cych się w jego kla­sie człon­kiń ban­dy Man­so­na. Po­wie­dzia­ła, że też ma pro­blem al­ko­ho­lo­wy, ale w wię­zie­niu nie piła od czter­na­stu lat, tyl­ko nie­daw­no upi­ła się sa­mo­go­nem. W wię­zie­niu w Ka­li­for­nii ła­two go zro­bić, wy­star­czy ja­ki­kol­wiek owoc po­ło­żyć w sło­iku przy oknie, by ten w upa­le się roz­to­pił, a póź­niej sfer­men­to­wał. Ale Su­san nie chce już pić. W. po­wie­dział Su­san, że znał Fry­kow­skie­go i Po­lań­skie­go, choć nie wie­dział, dla­cze­go to mówi. Su­san na­gle prze­ję­ta opo­wie­dzia­ła, że gdy Text Wat­son ka­zał jej za­bić Wojt­ka Fry­kow­skie­go, nie mo­gła tego zro­bić. Ręka za­wi­sła jej w po­wie­trzu, jak­by ja­kaś siła ją za­trzy­ma­ła. W koń­cu za­bi­ła go Pat Kren­win­kel lub sam Text. Su­san już nie pa­mię­ta kto. Su­san nig­dy o tym ni­ko­mu nie mó­wi­ła, ale chcia­ła­by, aby W. po­wie­dział o tym Po­lań­skie­mu i ro­dzi­nie Fry­kow­skie­go. Na py­ta­nie W., cze­mu za­bi­ja­ły, Su­san po­wie­dzia­ła, że wte­dy, gdy mor­do­wa­ły, nie uwa­ża­ły swo­ich ofiar za lu­dzi. Po prze­rwie stu­dent­ki same się przed­sta­wia­ły. Więk­szość mó­wi­ła o swo­im al­ko­ho­li­zmie, nar­ko­ma­nii lub o al­ko­ho­li­zmie ro­dzi­ców, wi­docz­nie zwie­rze­nia W. za­chę­ci­ły je do tego. Po kil­ku dniach W. do­wie­dział się od ko­le­gów w An­tioch Uni­ver­si­ty i od Dia­ne, któ­ra or­ga­ni­zo­wa­ła pro­gra­my edu­ka­cyj­ne w wię­zie­niu, że te za­ję­cia bar­dzo się uczest­nicz­kom po­do­ba­ły. Były po­krze­pia­ją­ce i bli­skie lu­dziom. Ale na ra­zie, wra­ca­jąc z wię­zie­nia, W. za­sta­na­wiał się, po co znów zmy­ślał. Nie znał Po­lań­skie­go, nig­dy nie wi­dział Fry­kow­skie­go. I co te­raz zro­bi z proś­bą Su­san. Przy­po­mniał so­bie lot do Dal­las i zro­zu­miał, że skłon­ność do ko­lo­ry­zo­wa­nia i nie­po­trzeb­nych kłamstw trud­no bę­dzie wy­ple­nić. Z ko­lei my­śląc o sa­mych za­ję­ciach, o tym, co mó­wił i co w od­po­wie­dzi usły­szał, uświa­do­mił so­bie, że te­raz już bę­dzie uczyć in­a­czej niż do­tąd. Czuł, że po­byt na Far­mie zmie­nił go tak­że w tych wy­mia­rach, w ja­kich do­tych­czas był z sie­bie za­do­wo­lo­ny i żad­nych zmian nie ocze­ki­wał. Wie­czo­rem na­pi­sał list do Lin­dy; zo­bo­wią­zał się, że pierw­szy list na­pi­sze po ty­go­dniu, a póź­niej, przez cały rok, co dwa ty­go­dnie bę­dzie pi­sać na zmia­nę do Lin­dy i do Ann. Te li­sty oka­za­ły się waż­ną po­mo­cą w trzeź­wo­ści. Kie­dy prze­my­ka­ła mu przez gło­wę myśl, żeby się na­pić, za­sta­na­wiał się: ,,Ale co ja im po­tem na­pi­szę?". Wie­dział, że nie może ich za­wieść. Po­dob­nie gdy co mie­siąc wy­sy­łał na Far­mę czek z ko­lej­ną ratą kre­dy­tu, uświa­da­miał so­bie, że trzeź­wość spo­ro go kosz­tu­je i bez sen­su by­ło­by upić się, a póź­niej nadal pła­cić. W pierw­szym li­ście na­pi­sał o tym, co się dzia­ło i jak so­bie z tym ra­dził. O nie­po­trzeb­nych kłam­stwach i ubar­wie­niach, żeby było cie­ka­wiej lub żeby się wy­dać waż­niej­szym, bar­dziej in­te­re­su­ją­cym, a tak­że o drob­nej kra­dzie­ży dwóch dłu­go­pi­sów u go­spo­da­rza w No­wym Jor­ku. Po­cie­szał się tym, że te­raz już się na tym przy­ła­pu­je. Gdy po la­tach prze­czy­tał ko­pię swo­je­go li­stu, zro­zu­miał, co mie­li na my­śli te­ra­peu­ci na Far­mie, mó­wiąc o in­te­lek­tu­ali­za­cji jako prze­szko­dzie na dro­dze W. do trzeź­wo­ści. W li­