Ebook Los na loterii mobi,epub

uganiały się po wiejskim cmentarzu, zajadle szczekając. Tak czy inaczej, to właśnie dzięki nim, sąsiadom i przyjaciołom, Callie wiedziała, jak wygląda szczęśliwa rodzina, taka, jaką sama zamierzała stworzyć w przyszłości. - Do widzenia, tato - szepnęła, rzucając na trumnę garść wilgotnej, chłodnej ziemi. - Nie smuć się, skarbie - pani Brown objęła ją mocnym ramieniem. - Najgorsze jest już za tobą, teraz możesz zacząć nowe życie. Sama zapiszesz swoje historie na pustych kartkach. Zamknij oczy i pomyśl, gdzie chciałabyś się teraz znaleźć, no, dalej. Mnie zawsze poprawia to nastrój, prawda, Rosie? Rosie Brown, najlepsza przyjaciółka Callie i najstarsza latorośl Brownów, przytuliła dziewczynę z drugiej strony. - Mama ma rację - uśmiechnęła się lekko. - Świat stoi przed tobą otworem, kochana, możesz robić, co zechcesz. Tylko nie zapomnij, że czasami dobrze jest posłuchać rady ludzi, którym ufasz, i pozwolić, by ci pomogli. - Gdzie mogłabym się dostać za dziesięć funtów? - spytała Callie. Rosie westchnęła. - Każde miejsce jest lepsze niż te doki. Przepraszam, mamo, wiem, że je uwielbiasz, ale chyba rozumiesz, o co mi chodzi. Callie potrzebuje odmiany. Kiedy wszyscy zapakowali się do campera, Callie poczuła się trochę lepiej. Towarzystwo Brownów było niczym potężna dawka optymizmu, której tak bardzo potrzebowała po życiu u boku ojca, pełnym słownej i fizycznej przemocy. Wreszcie była wolna. Pierwszy raz. Nie miała tylko pojęcia, jak korzystać z tego wielkiego daru. - Nawet nie myśl o pracy - pani Brown odwróciła się do Callie. - Od dziś nasza Rosie może przejąć twoją zmianę w pubie. - Bardzo chętnie - Rosie lekko ścisnęła rękę przyjaciółki. - Potrzebujesz wakacji. - Będę musiała znaleźć jakieś zajęcie - z namysłem powiedziała Callie. - Nie mam pieniędzy na wyjazd. Ojciec nie zostawił jej ani grosza. Dom wynajmowali, nie mieli praktycznie nic. Callie pracowała jako sprzątaczka w pubie i jej zarobki z trudem wystarczały na czynsz i jedzenie, pod warunkiem, że nieopatrznie nie zostawiła pieniędzy w miejscu, gdzie mógł je znaleźć ojciec, awanturnik, pijak i hazardzista. - Zastanów się, co chciałabyś robić - nalegała pani Brown. - Teraz twoja kolej, skarbie. Callie bardzo lubiła się uczyć. Zależało jej, by osiągnąć coś więcej i nie zarabiać sprzątaniem do końca życia. Jej największym marzeniem była praca na powietrzu, w słońcu. - I nigdy nic nie wiadomo - ciągnęła sąsiadka. - Jutro zabierzemy się za sprzątanie waszego domu i, kto wie, może znajdziemy zwitek banknotów z jakiejś wygranej, który twój ojciec w roztargnieniu zostawił w kieszeni. Dziewczyna uśmiechnęła się kpiąco. Doskonale zdawała sobie sprawę, że będzie mogła uważać się za szczęściarę, jeśli znajdzie kilka zapomnianych monet. Ojciec nigdy nie miał pieniędzy i gdyby nie otwarte serce Brownów, pewnie nie udałoby im się przeżyć. Pan Brown miał działkę, na której uprawiał warzywa, i często dawał Callie część plonów. - Pamiętaj, że możesz mieszkać u nas, jak długo zechcesz, dopóki nie uporządkujesz swoich spraw - zawołała pani Brown z przedniego siedzenia. - Dziękuję. - Callie wychyliła się do przodu i pocałowała kobietę w policzek. - Naprawdę nie wiem, co bym bez was zrobiła. - Świetnie sobie poradzisz, zobaczysz - rzuciła pani Brown. - Zdolna z ciebie dziewczyna i teraz możesz pofrunąć tak wysoko, jak miała nadzieję twoja mama. Wyśniła wspaniałą przyszłość dla ciebie. To tragedia, że nie dane jej było widzieć, jak dorastasz. Callie pomyślała, że szybko się dowie, czy sobie poradzi, czy nie. Tak czy inaczej, nie zamierzała zwlekać z wyjazdem. Nie chciała być dodatkowym obciążeniem dla Brownów. Planowała, że po spłaceniu długów ojca wyruszy w drogę. Może do Blackpool? W tym tradycyjnym angielskim nadmorskim kurorcie znajdowało się mnóstwo pensjonatów, a to oznaczało otwarty rynek pracy. Postanowiła, że w pierwszej wolnej chwili zabierze się za przeglądanie ofert zatrudnienia. Gdyby nie zawsze optymistycznie nastawieni do rzeczywistości Brownowie, likwidowanie domu byłoby wyjątkowo ponurym zajęciem. Pani Brown wygarniała rzeczy z pokojów, a Callie i Rosie sortowały je na przeznaczone dla sklepów charytatywnych, potencjalnie nadające się do sprzedaży i te do wyrzucenia. Kupka przedmiotów na sprzedaż okazała się przygnębiająco mała. - Nie zdawałam sobie sprawy, ile trzymaliśmy tu śmieci - przyznała Callie. - Twój ojciec przepił i przegrał wszystko, co miało jakąkolwiek wartość. - Pani Brown z dezaprobatą wydęła wargi. - I tu się bardzo mylisz - triumfalnie wykrzyknęła Rosie, machając pięciofuntowym banknotem. - Patrzcie tylko, co znalazłam! - No, prawdziwa fortuna! - parsknęła śmiechem jej matka. - Co zamierzasz z tym zrobić, Callie? -