Ebook Ludzie przeciwko ludziom mobi,epub

zien­ni­kar­ka za­py­ta­ła mnie nie­daw­no: ,,Czy pra­ca psy­cho­lo­ga, któ­ry się wczu­wa w pro­ble­my tylu lu­dzi, może go wy­dre­no­wać?" Od­po­wie­dzia­łem: ,,Tyl­ko je­że­li psy­cho­log nie ma do­brze okre­ślo­nych wła­snych gra­nic. Je­że­li przyj­mu­je nad­mier­ną od­po­wie­dzial­ność, je­że­li chce ura­to­wać wszyst­kich swo­ich pa­cjen­tów, nie­mal się­ga­jąc do kie­sze­ni, żeby dać im swo­je pie­nią­dze, je­że­li bie­rze do sie­bie wszyst­kie cio­sy, któ­re nie­świa­do­mie za­da­ją mu za­gu­bie­ni, sfru­stro­wa­ni lu­dzie. Je­że­li na­to­miast zna do­brze swo­je gra­ni­ce, to może wspa­nia­le słu­chać, współ­prze­ży­wać oraz współ­od­czu­wać i udzie­lać do­brych po­rad, z któ­rych jego klient sko­rzy­sta już na wła­sną od­po­wie­dzial­ność". Po­dob­ne wy­zwa­nie stoi przed ro­dzi­ca­mi do­ra­sta­ją­cych dzie­ci. Jak­że wie­le ma­tek i oj­ców (zwłasz­cza oj­ców có­rek) nie może po­go­dzić się z tym, że ro­dzi­ce to łuk, któ­ry wy­pusz­cza w świat strza­łę (dziec­ko), za­miast wię­zić ją w koł­cza­nie cze­ka­jąc, aż sta­nie się bar­dziej go­to­wa do W fir­mach, któ­rym do­ra­dzam, czę­sto ob­ser­wu­ję zja­wi­sko tzw. si­lo­sów. Niby sy­tu­acja jest ja­sna: wspól­ny cel, dużo ja­śniej­szy niż w ży­ciu spo­łecz­nym, na­ro­do­wym czy po­li­tycz­nym. Trze­ba uzy­skać okre­ślo­ny wy­nik biz­ne­so­wy. Sprze­dać okre­ślo­ny pro­dukt, okre­ślo­ną usłu­gę, od­zy­skać ka­pi­tał wło­żo­ny w in­te­res. Ale sy­tu­acja się kom­pli­ku­je, bo w fir­mie mamy ze­spół wy­bit­nych me­ne­dże­rów i każ­dy z nich bu­du­je swój ze­spół. I co się dzie­je? Ze­spo­ły, za­miast współ­pra­co­wać, sta­ra­ją się wy­ka­zać na wła­sną rękę. Każ­dy me­ne­dżer chce udo­wod­nić, że inne ze­spo­ły sko­pa­ły swo­je za­da­nia, a tyl­ko jego ze­spół wy­ko­nał je do­brze. Ener­gia tak ,,współ­pra­cu­ją­cych" ze­spo­łów się nie su­mu­je. Bo każ­dy z nich dwa­dzie­ścia pro­cent ener­gii zu­ży­wa na osią­ga­nie ce­lów fir­my, a osiem­dzie­siąt pro­cent na po­ka­za­nie, że inni nie do­star­czy­li na czas od­po­wied­nich da­nych i przez to nic nie wy­cho­dzi. W jed­nej fir­mie jest kil­ku świet­nych spe­cja­li­stów. Je­den jest pre­ze­sem od mar­ke­tin­gu, dru­gi od sprze­da­ży, trze­ci od fi­nan­sów, czwar­ty od lo­gi­sty­ki albo dzia­łu praw­ne­go. Spół­ka sta­wia przed sobą bar­dzo am­bit­ne cele i współ­pra­cow­ni­cy do­sta­ją za­da­nia, do­bie­ra­ją lu­dzi, żeby je wy­ko­nać. I co się za­czy­na dziać? Każ­dy z nich ze swo­imi ludź­mi za­wią­zu­je jak­by mi­kro­przed­się­bior­stwo. I to jest do­bre, bo tak dzia­ła na przy­kład Ge­ne­ral Elec­tric, tyle że pra­cy tych mi­kro­przed­się­biorstw, ma­łych biz­ne­so­wych od­dzia­łów po­wi­nien przy­świe­cać wspól­ny cel. A na­szej fir­mie gro­zi ban­kruc­two, bo np. ja­kiś lo­gi­stycz­ny pro­blem nie zo­stał roz­wią­za­ny. Lu­dzie z de­par­ta­men­tu praw­ne­go mó­wią: ,,A nie mó­wi­li­śmy?", lu­dzie z in­for­ma­ty­ki mó­wią: ,,Prze­cież my­śmy wszyst­ko do­brze opro­gra­mo­wa­li". Mamy ten­den­cje do two­rze­nia ma­łych świa­tów. Każ­dy z nich jest sym­bio­tycz­nym ukła­dem pra­cow­ni­ków, a jed­no­cze­śnie nad­mier­nie wy­od­ręb­nio­ną jed­nost­ką. Nie po­wsta­je z tego wspól­ny świat. Ten pro­blem ist­nie­je w or­ga­ni­za­cjach więk­szo­ści kra­jów, ale w Pol­sce mamy do nie­go szcze­gól­ną skłon­ność. Wi­dać go też wy­raź­nie w świe­cie po­li­ty­ki. Mamy li­de­rów róż­nych grup, każ­dy z nich chce, owszem, zmie­nić Pol­skę, ale tyl­ko z punk­tu wi­dze­nia i w in­te­re­sie swo­jej gru­py. Po dwu­dzie­stu pię­ciu la­tach zaj­mo­wa­nia się psy­cho­te­ra­pią mogę po­wie­dzieć, że wi­dzia­łem dzie­siąt­ki i set­ki lu­dzi, któ­rzy się nie od­dzie­li­li i nie zbu­do­wa­li swo­ich gra­nic. Nie na­uczy­li się być od­ręb­nie, ale ra­zem. I te­raz na­wet je­że­li zo­sta­ją wy­bit­ny­mi spe­cja­li­sta­mi, pro­blem się za nimi wle­cze. Gdy spoj­rzy­my, jak dzia­ła cią­gle re­for­mu­ją­ce się i szu­ka­ją­ce swo­jej dro­gi pol­skie pań­stwo, to zo­ba­czy­my, że po­wsta­ło mnó­stwo par­tii, klu­bów po­li­tycz­nych, mnó­stwo grup in­te­lek­tu­al­nych i re­li­gij­nych. Każ­da z nich jest osob­ną ca­ło­ścią, sku­pia swo­ich wy­znaw­ców. Każ­da z nich ra­czej się jesz­cze bar­dziej po­dzie­li, niż zjed­no­czy z inną w dą­ż