Ebook Łuk Triumfalny mobi,epub

wu­oso­bowe auto. Samo­chody zde­rzy­łyby się, gdyby jezd­nia nie była mokra i śli­ska. To dla­tego dwu­oso­bowe autko zarzu­ciło przy hamo­wa­niu na śro­dek jezdni, tuż obok maski tak­sówki. Lekki wóz krę­cił się jak karu­zela. W małym renaul­cie sie­dział męż­czy­zna w oku­la­rach i czar­nym sztyw­nym kape­lu­szu. Przy każ­dym obro­cie widać było przez chwilę jego bladą obu­rzoną twarz. W końcu samo­chód prze­stał się krę­cić i ruszył w kie­runku Łuku Trium­fal­nego na końcu ulicy, jakby to była ogromna brama Hadesu - mały zie­lony owad z wygra­ża­jącą białą pię­ścią na tle noc­nego nieba. Kie­rowca tak­sówki odwró­cił się do Ravica. - Widział pan już kie­dyś coś takiego? - Ow­szem. - Ale w takim kape­lu­szu. Jak ktoś w takim kape­lu­szu może jechać po nocy tak szybko? - Miał prawo. To on miał pierw­szeń­stwo jazdy. Dla­czego mu pan wymy­śla? - Oczy­wi­ście, że miał prawo. Wła­śnie dla­tego mu wymy­ślam. - A co by pan zro­bił, gdyby nie miał? - Też bym mu wymy­ślał. - Wygląda na to, że uła­twia pan sobie życie. - Wymy­ślał­bym, ale ina­czej - wyja­śnił szo­fer i skrę­cił w Ave­nue Foch. - Nie z takim zdzi­wie­niem, rozu­mie pan? - Nie. Pro­szę wol­niej jeź­dzić na skrzy­żo­wa­niach. - Zamie­rza­łem tak czy owak. Cho­lerna śli­zgawka na środku jezdni. Ale dla­czego wła­ści­wie pan pyta, skoro potem nie chce pan sły­szeć odpo­wie­dzi? - Bo jestem zmę­czony - odparł znie­cier­pli­wiony Ravic. - Bo jest noc. Jeśli o mnie cho­dzi, także dla­tego, że jeste­śmy iskrą na nie­zna­nym wie­trze. Niech pan przy­śpie­szy. - To co innego. - Szo­fer przy­tknął palce do czapki na znak pew­nego sza­cunku. - To rozu­miem. - Pro­szę mi powie­dzieć - ode­zwał się po chwili Ravic, któ­rego naszło pewne podej­rze­nie. - Nie jest pan Rosja­ni­nem? - Nie. Ale czy­tam różne rze­czy, kiedy cze­kam na klien­tów. Nie mam dziś szczę­ścia do Rosjan, pomy­ślał Ravic. Oparł głowę na zagłówku kanapy. Kawy, pomy­ślał. Gorą­cej, czar­nej kawy. Oby mieli jej pod dostat­kiem. Moje ręce muszą być cho­ler­nie spo­kojne. Jeśli nie da się ina­czej, Veber będzie musiał zro­bić mi zastrzyk. Ale na pewno się da. Opu­ścił szybę w oknie i wdy­chał powoli i głę­boko wil­gotne powie­trze. 2 W małej sali ope­ra­cyj­nej było jasno jak w dzień. Z wyglądu przy­po­mi­nała higie­niczną rzeź­nię. Pod ścianą stały kubły z prze­siąk­nię­tymi krwią strzę­pami waty, tu i ówdzie walały się opa­trunki i tam­pony, a krzy­kliwa czer­wień odci­nała się odświęt­nie od mnó­stwa bieli. Veber sie­dział w przed­po­koju przy lakie­ro­wa­nym sta­lo­wym sto­liku i robił notatki; jedna z sióstr wygo­to­wy­wała instru­menty; woda wrzała, świa­tło zda­wało się syczeć i tylko ciało na stole leżało zupeł­nie samo - jego to wszystko w ogóle już nie obcho­dziło. Ravic nalał sobie mydła na ręce i zaczął się myć. Mył się z dziką zawzię­to­ścią, jakby szo­ru­jąc, chciał zedrzeć całą skórę. - Psia­krew! - mruk­nął pod nosem. - Niech to wszy­scy dia­bli! Sio­stra instru­men­ta­riuszka popa­trzyła na niego z odrazą. Veber pod­niósł wzrok. - Spo­koj­nie, Euge­nie! Wszy­scy chi­rur­dzy prze­kli­nają. Zwłasz­cza gdy coś się nie powie­dzie. Powinna być pani przy­zwy­cza­jona. Pie­lę­gniarka wrzu­ciła garść instru­men­tów do gotu­ją­cej się wody. - Pro­fe­sor Per­rier ni­gdy nie prze­kli­nał - oświad­czyła obra­żona. - A mimo to ura­to­wał wielu ludzi. - Pro­fe­sor Per­rier był spe­cja­li­stą od ope­ra­cji mózgu. To naj­sub­tel­niej­sza mecha­nika pre­cy­zyjna, Euge­nie. My kro­imy brzu­chy, a to co innego. - Veber zamknął zeszyt z notat­kami i wstał. - Dobra robota, Ravic. Ale jeśli wcze­śniej dzia­łał jakiś fuszer, to nie da się już nic zro­bić. - Da się, cza­sami można. Ravic wytarł ręce i zapa­lił papie­rosa. Pie­lę­gniarka z mil­czącą dez­apro­batą otwo­rzyła okno. - Brawo, Euge­nie - pochwa­lił ją Veber. - Zawsze zgod­nie z prze­pi­sami. - Mam w życiu pewne obo­wiązki. I nie lubię bujać w obło­kach. - Ład­nie powie­dziane, Euge­nie. I uspo­ka­ja­jące! - Nie­któ­rzy nie mają obo­wiąz­ków i nie chcą ich mieć. - To było pod pań­skim adre­sem, Ravic! - Veber roze­śmiał się. - Lepiej się wyno­śmy. Euge­nie bywa rano bar­dzo agre­sywna. Tutaj tak czy owak nie ma już nic do roboty. Ravic odwró­cił się i popa­trzył na obo­wiąz­kową pie­lę­gniarkę. Bez lęku odwza­jem­niła jego spoj­rze­nie. Oku­lary w niklo­wej oprawce nada­wały jej gład­kiej twa­rzy wra­że­nie nie­ty­kal­no­ści. Była czło­wie­kiem j