Ebook M. Arcta mobi,epub

Iwan Kozłow Mnich POWIEŚĆ przeł. Konstanty Piotrowski Armoryka Sandomierz Projekt okładki: Juliusz Susak Tekst wg edycji: Iwan Kozłow Zakonnik Powieść Berdyczów 1836 Zachowano oryginalną pisownię. (C) Wydawnictwo Armoryka Wydawnictwo Armoryka ul. Krucza 16 27-600 Sandomierz ISBN 978-83-7950-924-9 I. Blisko Kijowa, kędy Dniepr szeroki, Wspaniałą falą kręte brzegi poi, W puszczy na górze wysokiej, Smutny mnichów klasztor stoi, S twardych go dębów otaczają pale, Po rogach baszty wznoszą się nad niemi, W środku gmach Boskiej poświęcony chwale, Zdala wieżami błyska złocistemi. Wewnątrz obraz Matki Czystej, Wielkiemi cudami słynie: A z boku w cieniu lipy rozłożystej, Źródło hożej wody płynie. II. Słońce na zachód zapada, Pola pokrywają cienia, Ucichły rolników pienia, Do domów wracają stada. Umilkł głos trąbki pod lasem, Niesłychać w polu nikogo; Chyba cichość przerwie czasem, Turkot koł jadących drogą. Nie widać ogniów tlejących, U flisów na szkutach spiących; Gwiazdy jasnieją wspaniale, I Xiężyc wyszedł zza góry, Lasy, pola, wodne fale, Uspił wielki sen natury. Bije północna godzina. Klasztor we snie pogrążony, I cieniami otoczony, Obraz śmierci przypomina. W bocznej celii lampa na pulpicie, Posępne światełko miecie, Tam w cierpieniach, w wieku kwiecie, Mnich nieszczęsny kończy życie. Tajne go zgryzoty jedzą, Namiejętności i bole, Wypiętnowane na czole, Kto on jest? i skąd? -- niewiedzą. Cios jakiś chowa w duszy swej głębinie, I od tego jadu ginie. Przybył on tu w burzy chwilę, Oblekł habit zakonnika, Dotrwał slubóm w całej sile, Lecz on od wszystkich unika. Gdy bracia wznoszą modły świątobliwe, On z niemi błaga niebiosy, Ale łzy częste i westchnienia tkliwe, Przerywają jego głosy. Gdy sen śmiertelnych udręczenia słodzi, Jemu niedają zasnąć skryte rany: W długim habicie ubrany, -- Jak cień po mogiłach chodzi, Ale już osłabł -- złoża się nie zwleka, I wboleściach śmierci czeka. III. Przed nim z słodyczą wejrzenia, Trzymał Przeor krzyż Zbawienia, I często łzą lice rosił; Chory sczerwieniał; drzał cały; Dwakroć na łożu się wznosił, Dwakroć s piersi głos dobywał, I słowa w ustach omdlały: Groznie -- dziko się wpatrywał. Zwyciężył trwogę grobową, Zebrał w sobie siłę nową, Za rękę kapłana złowił, I tak mówił. Spis treści I. II. III.