Ebook Mały tyran Jak mądrze kochać dziecko mobi,epub

ściekłości. Wówczas goście stojący wokół zaczęli wygłaszać uwa­gi w ro­dza­ju: ,,Gdy­by to było moje dziec­ko, dałbym mu w skórę". Ro­dzi­ce, cali w pąsach, tłuma­czy­li się: ,,Próbo­wa­liśmy tego, ale po­tem był jesz­cze gor­szy". W za­ist­niałej sy­tu­acji ro­dzice mie­li dwie możliwości: wyjść z dziec­kiem na deszcz albo po­zwo­lić mu stać na sto­le. Oby­dwa roz­wiąza­nia ozna­czały dla nich porażkę. Zna­leźli się w pułapce. Gdy wy­cho­dzi­li, mat­ka miała łzy w oczach. Kie­dy po­tem spa­ce­ro­wa­liśmy z mężem po na­brzeżu, tra­fi­liśmy na po­dob­ny i równie ty­po­wy ob­ra­zek. Do brze­gu podpływały łabędzie i kacz­ki, ciągnąc za sobą sznu­re­czek młodych, aby na­kar­mić je chle­bem rzu­ca­nym przez wy­ciecz­ko­wiczów. Jed­na z ka­czek nie pa­so­wała do tego ob­ra­zu. Nie ona pro­wa­dziła swo­je je­dy­ne młode, lecz prze­ciw­nie, po­zwa­lała, aby ono ją pro­wa­dziło, pływając nie­spo­koj­nie między łódka­mi tam i z po­wro­tem i chwy­tając w dziób wszyst­ko oprócz chle­ba. A kacz­ka - tak jak mat­ka na stat­ku - podążała za młodym ze spusz­czoną głową. ,,Właści­wie - stwier­dził mój mąż - w tej sy­tu­acji mat­ka też jest cho­ra. Wygląda to na klęskę ich oboj­ga". Zaczęliśmy roz­ma­wiać o ogrom­nym pro­ble­mie, jaki po­wsta­je, gdy sta­do, za­miast na­uczyć młode re­spek­to­wa­nia praw rządzących zbio­ro­wością, przy­swa­ja so­bie jego za­bu­rzo­ne, pod­szy­te stra­chem za­cho­wa­nie. Za­grożenie tych praw jest bo­wiem za­grożeniem sa­mej ro­dzi­ny. Zro­zu­miałam, że cho­ciaż na­uka podjęła już ten pro­blem, nad­szedł czas, aby się nim poważnie zająć. W mo­jej prak­ty­ce co­raz częściej spo­ty­kam ro­dziców do głębi prze­rażonych swo­im dziec­kiem. Ro­dziców, którzy mimo prób stwo­rze­nia so­bie i jemu wol­nej prze­strze­ni życio­wej, czują się wy­ko­rzy­sty­wa­ni i znie­wo­le­ni. Ro­dziców, którzy nie mogą do­trzeć do swo­ich dzie­ci ani po­przez postępo­wa­nie pełne życz­li­wości, ani przez na­gra­dza­nie ich czy ka­ra­nie. Ro­dziców, którzy nie­mal żałują, że poczęli dziec­ko, oraz małżeństwa, które tłumią pra­gnie­nie jego po­sia­da­nia, gdyż były świad­ka­mi ta­kich za­cho­wań dzie­ci, jak opi­sa­ne powyżej. Wśród małych ty­ranów są dzie­ci, które po­przez skraj­nie agre­syw­ne za­cho­wa­nie zdo­mi­no­wały oto­cze­nie, ta­kie, które ko­niecz­ność pa­no­wa­nia nad oto­cze­niem prze­ra­sta, i ta­kie, które tłumią w so­bie ata­ki wściekłości. Te ostat­nie przyj­mują ra­czej po­stawę od­mowną, przy­cza­jo­ne ob­ser­wują sy­tu­ację i wy­co­fują się w swój wewnętrzny świat, w którym re­la­cje są jesz­cze możliwe do opa­no­wa­nia. Spo­ty­kam również dzie­ci, które po­zba­wio­no w którymś mo­men­cie władzy, i dla­te­go są za­gu­bio­ne i smut­ne. Żyją w po­czu­ciu do­zna­nej krzyw­dy, załamują się, za­pa­dają na cho­ro­by psy­cho­so­ma­tycz­ne. Dzie­ci te są nieszczęśliwe - są więźnia­mi własnej władzy. Żyją w ciągłym nie­po­ko­ju i całko­wi­tym osa­mot­nie­niu. Po­tra­fią brać, ale nie umieją dawać. W ten sposób zo­stają po­zba­wio­ne doświad­cze­nia miłości, która jest równo­wagą między da­wa­niem a bra­niem. Na­pi­sałam tę książkę właśnie dla nich, po­nie­waż cze­ka je bar­dzo smut­na przyszłość, jeśli we właści­wym cza­sie nie znajdą u nas po­mo­cy. Jeśli nie po­czują się do­brze i bez­piecz­nie na świe­cie, nie podołają życiu. Dro­ga do tego pro­wa­dzi nie po­przez pa­no­wa­nie nad oto­cze­niem, ale przez przy­swo­je­nie so­bie sze­re­gu umiejętności: cze­kania, przy­sto­so­wa­nia, zno­sze­nia nie­po­wo­dzeń, umiejętności pra­cy z lękami po­le­gającej nie na igno­ro­wa­niu ich, lecz prze­ciw­nie, na ich doświad­cza­niu i prze­cho­dze­niu przez nie. Dzie­ci te nie prze­czu­wają jesz­cze, że nie od­zy­skają wol­ności, dopóki po­zo­staną uza­leżnio­ne od żądzy pa­no­wa­nia. Za­pew­niam was, że to, co tu­taj piszę, nie jest zwykłym czar­no­widz­twem. Po­twier­dzają to licz­ne roz­mo­wy z fa­chow­ca­mi w dzie­dzi­nie psy­cho­lo­gii. Współcześnie ob­ser­wu­je­my praw­dziwą epi­de­mię za­bu­rzeń oso­bo­wości, która od początku lat 80. XX wie­ku roz­prze­strze­nia się la­wi­no­wo. Wcześniej dziećmi z pro­ble­ma­mi byli głównie ,,chłopcy do bi­cia" i ,,kozły ofiar­ne", dzie­ci lękli­we, nie­za­rad­ne, szu­kające zastępczo za­spo­ko­je­nia w skraj­nie oral­nych re­ak­cjach (ob­gry­za­nie pa­znok­ci, obżar­stwo itp.) oraz w agre�