Ebook Marysia wnuczka Leonii mobi,epub,pdf

�miechu, gdy jej opowiem. Starsza pani popijając białe wino, zajmowała się dalej swoją lekturą, a ciemnoskóry pasażer zaczął pochrapywać. O mamo, tyle godzin tutaj - myślała, muszę czegoś posłuchać, bo zwariuję do rana. Odprowadzona uśmiechniętym spojrzeniem swojej sąsiadki, jednym haustem dokończyła drinka, wyjęła słuchawki i poszukała nagrania ,,Metalliki". Stewardesy rozdawały wilgotne chusteczki, poduszeczki i koce, a później przyćmiono też światła w samolocie. Starsza pani zdjęła okulary, odłożyła gazetę i uśmiechnęła się do Marysi. - Dobranoc - powiedziała, przykrywając się kocem. - Zrobimy sobie przytulnie. Chyba z wrażenia, jedna ze słuchawek wysunęła się z ucha Marysi. - Pani mówi po polsku! To dobrze, bo już myślałam, że zanudzę się na śmierć - roześmiała się przyszła studentka. - Słyszałam, gdy żegnałaś się na lotnisku z rodziną. To miły zbieg okoliczności, ale teraz śpijmy, jutro porozmawiamy. - No tak, było dość głośno i spontanicznie, dobranoc pani. A to Marysia ponownie włożyła słuchawkę do ucha, przypominając sobie słowa babci Leonii, która często mówiła, że życie jest pełne niespodzianek i należy oczekiwać tych najmilszych i absolutnie nie wolno być pesymistą. * * * Dustin powiedział jej, że nosi w sobie magię i że obdarowana jest talentem, którego nie powinna marnować na metal. To był ich przedostatni wieczór. Siedzieli nad zatoką, a on właśnie skończył dla niej grać ,,Schody do nieba", które tak bardzo lubiła. On i jego gitara. Nastrój zrobił się dziwny, jak zwykle, gdy nieuchronnie na horyzoncie życia pojawia się rozstanie. Pojawianie się czegoś i znikanie ,,na horyzoncie życia" wymyśliła niedawno Marika, pisząc wiersz dla Marysi na pożegnanie. Siostrzyczka z niewątpliwie artystycznym zacięciem, oddziedziczonym po cioci Steffi, która podobno też umiała pięknie malować obrazy, jako reminiscencje z wielu podróży. Tamtego wieczoru Marysia wolałaby, żeby to on chciał wyjechać, a ona zostałaby w domu, mając czas na rozmyślania, bo przecież wcale nie łatwo jest odgadnąć, kto i do czego właściwie jest stworzony? I dla kogo. Z kim żyć, wspierać, organizować wspólne życie? Zupełnie nie wiadomo i nic z tych rzeczy jeszcze nie pragnęła. Przynajmniej na razie. Dustin siedział zamyślony, a ona zaczęła głośno się zastanawiać się, czy powinna dalej grać klasykę, której - jak czasem, górnolotnie żartował Jacques - była królewną skrzypcowych dźwięków. A może na studiach powinna zupełnie zmienić profil? I wtedy Dustin powiedział o magii, którą ona w sobie nosi i, że będzie mu jej bardzo brakować. Teraz poszukała w mp4 nagrania kilku jego utworów, które dał jej przed pożegnaniem. Jak to się stało - myślała, że nie zauważyła dotąd nic w jego zachowaniu, co mogłoby świadczyć o tym, że nie była dla niego tylko koleżanką z Community collegu, w którym poznali się i studiowali dwa lata, bo było tam taniej, a na czteroletnie studia, jak stwierdzili oboje, zawsze można sobie później pozwolić. Spędzali więc ze sobą sporo czasu, bo oprócz normalnych zajęć, chodzili na próby ich uczelnianego zespołu. Występowali na szkolnych i parafialnych uroczystościach oraz w NY City, a po nich Dustin odwoził Marysię do domu. Śmiali się i często żartowali, ale Dustin nigdy dotąd nie próbował jej objąć, ani powiedzieć czegoś, co wskazywałoby na to, że chodzi o coś wię Tak trwało do ostatniego wieczoru. Lubiła jego typ urody. Wysoki, szczupły, o ciemnych, prostych włosach, bardzo niebieskich oczach i przesympatycznym uśmiechu. A gdy grał i śpiewał, dziewczyny, nie tylko z ich roku były zauroczone i z pewnością zazdrościły, że on interesuje się tylko Marysią. Tak mówiła dobra obserwatorka - Marika, i że Dustin jest ,,odlotowy", a ona może się nim zająć, gdy Marysia wyjedzie. Jej dowcipna siostrzyczka. Z całowaniem tego wieczoru też wyszło jakoś spontanicznie, pierwszy raz, ale bardzo przyjemnie i jakby samo zrozumiale, bo rozstawali się po dwóch latach studenckiego bycia razem i nie wiadomo na jak długo. Odprowadził ją później do domu, życzył powodzenia i obiecał, że jeśli mu nic nie stanie na przeszkodzie, to pożyczy samochód od rodziców i przyjedzie na lotnisko. Stała przy wejściu do domu i czekała, że Dustin obróci się i wtedy pomacha mu ręką, jak przy pożegnaniach w niektórych filmach, albo w jednej ze scen baletu ,,Romeo i Julia" Prokofiewa, którego muzyczny motyw lubiła grać. Dustin nie obrócił się. W sumie, dobrze, że nie przyjechał na lotnisko, bo spowodowałoby to jeszcze więcej rozgardiaszu przy pożegnaniu. Coś mu stanęło na przeszkodzie? Trudno, ale obiecali sobie zostać w Zabrzmiało to, co prawda trochę oficjalnie, ale, jak to kiedyś mówiła babcia Leonia, o zasadach savoir-vivre, pierwsza pisze lub