Ebook Medycyna chińska dla każdego mobi,epub

a, Sina). W odróżnieniu od Portugalczyków, Holendrzy przykładali dużą wagę do poznawania medycyny Wschodu. Zajmowali się nią zarówno w głównej siedzibie holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, jak i w jej faktorii handlowej w Nagasaki, w Japonii. W XVII i XVIII w. mieli w tym kraju swoich lekarzy i niektórzy z nich, jak Andreas Cleyer, Engelbert Kaempfer, Willem ten Rhyne, Peter Thunberg, Philip Siebold, przyczynili się w dużym stopniu do poznania wschodnich roślin leczniczych, a także metod leczenia, akupunktury i moksy. (Mogsa lub moxa jest zniekształceniem japońskiego wyrazu mogusa, oznaczającego piołun, stosowany w Chinach i Japonii do kauteryzacji, czyli przyżegań). W okresie od uzyskania przez Portugalczyków zgody na korzystanie z portu Makau (1555) aż do wojen opiumowych (połowa XIX w.), po których rozpoczęła się na wielką skalę penetracja Chin przez mocarstwa europejskie, zachodnia medycyna pozostawała w tym kraju właściwie nie znana, natomiast w teorii i praktyce medycyny chińskiej niewiele się zmieniło, choć pojawili się wybitni farmaceuci i lekarze. Wspomnę tylko o dwóch: Li Shizhenie (1518-1593), autorze wielkiej, liczącej ponad dwa tysiące pozycji encyklopedii chińskich leków, oraz o Wang Jingrenie (1768-1831), autorze krytycznej pracy O błędach starożytnych medyków w zakresie anatomii, w której stwierdził, że ,,rozum kształtuje się nie w sercu, lecz w mózgu". Końcowy okres panowania dynastii mandżurskiej (1644-1911) nie sprzyjał tradycyjnej medycynie chińskiej, ponieważ w tym czasie wielu chińskich lekarzy kształciło się już za granicą. Jeszcze gorsze czasy przyszły po rewolucji 1911 r., kiedy w ramach walki z wielowiekowym zacofaniem Chin zakazywano również niektórych metod TCM, urzędowo zakazane zostało leczenie akupunkturą. W latach dwudziestych XX w. medycyna zachodnia zaczęła się upowszechniać w większych miastach Chin, gdzie powstawały nowoczesne szpitale (prowadzone przez misjonarzy oraz budowane przez znane fundacje, jak np. szpital Fundacji Rockefellera w Pekinie). Otwierali też własne przychodnie i gabinety lekarskie zarówno przyjeżdżający z zagranicy specjaliści, jak i kształcący się na zagranicznych uczelniach Chińczycy. Do największej konfrontacji między lekarzami praktykującymi chińską i zachodnią medycynę doszło w 1929 r., gdy grupa chińskich lekarzy medycyny zachodniej po powrocie ze studiów w Japonii zażądała od władz całkowitego zakazu TCM. W odpowiedzi lekarze tradycyjnej medycyny chińskiej zjechali się z całych Chin do Szanghaju i wydelegowali do rządu w Nankinie swoich przedstawicieli z petycją w obronie zawodu. Ostatecznie rząd poparł protestujących lekarzy i dla upamiętnienia tego dnia ogłoszono 17 marca Dniem Medycyny Chińskiej. W 1931 r., na konferencji Ligi Narodów w Genewie, powołany został międzynarodowy komitet do uruchomienia badań nad TCM. Król chińskiej farmacji Li Shizhen zbiera informacje o lekach (ze starej ryciny) Niechęć i brak zaufania do tradycyjnej medycyny chińskiej nie ograniczały się do terytorium samych Chin. W innych krajach Azji i poza Azją także były okresy, gdy TCM była w niełasce, w niektórych przypadkach nie bez udziału polityki, np. w Stanach Zjednoczonych zezwolono na jej praktykowanie dopiero w 1978 r., sześć lat po historycznej wizycie prezydenta Nixona w Chinach i zaledwie parę miesięcy przed nawiązaniem stosunków dyplomatycznych USA z Chińską Republiką Ludową. Wracając do Europy, należy stwierdzić, że choć dwie publikowane prace Michała Boyma, z lat 1682 i 1686, nie zostały generalnie docenione w Europie, to jednak niektórzy pojedynczy lekarze zainteresowali się nimi i potrafili wyciągnąć z nich konkretne wnioski. Należał do nich angielski lekarz John Floyer, który w 1707 r. wydał pracę The Physicians Pulse Watch, opartą całkowicie na części dzieł Boyma, w której zalecał stosowanie chińskiej metody diagnostyki z tętna i opracował w tym celu specjalny zegar do pomiaru jego szybkości. Książka Floyera była tłumaczona na język włoski i częściowo na niemiecki. Z kolei francuski sinolog i lekarz Abel Remusat (1788-1832) zainteresował się inną pracą Boyma, o diagnostyce z kolorów i stanu zewnętrznego języka, przygotowując na jej podstawie swoją rozprawę doktorską Dissertatio de glossosemeiotica (1805). Od XIX w. we Francji ukazało się najwięcej w Europie prac poświęconych tradycyjnej medycynie chińskiej, choć dotyczyły one przeważnie akupunktury i moksy. Jednym z pierwszych lekarzy, który zainteresował się zastosowaniem akupunktury we Francji, był Louis Joseph Berlioz, ojciec kompozytora Hectora Berlioza. Jego praca poświęcona leczeniu chorób chronicznych za pomocą akupunktury ukazała się w Montpellier w 1810 r. Innym znanym lekarzem, który podjął próby zastosowania akupunktury w medycynie europejskiej, był Jules Cloquet