Ebook Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet mobi,epub

na tak duże ryzyko, aran­żu­jąc oczy­wi­sty szwin­del. - Nie wiem, czy można uznać ten szwin­del za oczy­wi­sty. Cał­ko­wi­cie ze sobą zgodni człon­ko­wie zarządu ZPP, bank, rząd i rewi­zo­rzy Riks­dagu przy­jęli i zaak­cep­to­wali spra­woz­da­nia Wennerströma. - W każ­dym razie cho­dziło o drobną sumę. - Z pew­no­ścią. Ale zasta­nów się: Wen­ner­stroem Group to przed­się­bior­stwo inwe­sty­cyjne, han­dluje wszyst­kim, co może przy­nieść zysk - papie­rami war­to­ścio­wymi, obli­ga­cjami, walutą... you name it. Wennerström skon­tak­to­wał się z ZPP w 1992 roku, wła­śnie wtedy, gdy rynek zaczął total­nie tonąć. Pamię­tasz jesień 1992 roku? - Czy pamię­tam? Mia­łem wtedy kre­dyt miesz­ka­niowy ze zmien­nym opro­cen­to­wa­niem, a w paź­dzier­niku Bank Cen­tralny pod­niósł stopę do pię­ciu­set punk­tów pro­cen­to­wych. Przez cały następny rok męczy­łem się z dzie­więt­na­sto­pro­cen­to­wymi odset­kami. - Mmmm. To były czasy! - Robert się uśmiech­nął. - Ja też cho­ler­nie dużo wtedy stra­ci­łem. Rów­nież Hans-Erik Wennerström, tak jak inni przed­się­biorcy, bory­kał się z podob­nymi pro­ble­mami. Miał miliony uwię­zione w prze­róż­nych papie­rach, ale zadzi­wia­jąco mało gotówki. Nagle nie mógł zacią­gnąć nowych, bajoń­skich poży­czek. Zazwy­czaj w takiej sytu­acji ludzie pozby­wają się kilku nie­ru­cho­mo­ści i liżą rany po stra­tach. Ale w 1992 roku nikt za żadną cho­lerę nie chciał kupo­wać nie­ru­cho­mo­ści. - Cash-flow pro­blem. - Wła­śnie. I Wennerström nie był osa­mot­niony. Każdy han­dlo­ - Nie mów: han­dlo­wiec. Nazy­waj ich jak chcesz, ale uży­wa­jąc okre­śle­nia han­dlo­wiec, obra­żasz całą poważną grupę zawo­dową. - ...no to każdy rekin gieł­dowy, każdy miał cash-flow pro­ Spójrz na to tak: Wennerström dostał sześć­dzie­siąt milio­nów koron. Oddał sześć baniek, ale dopiero po trzech latach. Wydatki zwią­zane z Mino­sem nie mogły wynieść wię­cej niż jakiś milion. Już same odsetki z sześć­dzie­się­ciu milio­nów przez trzy lata są co nieco warte. W zależ­no­ści od tego, jak zain­we­sto­wał te pie­nią­dze, mógł je podwoić albo nawet zdzie­się­cio­krot­nić. Wtedy nie mówimy już o gów­nia­nych sumach. A tak w ogóle, to na zdro­wie! Roz­dział 2 Pią­tek 20 grud­nia Dra­gan arman­ski miał pięć­dzie­siąt sześć lat i pocho­dził z Chor­wa­cji. Jego ojciec był ormiań­skim Żydem z Bia­ło­rusi. Matka - bośniacką muzuł­manką o grec­kich korze­niach. To ona, odpo­wie­dzialna za jego wycho­wa­nie, prze­ka­zała mu kul­tu­rowe dzie­dzic­two, dzięki czemu jako doro­sły męż­czy­zna zna­lazł się w ogrom­nej hete­ro­ge­nicz­nej gru­pie defi­nio­wa­nej przez media jako muzuł­ma­nie. Urząd Migra­cyjny zare­je­stro­wał go, co oso­bliwe, jako Serba. Jego pasz­port zdra­dzał, że jest oby­wa­te­lem szwedz­kim, a foto­gra­fia uka­zy­wała kan­cia­stą twarz z wydatną szczęką, ciem­nym zaro­stem i posi­wia­łymi skrońmi. Nazy­wano go czę­sto Ara­bem, mimo że nie miał naj­mniej­szej domieszki arab­skiej krwi. Był jed­na­ko­woż gene­tycz­nym skrzy­żo­wa­niem, które sza­leńcy zaj­mu­jący się bio­lo­gią ras z dużą dozą praw­do­po­do­bień­stwa opi­sa­liby jako ule­pione z gor­szej gliny. Jego wygląd przy­wo­dził na myśl lokal­nego bossa śred­niej rangi w jakimś ame­ry­kań­skim fil­mie gang­ster­skim. W rze­czy­wi­sto­ści Arman­ski nie był ani szmu­gle­rem nar­ko­ty­ków, ani tor­pedą mafii, tylko zdol­nym spe­cja­li­stą w zakre­sie eko­no­mii przed­się­biorstw, który na początku lat sie­dem­dzie­sią­tych zaczął pra­co­wać jako asy­stent finan­sowy w fir­mie ochro­niar­skiej Mil­ton Secu­rity, a trzy­dzie­ści lat póź­niej pia­sto­wał w niej sta­no­wi­ska dyrek­tora oraz szefa ope­ra­cyj­nego. Jego rosnące zain­te­re­so­wa­nie zagad­nie­niami bez­pie­czeń­stwa prze­obra­ziło się z cza­sem w fascy­na­cję. Jak w grze stra­te­gicz­nej trzeba było ziden­ty­fi­ko­wać zagro­że­nie, roz­wi­nąć stra­te­gie obronne i cały czas wyprze­dzać o krok szpie­gów prze­my­sło­wych, szan­ta­ży­stów i zło­dziei. Zaczęło się od wykry­cia spryt­nego oszu­stwa, w któ­rym posłu­żono się kre­atywną księ­go­wo­ścią. Arman­ski zdo­łał udo­wod­nić winę jed­nej z dwu­na­stu osób zatrud­nio­nych w fir­mie i w dal­szym ciągu, trzy­dzie­ści lat póź­niej, pamię­tał swoje zdzi­wie­nie, gdy zro­zu­miał, że cała mal­wer­sa­cja była moż­liwa dzięki temu, że przed­się­bior­stwo nie zała­tało kilku banal­nych luk w pro­ce­du­rach za