Ebook Miasta śmierci mobi,epub

�uchiwał, mój informator nie potrafił powiedzieć. Sam też był wezwany. Zeznał, że zagłady dokonali Polacy. Przesłuchujący gwałtownie zaoponował. - To po co pan mnie wzywał, jeśli wie pan lepiej? - zapytał mój rozmówca. Wtedy przesłuchujący pozwolił mu opowiedzieć swoją wersję, po czym poradził, żeby zachował ją dla siebie. Proces odbył się w Ełku. - Przed sądem nie zeznałem prawdy - wyznał[11]. Wiele światła na to, w jaki sposób przesłuchania prowadził prokurator Monkiewicz, rzucają zeznania Polki Julii S., która była naocznym świadkiem zbrodni w Jedwabnem. Kilka lat po wojnie, gdy przesłuchiwał ją oficer UB, złożyła następujące zeznanie: Julia S.[12] Polka, mieszkanka Jedwabnego 25 stycznia 1949 r., przesłuchuje oficer Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łomży Kiedy wkroczyli Niemcy na ziemie polskie, to po kilku dniach mieszkańcy Jedwabnego wspólnie z Niemcami przystąpili do mordowania Żydów, gdzie wymordowali ponad półtora tysiąca osób narodowości żydowskiej. Zaznaczam, że ja nie widziałam, żebym Niemcy bili Żydów; jeszcze trzy Żydówki Niemcy przyprowadzili na posterunek żandarmerii i kazali mnie, żeby nie zamordowali tych Żydówek, więc zamknęłam je na zamek, a klucz oddałam dla Niemca. [...] W bestialski sposób znęcała się nad Żydami ludność polska, stali po bokach i bili. Mordowanie Żydów odbywało się w następujący sposób: początkowo zaganiali na rynek i bili ich tam. Później dali im pomnik Lenina, ustawili go na drągi i kazali go nosić około czterech godzin, a Polacy chodzili i pilnowali, żeby Żydzi nie uciekli. O godzinie osiemnastej pognali Żydów za miasto, gdzie zostali zagonieni do stodoły Ś. Bronisława i tam tych wspomnianych Żydów podpalili ponad półtora tysiąca osób. W tym morderstwie brali udział ci, których sama widziałam: dowódcą tej akcji był K. Marian, w ręku miał gumę i zaganiał wszystkich Polaków do mordowania Żydów, ja sama na swoje oczy widziałam, jak K. katował Żydów, wyganiał z mieszkania na rynek i tak bił, że aż strach. Brał udział również W. Józef, był z gumą, zaganiał Żydów na rynek oraz znęcał się nad nimi w bestialski sposób, obecnie jest gdzieś koło Szczecina. K. Eugeniusz był z kijem i zaganiał Żydów na rynek oraz znęcał się nad nimi w bestialski sposób. Ja w tym czasie byłam kucharką w żandarmerii i widziałam, jak K. zgłosił się do komendanta żandarmerii, żeby wydać im broń, ponieważ Żydy nie chcą iść. Komendant zerwał się na nogi i powiedział, że ,,broni ja wam nie dam i róbcie, co chcecie". Wtedy K. zawrócił się i prędzej poleciał za miasto, tam gdzie pędzili tych Żydów; jak tam było dalej, tego już nie widziałam. Nad Żydami znęcał się też B. Karol, był on z gumą, on najgorzej znęcał się nad Żydami. Oraz brało w tym udział, jak widziałam, dużo rolników i różnych ludzi. Był tam D. Antoni, był z gumą, zganiał oraz zaganiał Żydów do stodoły, znęcał się nad nimi. K. Antoni miał rękawy zakasane, słyszałam od D. Jurka, że on zabił jednego Żyda w polu. R. brał również czynny udział w mordowaniu Żydów. Sama na swoje oczy widziałam, jak ww. na rynku bił kijem Żydów i zganiał ich na rynek i do stodoły. Znęcał się nad Żydami, dopóki ich nie spalili. Na własne oczy widziałam, jak stał na rynku z kijem, miał około pięćdziesięciu lat i był tam dotąd, dopóki Żydów zagnali do stodoły i spalili, wtenczas poszedł do domu. Ż. Mariana to widziałam, jak stał niedaleko kościoła i trzymał coś w ręku, lecz co, tego ja nie widziałam. L. Stefan stał z kijem i zaganiał Żydów, bił ich tam, brał do chwili spalenia oraz rabował bardzo dużo po zamordowanych Żydach. K. Kazimierz brał również udział w zganianiu i biciu, i zaganianiu do stodoły, do chwili spalenia Żydów w stodole oraz narabował dużo rzeczy w stodole po pomordo­wanych przez nich Żydach. K. Józef i jego ojciec brali czynny udział w mordowaniu Żydów, zganiali ich na rynek i bili kijami oraz pomagali zaganiać do stodoły i tam spalili, narabowali dużo rzeczy po zamordowanych przez nich Żydach. Gdy jednak dwadzieścia pięć lat później przesłuchiwał Julię S. Waldemar Monkiewicz, potrafił tak nią pokierować, że złożyła zeznanie całkowicie sprzeczne z poprzednim: Julia S.[13] Polka, mieszkanka Jedwabnego 10 kwietnia 1974 r., przesłuchuje Waldemar Monkiewicz Kiedy Niemcy uderzyli na Związek Radziecki i zajęli Jedwabne, utworzyli posterunek żandarmerii niemieckiej w Jedwabnem. Miało to miejsce pod koniec czerwca 1941 r. Żandarmi zaangażowali mnie do pracy w charakterze kucharki. Przygotowywałam im codziennie 8 obiadów. W dniu 10 lipca 1941 r., rankiem komendant posterunku o nieznanym mnie nazwisku, średniego wzrostu, siwawy, szczupły, o okrągłej twarzy, powiedział mnie, że mam przygotować 240 obiadów.