Ebook Miasto mafii 2 mobi,epub

iejscem, w którym mieszka. Kiedyś odbyła się tam wielka impreza. Oli, idąc przez park, spotkała grupę ludzi, która została tam zaproszona. Wśród nich znajdował się jej były chłopak. Na jej szczęście rozstała się z nim w przyjacielskich stosunkach, więc kiedy zaproponował, by dołączyła do nich, nie wahała się ani chwili. Potem przez kilka tygodni słuchałam, jak niesamowity dom ma Ethan i że jest sto razy piękniejszy, niż sobie wyobrażała, a jego właściciel jest tak boski, że nie może przestać o nim myśleć. Od tego wydarzenia minęło już osiem miesięcy, a ona wciąż to rozpamiętuje. Ethan nie zamienił z nią nawet słowa, a ona i tak jest w nim zakochana po uszy. Powtarza do znudzenia, jak bardzo uwielbia jego pociągłą twarz, oliwkową karnację, brązowe oczy i zawsze idealnie ułożone włosy. Nie twierdzę, że nie jest przystojny, po prostu nie jest w moim typie i wzbudza we mnie najwięcej negatywnych emocji. Trudno opisać, dlaczego tak właśnie się dzieje, bo przecież nigdy z nim nie rozmawiałam. Kiedy przechodzę obok ostatniego domu znajdującego się na tej ulicy, moje serce nieco przyśpiesza. Zerkam ostrożnie w stronę posiadłości, by upewnić się, że nikogo nie ma na zewnątrz. Ten budynek jest chyba największy ze wszystkich, ale na pierwszy rzut oka wcale nie sprawia takiego wrażenia. Jest biały, dwupiętrowy z drewnianymi elementami i wygląda niesamowicie. Zawsze chciałam mieszkać w takim domu, choć szansa na to, że kiedyś tak się stanie, jest równa zeru. Dzisiaj zatrzymuję się przed nim na dłuższą chwilę. Pewnie nie zachwycałabym się tak bardzo, gdyby nie fakt, że jego właścicielem jest najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego w życiu widziałam. Co za pech, że jest mafiosem. Arthur jest zarówno cholernie groźny, jak i niesamowicie pociągający. Mówi się, że ze wszystkich braci to właśnie jego należy bać się najbardziej. Podobno ma na ciele tatuaż przedstawiający węża oplatającego krzyż. Nie wiem, czy to prawda, ale nazywają go Kobra, więc może coś w tym jest. Mężczyzna jest wysoki i idealnie zbudowany, ma ciemną karnację, perfekcyjnie ułożone brązowe włosy i niemal czarne oczy. Podobno to właśnie on ma największą władzę. Spoglądam na ten dom jeszcze przez chwilę, po czym sprawdzam godzinę i od razu przeklinam w myślach, gdy dociera do mnie, że po raz kolejny odpłynęłam. Biegnę tak szybko, jak tylko mogę w stronę baru, w którym pracuję. I tak nie zdążę na czas, ale może będę przed Tessą, która nienawidzi, gdy któraś z jej pracownic się spóźnia. Z przyśpieszonym oddechem wbiegam do środka, rozglądając się po pomieszczeniu. Olivia właśnie wyciera ladę, a kiedy mnie zauważa, odkłada ścierkę i podchodzi bliżej. - Znowu się spóźniłaś. Masz szczęście, że nie ma szefowej. - Marszczy czoło i śmieje się głośno. Cieszę się, że pracuję z moją przyjaciółką. Niejednokrotnie tłumaczyła mnie przed Tess, choć sama nie wie, dlaczego tak często się spóźniam. Olivia nie ma pojęcia, że nie potrafię oprzeć się pokusie oglądania jego domu, przez co wpadam w trans i tracę kontakt ze światem. Wiem, że powinnam w końcu zmienić trasę i iść do pracy drogą, którą zawsze wracam. Jest niewiele dłuższa, ale przejście nią zajmuje mi dużo mniej czasu. Po pracy nie zbliżam się do ulicy mafii, ponieważ wtedy jest zbyt późno na spacery po tak niebezpiecznej okolicy. Dla własnego dobra powinnam nie robić tego także rano, ale jak widać, nie mogę się oprzeć. Kiedy zdejmuję płaszcz, zauważam przerażoną Tessę, która właśnie wbiega do baru. - Dziewczyny, ubierajcie się szybko, odwiozę was do domów! - krzyczy z paniką w głosie. - Dlaczego? Co się stało? - pytam szefową, obserwując, jak jej twarz robi się coraz bardziej blada. - Podobno szykuje się nam wojna gangów. Ktoś ukradł braciom sporo pieniędzy. Nikt nie jest bezpieczny, dopóki nie znajdą swojej kasy. Ludzie zamykają swoje sklepy i biura. My też nie będziemy ryzykować. No już, szykujcie się! Po dwóch minutach jesteśmy w samochodzie. Tessa wybiera trasę jak najdalej od ulicy mafii. Najpierw odwozi Olivię, która wydaje się bardziej podekscytowana niż przerażona. Myślę, że powinnam porozmawiać z nią na temat filmów, które ogląda. Mam coraz większą pewność, że mącą jej w głowie. - Dajcie znać, jak dojedziecie do domu - rzuca nam na pożegnanie Olivia, po czym trzaska drzwiami, a po chwili znika w swojej kamienicy. Dostrzegam, że Tessa jest bardzo zdenerwowana. W lusterku widzę jej oczy, są przerażone i nieobecne. Ściska kurczowo kierownicę i co kilka sekund się rozgląda. Mijamy właśnie stary park, do którego mało kto już zagląda, pewnie dlatego, że jest zniszczony i bardzo zaniedbany. Trudno odnaleźć w nim jakąkolwiek ścieżkę. Nagle zauważam dwie sylwetki biegnące między krzakam