Miasto ślepców - Audiobook mp3

mógł pro­wa­dzić i nic nie widział, zro­biłby to samo, przy­szła mu do głowy dzie­cinna myśl i nie bacząc na absur­dal­ność sytu­acji, zapo­mniaw­szy o nie­szczę­ściu, pogra­tu­lo­wał sobie umie­jęt­no­ści logicz­nego myśle­nia. Kiedy wysia­dał z tak­sówki, dys­kret­nie pod­trzy­my­wany przez żonę, sta­rał się zacho­wać spo­kój, lecz po wej­ściu do gabi­netu, gdzie miał poznać przy­szłość, zapy­tał żonę cichym, drżą­cym gło­sem, Cie­kawe, kim będę, kiedy stąd wyjdę, po czym z rezy­gna­cją spu­ścił głowę. Kobieta wyja­śniła pie­lę­gniarce, że pół godziny temu dzwo­niła w spra­wie męża. Zapro­wa­dzono ich do małego pomiesz­cze­nia, gdzie cze­kali inni pacjenci. Był tam stary czło­wiek z czarną opa­ską na oku, zezo­waty chło­piec sie­dzący obok kobiety, przy­pusz­czal­nie matki, młoda dziew­czyna w ciem­nych oku­la­rach oraz nie­wy­róż­nia­jące się niczym dwie inne osoby. Nikt z nich jed­nak nie był ślepy, ślepcy nie cho­dzą prze­cież do oku­li­sty. Kobieta dopro­wa­dziła męża do krze­sła i nie zna­la­zł­szy miej­sca dla sie­bie, sta­nęła obok, Musimy pocze­kać, szep­nęła mu do ucha. Sły­sząc liczne głosy, domy­ślił się, że jest kolejka. Zde­ner­wo­wało go to, gdyż uznał, że im dłu­żej będzie cze­kał, tym trud­niej­sza do wyle­cze­nia sta­nie się jego cho­roba. Za chwilę może się oka­zać, że nie ma już dla niego ratunku. Poru­szył się nie­cier­pli­wie na krze­śle, chciał podzie­lić się z żoną swo­imi wąt­pli­wo­ściami, ale w tej samej chwili otwo­rzyły się drzwi gabi­netu i poja­wiła się w nich pie­lę­gniarka, Pro­szę pań­stwa do środka, to pilna sprawa i pan dok­tor chce jak naj­szyb­ciej pana zba­dać. Matka zezo­wa­tego chłopca zaczęła pro­te­sto­wać, mówiąc, że to niespra­wiedliwe, że jest pierw­sza w kolejce i czeka od ponad godziny. Inni pacjenci poparli ją nie­śmiało, ale nikt nie śmiał pod­wa­żać decy­zji leka­rza, który przez zło­śli­wość mógłby uka­rać ich za nie­cier­pli­wość, każąc im cze­kać jesz­cze dłu­żej. Stary czło­wiek z czarną opa­ską na oku oka­zał się bar­dziej pobłaż­liwy, Zostaw­cie tego bie­daka, widzi­cie, że czuje się gorzej od nas. Jed­nak ślepy męż­czy­zna już go nie sły­szał. Gdy weszli do gabi­netu, pierw­sza ode­zwała się żona, Dzię­kuję panu dok­torowi z całego serca, mój mąż, urwała, zasta­na­wia­jąc się, co powie­dzieć, ale nie potra­fiła wyja­śnić, co wła­ści­wie spo­tkało jej męża poza tym, że oślepł i że ukra­dziono mu samo­chód. Lekarz popro­sił, by usie­dli, wziął męż­czy­znę za rękę i pomógł mu zająć miej­sce. Od tej pory zwra­cał się już tylko do niego, Pro­szę opi­sać, jakie pan ma objawy. Pacjent wyja­śnił, że kiedy sie­dział w samo­cho­dzie, cze­ka­jąc na zie­lone świa­tło, nagle prze­stał widzieć, że różni ludzie pró­bo­wali mu pomóc, jakaś star­sza kobieta, wiek jej oce­nił po gło­sie, powie­działa, że to praw­do­po­dob­nie zała­ma­nie ner­wowe, a potem jakiś nie­zna­jomy odwiózł go do domu, ponie­waż on sam nie był w sta­nie się poru­szać. Widzę tylko biel, panie dok­torze. Nie wspo­mniał o kra­dzieży samo­chodu. Czy to pierw­szy raz, spy­tał lekarz, A może już przed­tem zda­rzyło się panu coś takiego. Nie, ni­gdy, panie dok­to­rze, nawet nie noszę oku­la­rów, Mówi pan, że to się stało nagle, Tak, panie dok­to­rze, Jakby zga­sło świa­tło, Nie, raczej tak, jakby zapa­no­wała nagła jasność, Czy ostat­nio widział pan gorzej, Nie, panie dok­to­rze, Czy w pana rodzi­nie ktoś oślepł, Wśród człon­ków rodziny, któ­rych znam, nikt, Czy ma pan cukrzycę, Nie, Syfi­lis, Nie, panie dok­to­rze, Czy ma pan nad­ci­śnie­nie tęt­ni­cze lub wewnątrz­czasz­kowe, Co do tego dru­giego, nie wiem, tęt­ni­czego nie mia­łem ni­gdy, wiem to, bo w pracy robią nam okre­sowe bada­nia, A może wczo­raj albo dzi­siaj ude­rzył się pan w głowę, Nie, panie dok­to­rze, Ile ma pan lat, Trzy­dzie­ści osiem, No dobrze, obej­rzymy teraz pań­skie oczy. Męż­czy­zna otwo­rzył je sze­roko, jakby chciał uła­twić leka­rzowi zada­nie, ale oku­li­sta wziął go za ramię i pod­pro­wa­dził do apa­ratu, który wyda­wał się pacjen­towi czymś w rodzaju kon­fe­sjo­nału, gdzie oczy zastę­pują słowa, a spo­wied­nik, patrząc w nie, zagląda w duszę grzesz­nika. Pro­szę oprzeć tu brodę i nie ruszać się. Kobieta pode­szła do męża, poło­żyła mu rękę na ramie­niu i uspo­ka­jała, Zoba­czysz, wszystko będzie dobrze. Lekarz długo pod­no­sił i opusz­czał lupę, długo ruszał pokrę­tłem, wresz­cie zaczął bada­nie. Spraw­dził ro