Ebook Mickiewicz Miłości i romanse mobi,epub

za jego życia, poeta budził niemałe kontrowersje wśród jemu współczesnych. Problem z Mickiewiczem polegał również na tym, że trudno było go dopasować do jakiegokolwiek stronnictwa. Konserwatyści, a zwłaszcza monarchiści, uważali go za lewicującego liberała (dziś z całą pewnością przypięto by mu łatkę lewaka), z kolei demokratów i wolnomyślicieli raziła jego ostentacyjna religijność - a przecież jego dzieła były potępione przez papieża i wpisane do Indeksu ksiąg zakazanych. Kontrowersyjna była też jego przynależność do sekty Towiańskiego, z którą zresztą ostatecznie wziął rozbrat, decydując się iść swoją drogą i kreując własną wizję odrodzonej ojczyzny. Co gorsza, nie brakowało krytyków jego twórczości - dla wielu jedynym utworem Mickiewicza wartym uwagi była Oda do młodości, ewentualnie Dziady, a wielka epopeja narodowa, za jaką dziś uważamy Pana Tadeusza, okazała się wydawniczym niewypałem - większość nakładu zalegała na półkach księgarskich. I to przez lata. Biografowie poety, czyniąc z niego ikonę czy - jak kto woli - pomnik z brązu, dość osobliwie potraktowali również sferę intymną jego życiorysu. Przez lata do rangi romantycznej legendy urosła zupełnie nieprawdziwa historia jego związku z Marylą Wereszczakówną. Kolejną kobietą, która pojawiła się w życiu Mickiewicza, miała być jego żona Celina, poślubiona przez wieszcza w 1834 roku, a więc po 10 latach od rozstania z Marylą. Trudno zakładać, że młody, zdrowy i pełen życia mężczyzna przez ten czas stronił od płci pięknej i żył w celibacie, a jednak do takiego wniosku można dojść, czytając wynurzenia Władysława Mickiewicza czy innych biografów, których - zważywszy na ton wypowiedzi - należałoby raczej uznać za hagiografów. Jak się okazuje, pozostałe kobiety w życiu wieszcza otoczono zmową milczenia, zwłaszcza jeżeli łączył je z Mickiewiczem jedynie przelotny romans, od których zresztą poeta nie stronił. Dotyczy to zwłaszcza jego ostatniej partnerki, Ksawery Deybel, z którą związał się już jako żonaty mężczyzna i z którą miał przynajmniej jedno dziecko. To właśnie ona okazała się najciemniejszą plamą w życiorysie tego wielkiego człowieka, dlatego celowo skazano ją na zapomnienie, przemilczając jej rolę w życiu Mickiewicza. A przecież była to jedyna kobieta, z którą poecie udało się nawiązać prawdziwie partnerską relację. Niniejsza publikacja dotyczy życia prywatnego autora Pana Tadeusza, w tym jego relacji z kobietami, począwszy od tajemniczych Józi i Anieli poprzez legendarną Marylę i Konstancję Łubieńską, urodziwą mężatkę, która skutecznie odciągnęła poetę od wstąpienia w szeregi powstańców, a skończywszy na ,,przeklętej towianicy", Ksawerze Deybel. Wszak jak kiedyś powiedział wybitny rosyjski pisarz Andriej Płatonow, mężczyzna bez kobiety jest jak parowóz bez Dwór w Zaosiu, jedno z domniemanych miejsc urodzenia Adama Mickiewicza (rys. Napoleon Orda, litografia z 1876 r.) ROZDZIAŁ 1 Dzieciństwo ,,sielskie, anielskie" Mickiewiczowie - niepiśmienni pieniacze o wątpliwym pochodzeniu Historykom i badaczom twórczości wieszcza udało się ustalić genealogię rodu Mickiewiczów do szóstego pokolenia wstecz. Zweryfikowali przy okazji popularną wśród członków tej rodziny tezę wywodzącą ich rodowód od znamienitego książęcego rodu Giedroyciów, którego pierwszym przedstawicielem miał być brat wielkiego litewskiego księcia Trojdena - Giedrus. Historię o książęcym pochodzeniu po mieczu powielało zresztą wielu badaczy Mickiewicza, jak chociażby Konstancja Skirmunttowa, która pisała o tym w swoim artykule zamieszczonym na łamach ,,Tygodnika Ilustrowanego" z 1903 roku, powołując się na kronikę Macieja Stryjkowskiego. Do tego dzieła odwoływał się również historyk literatury, a zarazem profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, Józef Tretiak, w swojej pracy Młodość Mickiewicza wydanej w 1898 roku w Petersburgu. Zdaniem tego ostatniego ród Mickiewiczów wprawdzie należał do drobnej i ubogiej szlachty litewskiej, ale ,,opierając się na Kronice Stryjkowskiego, można przypuszczać, że rodzina poety była w istocie książęcego pochodzenia"[1]. Jednocześnie dodaje, iż ,,w tradycyi rodzinnej nie przechowało się nic, coby świadczyło, że ona odgrywała kiedykolwiek ważniejszą rolę, nie tylko w całej Rzpltej, ale i w któremkolwiek województwie, a nawet w którejkolwiek parafii"[2]. Wspomniane przez Skirmunttową i Tretiaka źródło to wydana w Królewcu w 1528 roku Kronika polska, litewska, żmudzka i wszystkiéj Rusi będąca pierwszą drukowaną historią Europy Wschodniej, obejmująca dzieje tego obszaru do 1581 roku. Zdaniem współczesnych historyków kronika stanowi dość udaną kompilację dzieł wcześniej tworzących dziejopisarzy: Jana Długosza i Macieja Miechowity, oraz licznych, dziś