Ebook Między nami liberałami. Rozmawia Michał Majewski mobi,epub

można było usiąść, napić się herbaty i pogadać. Tak go zawsze będę pamiętał, mimo że w późniejszym czasie w wielu rzeczach się nie zgadzaliśmy. A co do reszty tego środowiska - traktowali nas z nieufnością. Byliśmy jacyś tacy nowi, nieoswojeni, radykalni, nieprzewidywalni dla nich. Symptomatycznym momentem była tu akcja zajmowania przez NZS budynków ZSMP. Było to w marcu 1990 roku. Chcieliśmy zająć kilka budynków na jeden dzień i zademonstrować w ten sposób, że jest problem dotyczący majątku organizacji młodzieżowych. Postkomunistyczne organizacje młodzieżowe zaczęły uwłaszczać się same bądź przez spółki nomenklaturowe. W zasadzie nie działały już inaczej niż jako wynajmujący biura lub posiadany sprzęt. Niezależne organizacje, w tym NZS, nie miały nawet na ryzę papieru, a zrzeszały dziesiątki tysięcy ludzi. Rząd zamykał na to oczy. Akcja chwilowej okupacji budynków miała go zmusić do zajęcia się problemem, a skłoniła do zajęcia się nami. Gdy zajęliśmy budynek ZSMP przy Smolnej, zwróciliśmy się o mediację do profesora Geremka. Powiedział, że będzie rekomendował wysłanie na nas policji. Gdzie to powiedział? Przekazał to nam przez Henryka Wujca. Przy czym z naszej strony to była czysta demonstracja. Nam przecież nie chodziło o to, by zostać w tej siedzibie ZSMP. Chcieliśmy następnego dnia wyjść, ale obudzić, w końcu nasz, rząd. Bez problemu można było wówczas przeprowadzić ustawę, zgodnie z którą majątek organizacji młodzieżowych służyłby całemu środowisku. Skoro można to było zrobić z RSW Prasa, to brakowało w tej sprawie tylko dobrej woli. I w takim momencie nam powiedziano, że przyjdzie policja i nas wyrzuci albo aresztuje. Cios w serce. Mam wrażenie, że to właśnie był ten moment, kiedy środowisko NZS rozstało się z elitą ,,ROAD-owską". Wydarzenia od Okrągłego Stołu do, powiedzmy, marca 1990 roku spowodowały, że bardzo duża część naszego środowiska nie odnajdywała się we współpracy z rządem i jego zapleczem, tylko była w kontrze. To było wszystko bardzo pokomplikowane, bo jednocześnie popieraliśmy reformy gospodarcze rządu, no i w końcu on był symbolicznie ,,nasz". Niebawem Wałęsa wyjdzie z programem przyspieszenia i NZS, głównie za sprawą tych wydarzeń, będzie, poza pojedynczymi osobami, bliżej Lecha Wałęsy niż Tadeusza Mazowieckiego. A kogo ty znałeś z tej ,,ROAD-owskiej" czołówki w tamtym czasie? Geremka, Michnika? Kuronia, Lityńskiego, Wujca. Geremka w tamtym czasie jeszcze nie znałem osobiście. A Michnika poznaję gdzieś na przełomie 89 i 90 roku. Jakie jest podejście Michnika do was? Uważa was za radykałów? Tak. I z Adamem Michnikiem miałem od początku złą chemię. Dlaczego? Tak naprawdę - nie wiem. Może wpływało na to to, że mu otwarcie mówiłem to, co uważałem za prawdę - że oni są zamkniętą elitą, że to oni za chwilę, tak jak wcześniej komuniści, będą zadowoloną i oderwaną od ludzi grupą. Pamiętam - to był lipiec albo sierpień 1990 roku - i zupełnym zbiegiem okoliczności Adam Michnik i ja byliśmy w tym samym miejscu, pod Madrytem. Ja - na spotkaniu liderów organizacji broniących praw człowieka z Europy postkomunistycznej, Michnik - na jakiejś konferencji. I zupełnym przypadkiem spotkaliśmy się w tej samej restauracji. Nie zapomnę, jak był straszliwie wkurzony. Była już ,,wojna na górze", w nią się wpisywały różne napięcia na linii NZS i środowisko Marca 68. Pamiętam jego oburzenie na to, że przychodzi jakiś smarkacz, student - czyli ja - i ma czelność zgłaszać jakieś pretensje, kiedy oni są w trakcie wielkiego zmieniania Polski! Wyraźnie dwa światy. Pewno oni mieli podobne odczucia w połowie lat 60., gdy to oni byli nierozumiani. To był ten moment, kiedy drogi już się rozeszły. W odróżnieniu od Jacka Kuronia, który był osobą gotową wysłuchać argumentacji, nawet jak się z nią nie zgadzał, to z Adamem zawsze rozmawiało się najtrudniej. On jest człowiekiem, który się zaryglowuje w swoich poglądach. Lato 1990 jest ważnym momentem. Rusza wojna na gó ...i wszystko zaczyna się na nowo. To jest moment narodzin III RP, polskiej demokracji ze wszystkimi jej wadami i atutami. Zamiast obejmującego nas wszystkich ruchu solidarnościowego, w którym był przecież i nasz NZS, rodzą się partie i środowiska. Z jednej strony powstaje ROAD, który chciał przejąć rolę głównego spadkobiercy opozycji, z drugiej Porozumienie Centrum, które miało ambicję być przeciwwagą i szeroką koalicją. To warto dzisiaj przypomnieć, że rodzące się wtedy PC nie tyle jest partią, co koalicją środowisk i osób. Formalnie szefem PC jest Jarosław Kaczyński, ale wszyscy rozumieją, że za tym stoi Lech Wałęsa. Jarosław Kaczyński nie miał wtedy samodzielnej pozycji dzisiejszego Kaczyńskiego. Wałęsa kazał Kaczyńskiemu robić PC i nikt nie m