Ebook Między Placem Bohaterów a Rechnitz. Austriackie rozliczenia mobi,epub

poświęcone najbardziej znanym twórcom teatralnym, reżyserom i dramatopisarzom, a także cykl publikacji z szeroko rozumianej kultury wizualnej i teorii sztuki - jako inspirujący kontekst dla teatru i dowód na istnienie jego nieco innej tradycji. 1 20-lecie. Teatr polski po 1989 2 Luk Van den Dries, Corpus Jan Fabre. Obserwacja procesu twórczego 3 Wojciech Klimczyk, Wizjonerzy ciała. Panorama współczesnego teatru tańca 4 Fragment mojego życia. Rozmowy z Bernardem-Marie Kolt?sem (1983 - 1989) 5 Graham Saunders, ,,Kochaj mnie lub zabij". Sarah Kane i teatr skrajności 6 Georges Didi-Huberman, Strategie obrazów. Oko historii 1 7 Christoph Schlingensief: sztuka bez granic 8 Rimini Protokoll. Na tropie codzienności 9 Marcin Kościelniak, Prawie ludzkie, prawie moje. Teatr Helmuta Kajzara 10 Helmut Kajzar, Koniec półświni. Wybrane utwory i teksty o teatrze 11 Dorota Semenowicz, To nie jest obraz. Romeo Castellucci i Soc?etas Raffaello Sanzio 12 Robin Detje, Castorf. Prowokacja dla zasady 13 Nie widzę piękna w świecie bez człowieka. O teatrze Jana Lauwersa i Needcompany 14 Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym 15 García. Resztki świata 16 Tim Etchells, Tak jakby nic się nie wydarzyło. Teatr Forced Entertainment 17 Heiner Goebbels, Przeciw Gesamtkunstwerk 18 Andrew Quick, The Wooster Group. Brulion 19 Monika Muskała, Między ,,Placem Bohaterów" a ,,Rechnitz". Austriackie rozliczenia PAMIĘĆ USTĘPUJE Był ciepły marcowy dzień. Na Heldenplatz, placu Bohaterów w Wiedniu, od rana zbierali się ludzie. Potężny ryk ,,Sieg Heil" z kilkuset tysięcy gardeł grzmiał nad miastem. Ze zbitego tłumu wynoszono omdlałe kobiety. Hitler się spóźniał. Ale cóż znaczyło kilka godzin - przecież w Austrii czekano na niego od lat. Kiedy o świcie 12 marca 1938 roku nad Wiedniem pojawiły się niemieckie samoloty, nikt nie odebrał tego jako ataku. Wkraczające oddziały powitano kwiatami i swastykami. Kilka godzin później Hitler w odkrytym mercedesie przejechał triumfalnie austriacką granicę niedaleko Braunau, gdzie się urodził. Oto spełniało się jego marzenie, które wyjawił już w 1924 roku na pierwszych stronach Mein Kampf: by jego ojczysta Austria włączona została do ,,Wielkogermańskiej Rzeszy". Na drodze przejazdu do Wiednia pozdrawiali go rozentuzjazmowani rodacy. Z czcią zbierali ziemię, po której przetoczyły się koła samochodu Führera. Siedem lat później na placu Bohaterów wiedeńczycy sadzili kartofle, żeby podreperować nędzne zaopatrzenie w żywność. Z nieba sypały się bomby i ulotki podpisane przez dowódcę zbliżającego się Trzeciego Frontu Ukraińskiego, marszałka Tołbuchina, zwiastujące Austriakom rychłe wyzwolenie spod ,,niemieckiego jarzma". W deklaracji moskiewskiej z 1943 roku zagwarantowano Austrii status ,,pierwszej ofiary Hitlera". U schyłku wojny Austriacy mogli wskoczyć na wóz aliantów i świętować z nimi zwycięstwo nad faszyzmem. O NICZYM NIE WIEDZIAŁAM Hermann Broch, pisarz i eseista, nazwał czasy narodowego socjalizmu masowym obłędem. Uważał przy tym, że Austria i Niemcy mogłyby stać się najmoralniejszymi krajami w historii, gdyby wstrząs wywołany zbrodniami nazizmu był wystarczająco silny. Tymczasem w Austrii problem winy i odpowiedzialności rozwiązano za pomocą prostego podziału: winni byli członkowie NSDAP (niebagatelne pół miliona w sześcioipółmilionowym kraju), reszta społeczeństwa - odgórnie uniewinniona - nic nie chciała wiedzieć o prześladowaniach, deportacjach i zbrodniach. A przecież w aryzacji skwapliwie uczestniczyli nie tylko obywatele z legitymacją partyjną, ale i szarzy zjadacze chleba, którzy chwalili sobie politykę ekonomiczną Rzeszy. Charakter powojennej zbiorowej amnezji doskonale oddaje odpowiedź pewnej prostej kobiety z prowincji, zapytanej, jak przeżyła czasy nazizmu: ,,O niczym nie wiedziałam. Zawsze o siódmej kładłam się spać". Alianci mieli listy członków partii i według tych list prowadzili w 1945 roku aresztowania. Świadek epoki wspomina, że gorączkowe zabieganie po wojnie o ,,poręczenie odciążające" porównywalne było tylko z tłokiem w 1938 roku, kiedy wiedeńskie kierownictwo NSDAP nie mogło sobie poradzić z liczbą wniosków o przyjęcie do partii: ,,Żeby wtedy otrzymać niski numer członkowski, kandydaci prosili zaprzyjaźnionych >>nielegalnych<< o potwierdzenie, że pracowali dla partii jeszcze przed 1938 rokiem[1]. Ten niski numer oczywiście robił w 1945 roku złe wrażenie, dlatego też prosili tych samych przyjaciół o potwierdzenie, że nie pracowali dla partii z przekonania, tylko z powodów zawodowych, ekonomicznych i tym podobnych"[2]. Deklaracja moskiewska uśpiła sumienie Austriaków na dziesięciolecia. Efekty denazyfikacji przeprowadzonej według listy adresów, a nie w głowach zaczadzonego ideologią społeczeństwa, wykazała przeprowadzona przez Amerykan