Ebook Mieszkający przy torach i inne opowiadania mobi,epub

e dziewczynie spokój. Uwaga. Kolejny punkt posiedzenia. Paniom już dziękujemy. Po cichu do drugiej. Krystyno, masz wieczorem być w domu. Rozumiesz. Nie będę. Burmistrz chce, by dziewczyny w sposób prawidłowy przystąpiły do wykonywania swoich obowiązków. Zdecydował się ufundować im wycieczkę do dużego miasta. Tam mają się na własne oczy przekonać, jak funkcjonuje miejski szalet. Ala chce się wykręcić. Ale musi jechać. Chce się wykręcić. Bo to przecież miasto, gdzie studiowała. Nie chce, by ktoś ją spotkał. Ala jest na tyle szczera, że jeśli ktoś ją zapyta, co porabia, to przyzna się do pełnionej funkcji. Ktoś wtedy powie, że chyba muszą nieźle płacić. Rzeczywiście, powinni dobrze płacić magistrowi za taką pracę. Ale nie robią tak. Jadą do Krakowa albo Wrocławia, albo Poznania. Od toalety do toalety. Muszą obowiązkowo zrobić zdjęcia służbowym aparatem cyfrowym. Dowiadują się, czym się różni toaleta dworcowa od zwykłej. Czym? Na dworcowej jest więcej takich, co im się bardzo spieszy. Albo bardzo niespiesznych. Rozkład statystyczny przez to jest znacznie zaburzony. O ile w zwykłej toalecie każda z grup jest prawie równie liczebna, to w dworcowej obserwujemy wyraźne niedoszacowanie kategorii klientów załatwiających swoje potrzeby w normalnym, klasycznym tempie. Krysia zawadiacko pyta o normalne tempo. Starsza pani udzielająca informacji odwołuje się do wywiedzionej ze starożytnej Grecji zasady złotego środka. Prawdziwa profesor w swoim fachu. Kryśka milczy. Ala uświadamia sobie, że i w tej pracy można myśleć o czymś więcej jak tylko o białych kafelkach. Kryśka patrzy na Alę. Odzywa się w niej szósty zmysł. Kryśka intuicyjnie wyczuwa, co myśli Ala. I mówi. Mnie interesuje tylko ornitologia. Ala nie rozumie, o co chodzi Krystynie. A czy wy ją rozumiecie? Wątpię. Krystyna ma w sobie geny matki. A czy ojca? To nie jest takie pewne. Matka Krystyny. Piękna kobieta. Prawda jest taka, że obcowała z wieloma mężczyznami. Również na dziewięć miesięcy przed urodzeniem Krystyny. Ostatecznie wybrała przyszłego burmistrza, gdyż jego ojciec jako jedyny z ojców jej partnerów gwarantował miękkie lądowanie w zakładowym mieszkaniu. Był przecież sekretarzem. Dzień jest nareszcie słoneczny. Dziewczęta chodząc od szaletu do szaletu, bawią się względnie dobrze. No bo skoro jest takie zjawisko jak clubbing, to może jest i toileting. Język Ali jest różny od języka Krystyny. Zbudowany z innych pojęć i wyrażający inne pragnienia. Mimo to pomiędzy dziewczętami zawiązuje się na nowo nić sympatii. Od tej pory. Jedynie za pomocą oczu powiedzą sobie o ważnych sprawach. Krystyna nie traci nawet humoru, gdy sokista zażądał, by przestała pić piwo w pociągu. Ala smutna. Mimo że jej nikt nie spotkał. Znajomy. To jednak miała wrażenie, że przyglądały się jej mury, dachy. Przyglądając się, pytały. Dokąd zmierzasz? Melodię do tych pytań wyśpiewały ptaki. W głębi duszy czuła się fatalnie. Ala rozumie, że obecnie Polska znajduje się w okresie przejściowym. I nie jest możliwe, by każdy młody natychmiast dostał to, co chce. Czyli co? Czyli godną, zgodną z wykształceniem, dobrze opłacaną pracę. Poprzewracało się w głowach młodym. Jest tyle dóbr do kupienia, a pieniędzy tak niewiele. Można wybierać, ale nie oczekujcie, że zostaną spełnione wszystkie trzy kryteria. Godna, zgodna z wykształceniem, dobrze płatna. Nie jest to możliwe. Godna, dobrze płatna. Godna, zgodna z wykształceniem. Zgodna z wykształceniem, dobrze płatna. Ale jeszcze częściej zostaje spełnione tylko jedno kryterium. Ale i wtedy należy się cieszyć. Najczęściej spełnione są zaprzeczenia. Czyli - i poniżająca, i niezgodna z wykształceniem. I do tego nisko płatna. Ale ludzie biorą. Ala wzięła. Ala już wie. Jak ktoś ze znajomych zapyta, co porabia, to wyzna, że wstyd jej powiedzieć. Przyzna, że niezgodnie z wykształceniem. Powie, że głupio jej mówić. Ala, rozpogadzając się, wystrzeli, że przynajmniej ma napiwki. Wtedy ten ktoś roześmieje się i powie, że dobrze, że przynajmniej w Polsce, bo przecież wielu naszych robi po barach w Londynie. A Angole jak się schleją, to są prawdziwe świnie. Tak. Pomyśli Ala. Nasi w Londynie będą patrzeć, jak Angole żłopią piwo. Ala za to zobaczy, jak Polacy je wysikają. Jest we mnie jad. Pomyśli Ala. Ala w domu jest późnym wieczorem. Ojciec od wielu dni przykuty do łóżka. Niczego nie wie. Ala postanowiła z matką, że niczego nie będą mówić tacie. I tak się nie dowie, bo nie wychodzi z domu. I nikt do niego nie przychodzi. Czy chcecie zobaczyć domek Ali i Krystyny? Tak nazwijmy szalet. Na skrzyżowaniu. Na skraju osiedla. Blisko parku. Niewielki pawilon. Obłożony cegłą klinkierową. Ta toaleta w zamyśle ma ucywilizować naszych obywateli. Mówiąc wprost. By nie lali w parku. By nie lali po klat