Ebook Miłość to piekielny pies mobi,epub

i zmyśleniem, autentyzmem i sztucznością, maksymalnym zbliżeniem do rzeczywistości i maksymalną stylizacją. Literatura od czasu do czasu zdaje się potrzebować zarówno dotknięcia ziemi, z której jak mityczny Anteusz czerpie energię, jak i oddalenia od ziemi, ,,bujania w obłokach", zarówno wartości elementarnych, jak i najbardziej subtelnych odcieni, literackiego ,,dzielenia włosa na czworo". Bukowski niemal zawsze opowiada się za pierwszymi członami wymienionych opozycji. Brzydzi go wszelki fałsz, a za fałsz uznaje też konwencjonalną ,,literaturę". Czerpie ze swoich autentycznych przeżyć, przekształcając je tylko w niewielkim stopniu i nie próbując ich sublimować. Przekonać nas o tym może porównanie jego utworów z tym, co wiemy o jego biografii skądinąd (wypowiedzi nieliterackie, teksty innych o pisarzu). Jest szczery aż do ekshibicjonizmu. Przy tym z lubością eksponuje te sfery rzeczywistości, które wszelkie konwencje (etyczne, obyczajowe, estetyczne) chciałyby cenzurować, wyrzucać poza sferę tego, ,,o czym się pisze": fizjologię (erotyzm, autoerotyzm, wydalanie, niedomagania ciała), najbardziej intymne, wstydliwe uczucia i pragnienia, życie na marginesie społeczeństwa, skłonność do nadużywania alkoholu czy do narkotyków, ,,nieestetyczne", niesmaczne aspekty świata. Raczej nie czyni tego po to, by ,,szokować mieszczucha", którego zresztą coraz trudniej czymkolwiek zadziwić czy zgorszyć, ale w imię prawdy, pozostającej dlań autentyczną wartością. Także w imię prawdy używa języka, którym faktycznie się mówi, którym rzeczywiście mówią ludzie z jego otoczenia, potocznego, niewygładzonego, pełnego wyrażeń slangowych i wulgaryzmów, nadużywającego spójników i dalekiego od awangardowej oszczędności wyrazu. Wiersze mają często charakter dialogu i stanowią jak gdyby miniaturowe dramaty. Bukowski chce pisać krwią i bebechami, a nie intelektem, a już na pewno nie książkową wiedzą. Wszystko, co pachnie sztucznością, ideami bez pokrycia, co nie sprawdza się w indywidualnym doświadczeniu, i to w dodatku na poziomie najbardziej podstawowym - jest podejrzane i w konsekwencji podawane w wątpliwość. Owszem, istnieje w tych utworach dystans, ale nie jest to dystans, z jakim patrzy się na rzeczywistość z wysokości wieży z kości słoniowej lub wieży z takich czy innych idei, dystans ów powstaje w wyniku włączenia mechanizmów obronnych humoru, ironii i autoironii. Przeciwieństwem prawdy jest dla Bukowskiego między innymi mit, w tym także mity amerykańskiego społeczeństwa, ,,amerykańskie marzenie" [4]. Bukowski nie tylko kwestionuje jego prawdziwość, ale przede wszystkim odrzuca wyznaczone przezeń społeczne zachowania i skale wartości, sam sytuuje się na marginesie amerykańskiego społeczeństwa, negując jego ideały i kpiąc z jego przekonań. Jest pisarzem tego, co zwykło się nazywać ,,podziemiem" (underground). Underground na amerykańskiej scenie literackiej kojarzy się przede wszystkim z pisarzami pokolenia beatu (William S. Burroughs, Gregory Corso, Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti, Jack Kerouac, Gary Snyder i in.), którzy wyraźnie zaznaczyli swoją obecność w literaturze około połowy lat pięćdziesiątych: sztandarowe dzieła ruchu, Howl and Other Poems (Skowyt i inne wiersze) Ginsberga i On the Road (W drodze) Kerouaca, ukazały się odpowiednio w roku 1956 i 1957. Bukowski czytał wiersze Ginsberga i Corso, ale lektura ta nie zwaliła go z nóg ani nie przekonała o szczególnej bliskości z ich autorami (zarazem jednak napisał kiedyś, że Ginsberg ,,jest być może najbardziej pobudzającą siłą w poezji amerykańskiej od Walta W[hitmana]") [5]. Miał w stosunku do tych twórców duży dystans. Zdaniem jego biografa, ,,najbardziej drażniło go u poetów beatu zaangażowanie w kwestie społeczne i polityczne. Sądził, że krępowało ono ich poezję, że prawdziwy poeta ma poważniejsze problemy niż aktualne wydarzenia" [6]. Polityka była mu obca [7], wszelka ideologia nienawistna. W wywiadzie dla francuskiego pisma ,,Paris Metro" stwierdził, że w ciągu całej epoki beatu chodził pijany i że nie zaprzyjaźnił się nigdy z Kerouakiem ani Ginsbergiem. ,,Nie interesują mnie - ciągnął - te bzdury z Greenwich Village, Paryża, cała ta bohema" [8]. Niemniej jednak zbieżność z antyakademicką, antyintelektualną twórczością ,,beatników", zbuntowaną przeciw społeczeństwu i stosującą nieoszlifowany język, narzuca się sama. Nie bardziej jednak niż zbieżność z dochodzącym do głosu w tym samym czasie nurtem tak zwanej poezji zwierzenia (Confessional Poetry, John Berryman, Stanley Kunitz, Robert Lowell, Sylvia Plath, Adrienne Rich, Theodore Roethke, Anne Sexton, Snodgrass i in.), egocentrycznej, bezpośredniej, przywołującej przeżycia skrajnie intymne, często trudne i bolesne, unikającej dystansu, skoncentrowanej na indywidualnym doświadc