Ebook Misja Ambasadora mobi,epub

�ku. Wes­tchnę­ła, wy­szła z po­ko­ju, a po­tem za­mknę­ła drzwi i za­blo­ko­wa­ła me­cha­nizm zam­ka za po­mo­cą ma­gii. - Tu­taj nic nie mamy. Wpa­try­wał się w nią, a jego twarz gniew­nie spo­chmur­nia­ła. - Kła­miesz! - wrza­snął. - Wiem, że ma­cie. Uży­wa­cie tego, kie­dy chce­cie lu­dzi od­zwy­cza­ić. Da­waj! Rzu­cił się na nią, wy­cią­ga­jąc dło­nie ni­czym szpo­ny. Zła­pa­ła go za nad­garst­ki i za­trzy­ma­ła atak, lek­ko na­pie­ra­jąc ma­gią na jego klat­kę pier­sio­wą. Był już wy­star­cza­ją­co po­bu­dzo­ny, dla­te­go nie chcia­ła po­gor­szyć sy­tu­acji, opla­ta­jąc go ma­gicz­ną mocą. Ką­tem oka do­strze­gła w ko­ry­ta­rzu zie­lo­ne sza­ty Uzdro­wi­cie­li, któ­rzy po­śpie­szy­li na po­moc, sły­sząc jego krzy­ki. Wkrót­ce dwóch z nich chwy­ci­ło męż­czy­znę za ręce, na poły wlo­kąc, na poły pro­wa­dząc go ko­ry­ta­rzem. Trze­ci z Uzdro­wi­cie­li zo­stał na miej­scu, a gdy na nie­go spoj­rza­ła, jej ser­ce pod­sko­czy­ło z za­sko­cze­nia. - Dor­rien! Męż­czy­zna, któ­ry ob­da­rzył ją uśmie­chem, był kil­ka lat star­szy i opa­lo­ny po spę­dze­niu wie­lu go­dzin na słoń­cu. Syn Ro­the­na był miej­sco­wym Uzdro­wi­cie­lem w ma­łym mia­stecz­ku na skra­ju gór po­łu­dnio­wych, gdzie miesz­kał z żoną i dzieć­mi. Daw­no temu, gdy była jesz­cze no­wi­cjusz­ką, od­wie­dził Gil­dię i za­przy­jaź­ni­li się z sobą - przy­jaźń mo­gła prze­ro­dzić się w ro­mans. Mu­siał jed­nak wra­cać do swo­jej wio­ski, a ona do na­uki. Po­tem za­ko­cha­łam się w Ak­ka­ri­nie, a gdy umarł, nie po­tra­fi­łam so­bie wy­obra­zić, że mogę być z kim­kol­wiek in­nym. Dor­rien zo­stał w Imar­di­nie, aby po­móc w na­pra­wie szkód po ata­ku icha­nich, jed­nak do­mem za­wsze było dla nie­go jego mia­stecz­ko i w koń­cu tam po­wró­cił. Po­ślu­bił miej­sco­wą ko­bie­tę i miał dwie cór­ki. - Wró­ci­łem - po­wie­dział. - Tym ra­zem na krót­ko. - Spoj­rzał na od­da­la­ją­ce­go się osza­la­łe­go nar­ko­ma­na. - Czyż­by jego pro­ble­mem było coś o na­zwie nil? So­nea wes­tchnę­ła. - Tak. - To wła­śnie po­wód mo­jej wi­zy­ty. Dwóch mło­dych lu­dzi w mo­jej wio­sce kil­ka mie­się­cy temu wró­ci­ło z tym z tar­gu. Za­nim zu­ży­li wszyst­ko, co ku­pi­li, zdą­ży­li się uza­leż­nić. Szu­kam po­ra­dy na te­mat le­cze­nia. Przyj­rza­ła mu się. W prze­ci­wień­stwie do Uzdro­wi­cie­li w mie­ście wol­no mu było ,,mar­no­wać" swo­ją moc na le­cze­nie uza­leż­nie­nia. Czyż­by pró­bo­wał w tym celu ma­gii uzdro­wi­ciel­skiej i po­niósł po­raż­kę, tak jak ona w wy­pad­ku więk­szo­ści pa­cjen­tów, któ­rych po­ta­jem­nie le­czy­ła? - Chodź ze mną - po­wie­dzia­ła, po czym od­wró­ci­ła się i otwo­rzy­ła skład. Po­dą­żył za nią, gdy we­szła do środ­ka, za­my­ka­jąc za sobą drzwi. Z unie­sio­ny­mi brwia­mi ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu, ale bez ko­men­ta­rza za­jął miej­sce, na któ­rym wcze­śniej sie­dział Cery. Ona zaś usia­dła na krze­śle, z któ­re­go chwi­lę temu wsta­ła. - Pró­bo­wa­łeś uzdra­wia­nia? - spy­ta­ła. - Tak. Dor­rien opo­wie­dział, jak mło­dzi męż­czyź­ni przy­szli do nie­go po po­moc, po­nie­wcza­sie zda­jąc so­bie spra­wę, że nie stać ich na ten na­łóg, i z za­że­no­wa­niem do­wia­du­jąc się, że był on zmo­rą mia­sta. Uży­wa­jąc swo­jej uzdro­wi­ciel­skiej mocy, pró­bo­wał zna­leźć źró­dło pro­ble­mu w ich cie­le i wy­le­czyć je, tak jak So­nea swo­ich pa­cjen­tów. I, po­dob­nie jak ona, osią­gał róż­ne efek­ty. Jed­ne­go z bra­ci uda­ło się uzdro­wić, dru­gi jed­nak nadal bła­gał o nar­ko­tyk. - U mnie było tak samo - po­wie­dzia­ła. - Pró­bo­wa­łam się do­wie­dzieć, dla­cze­go uzdra­wia­nie dzia­ła tyl­ko na nie­któ­rych. Dor­rien ski­nął gło­wą. - Jak więc ra­dzisz po­stą­pić z tymi, na któ­rych nie dzia­ła? - Nie po­win­ni po­now­nie się­gać po nar­ko­tyk, efekt mógł­by oka­zać się sil­niej­szy. Nie­któ­rzy moi pa­cjen­ci mó­wią, że za­ję­cia po­ma­ga­ją im po­zbyć się nar­ko­tycz­ne­go gło­du. Nie­któ­rzy piją. Nie­ste­ty dużo - mó­wią, że zbyt mała ilość osła­bia ich po­sta­no­wie­nie, by nie brać gni­lu. - ,,Gni­lu"? - To ulicz­na na­zwa nar­ko­ty­ku. Twarz Dor­rie­na wy­krzy­wił gry­mas. - Ro­zu­miem, że to ta wła­ści­wa. - Zmarsz­czył brwi i spoj­rzał na nią w za­my­śle­niu. - Je­że­li nie mo­że­my wy­le­czyć uza­leż­nie­nia u