Mistyfikacja - Audiobook mp3

. Ja cię nie wi­nię, bo może nią jest. Ukło­nił się lek­ko i od­wró­cił. - Nie będę już prze­szka­dzał - po­wie­dział. - Mi­łej za­ba­wy. Lau­ra od­pro­wa­dzi­ła go wzro­kiem, nie­na­wi­dząc się za aż tak od­py­cha­ją­ce za­cho­wa­nie i za to, że nie po­tra­fi za­ufać męż­czyź­nie, na­wet jed­ne­mu męż­czyź­nie. A ten przej­rzał ją, jak­by po­tra­fił zaj­rzeć wprost do jej gło­wy, od­czy­tać my­śli. Mimo wszyst­ prze­cież do niej nie pa­su­je. Mię­śniak? Też po­mysł. Po­sta­no­wi­ła za­po­mnieć o Da­vi­dzie Ba­ski­nie. Dziw­ne, ale nie mo­gła. Te­raz, w Au­stra­lii, nie­mal naga Lau­ra po­chy­li­ła się i spoj­rza­ła na ze­ga­rek. Pięt­na­ście po dzie­sią­tej. Od­gło­sy bu­szu prze­ni­ka­ły przez noc po­kry­wa­ją­cą okno ciem­ną za­sło­ną. Gdy­by cho­dzi­ło o ko­go­kol­wiek in­ne­go, już bar­dzo by się bała. Ale Da­vid był wspa­nia­łym pły­wa­kiem, omal nie za­kwa­li­fi­ko­wał się do re­pre­zen­ta­cji olim­pij­skiej i, co waż­niej­sze, po­tra­fił nie­ustan­nie za­ska­ki­wać tych, któ­rzy go zna­li, ro­biąc do­kład­nie to, cze­go spo­dzie­wa­li się naj­mniej. Mię­dzy in­ny­mi za to ko­cha­ły go me­dia spor­to­we. Dzien­ni­ka­rze zbie­ra­li się po me­czu pod jego szaf­ką, bo to on miał za­wsze na po­do­rę­dziu po­wie­dze­nie, któ­re do­sko­na­le nada­wa­ło się do za­cy­to­wa­nia w po­ran­nych wy­da­niach. Był gwiaz­dą aro­ganc­ką, lecz za­wsze uprzej­mą i za­wsze go­to­wą do­wieść, że za­słu­że­nie cie­szy się re­pu­ta­cją nie­prze­wi­dy­wal­ne­go. Lau­ra przy­kry­ła się ko­cem. Noc­ne po­wie­trze było chłod­ne, pie­ści­ło skó­rę, lecz draż­ni­ło ner­wy. Mi­ja­ły go­dzi­ny, a wraz z nimi od­cho­dzi­ły w prze­szłość tłu­ma­cze­nia, po­zwa­la­ją­ce Lau­rze opa­no­wać strach i na­ra­sta­ją­cą pa­ni­kę. ? ? ? Ubra­ła się już po pół­no­cy, o wpół do pierw­szej. Ze­szła do holu. Dy­żur peł­nił zna­jo­my re­cep­cjo­ni­sta; za­sta­no­wi­ła się na­wet prze­lot­nie, czy on kie­dy­kol­wiek sy­pia. - Bar­dzo prze­pra­szam - po­wie­dzia­ła - wi­dział pan może mo­je­go męża? - Pana Ba­ski­na? Nie, pro­szę pani. Nie wi­dzia­łem go od cza­su, kie­dy po­szedł po­pły­wać. - Może po­wie­dział coś, wy­cho­dząc? - Nic a nic, pro­szę pani. Od­dał mi tyl­ko klucz i tę wia­do­mość, któ­rą prze­ka­za­łem. Na­wet na mnie nie spoj­rzał. - Re­cep­cjo­ni­sta do­strzegł błysk stra­chu w jej oczach. - Jesz­cze się nie po­ka­zał? - Nie­ste­ty, nie. - Cóż, na pani miej­scu bym się tym nie przej­mo­wał. Są­dząc z ga­zet, pani to­wa­rzysz cie­szy się re­pu­ta­cją czło­wie­ lu­bią­ce­go przy­go­dy. Do rana wró­ci. - No tak, z pew­no­ścią ma pan ra­cję. - Lau­ra wes­tchnę­ła bez prze­ko­na­nia. Mia­ła ocho­tę za­cząć szu­kać Da­vi­da, ale szyb­ko uświa­do­mi­ła so­bie, że w ten spo­sób ni­cze­go nie osią­gnie, tyl­ko chwi­lo­wo uspo­koi się tym, że coś jed­nak robi, za­miast sie­dzieć w po­ko­ju. Pro­blem w tym, że sa­mot­na Ame­ry­kan­ka wę­dru­ją­ca po au­stra­lij­skim bu­szu w cał­ko­wi­tych ciem­no­ściach nie jest jed­nak kom­pe­tent­ną eki­pą po­szu­ki­waw­czą. Naj­praw­do­po­dob­niej Da­vid po­ja­wi się w ho­te­lu cały i zdro­wy do­kład­nie wte­dy, kie­dy ona osta­tecz­nie zgu­bi się w dzi­czy. Wró­ci­ła do po­ko­ju, po­dej­mu­jąc po­sta­no­wie­nie, że nie wpad­nie w pa­ni­kę aż do rana. ? ? ? Ze­ga­rek przy łóż­ku wska­zał siód­mą rano. Lau­ra ofi­cjal­nie wpa­dła w pa­ni­kę. 2 - Musi pani chwi­lecz­kę po­cze­kać na po­łą­cze­nie. - Dzię­ku­ję, po­cze­kam. Lau­ra usia­dła i wbi­ła wzrok w te­le­fon. Przy tej róż­ni­cy cza­su w Bo­sto­nie do­cho­dzi­ła dzie­wią­ta wie­czo­rem wczo­raj­sze­go dnia i . mógł jesz­cze nie wró­cić do domu. For­mal­nie koń­czył pra­cę tro­chę po ósmej, ale nie było dla niej ta­jem­ni­cą, że czę­sto zo­sta­je o wie­le dłu­żej. Jej dło­nie drża­ły. Twarz mia­ła zmę­czo­ną, spuch­nię­tą, oczy su­che, spoj­rze­nie udrę­czo­ne po po­zor­nie nie­koń­czą­cej się nocy, za­koń­czo­nej tak nie­daw­no. Wyj­rza­ła przez okno. Słoń­ce świe­ci­ło ja­sno, jego pro­mie­nie i ze­ga­rek przy łóż­ku były je­dy­ny­mi wi­docz­ny­mi ozna­ka­mi tego, że wczo­raj prze­szło w dziś i że noc rze­czy­wi­ście ustą­pi­ła po­ran­ko­wi. Ale dla niej trwa­ła ona nadal, tak jak ści­ska­ją­cy jej ser­ce ni­czym ima­dło kosz­mar. Na ch