Ebook Młode ciemności mobi,epub

j­sza ludz­ka zbie­ra­ni­na co­raz bar­dziej się zży­wa­ła i do­pa­so­wy­wa­ła. A w Zie­lo­nym zbie­ra­ni­na była nie­praw­do­po­dob­na. Po­dob­nie zresz­tą jak wszę­dzie na Zie­miach Od­zy­ska­nych. Od Opo­la, Wro­cła­wia po Szcze­cin, zbie­ra­ni­na wil­niu­ków, Wo­ły­nia­ków, Po­do­la­ków, lwo­wia­ków, war­sza­wia­ków, na po­znań­skich ,,py­rach" i opol­skich Ślą­za­kach koń­cząc. Fe­styn! Oj­ciec też się cza­sa­mi na fe­sty­nach po­ja­wiał. Za­czy­nał go i koń­czył na po­sia­dach ze swo­imi sy­bi­ra­ka­mi i fron­tow­ca­mi. Sta­szek nie za­uwa­żył, żeby choć raz dał się po­rwać ja­kiejś zna­jom­ce do tań­ca. Wy­ma­wiał się ża­ło­bą po Bro­ni, choć ża­łob­nej opa­ski na rę­ka­wie nie no­sił. Ale że nie­któ­re ko­bie­ty do ojca się przy­ma­wia­ły, to Sta­szek na wła­sne oczy wi­dział. Choć­by taka Ho­nor­ka czy są­siad­ka Trą­bo­wa na­wet. Tym Sta­szek się nie dzi­wił, też wdo­wy, a do tego jesz­cze nie­sta­re. Ale taka Wan­da zza to­rów? A wła­ści­wie pani Wan­da, któ­ra nie wia­do­mo skąd w Zie­lo­nym Polu się zja­wi­ła, sta­rą pan­ną czy roz­wód­ką była. No­si­ła się z miej­ska i pra­co­wa­ła na po­czcie w Mię­dzy­gó­rzu. Ta wy­raź­nie so­bie ojca upodo­ba­ła. Przy­sia­da­ła się do sto­li­ka, za­ga­dy­wa­ła i gło­śno się śmia­ła. Na­wet nie­brzyd­ka ta pani Wan­da była. Taka bar­dziej przy ko­ści blon­dy­na, za­wsze w zie­lo­nym be­re­cie, upu­dro­wa­na, z gru­by­mi, na ja­skra­wo czer­wo­no ma­lo­wa­ny­mi war­ga­mi. Nie lu­bił ta­kich ma­lo­wa­nych, a do tego śmiech mia­ła gło­śny i skrze­kli­wy. Stasz­ko­wi się nie po­do­ba­ła. A ojcu? Skąd Sta­szek mógł to wie­dzieć? Oj­ciec uśmie­chał się, nic nie mó­wił i są­czył piwo. ,,Oj­ciec się żeni!". Od cza­su, kie­dy Jan Do­li­na za­miar że­niacz­ki sy­nom ogło­sił, Sta­szek za­czął się ojcu nie­co bacz­niej przy­glą­dać i chy­ba nie­co in­a­czej o nim my­śleć. Pew­ne rze­czy so­bie przy­po­mniał i do­pie­ro te­raz wła­ści­wie je ko­ja­rzył. Tro­chę głu­pio mu na­wet było, ale za­czął pa­trzeć nie jak na ojca, tyl­ko jak na męż­czy­znę. Uświa­do­mił so­bie na­gle, że prze­cież oj­ciec wca­le nie jest taki sta­ry. A sko­ro tak, to jak mu tak, bez ko­bie­ty? Na­wet nie oże­nek Sta­szek miał na my­śli, ale w ogó­le. Sta­szek dziec­kiem już nie był, już na­wet na Sy­bi­rze co nie­co o ko­bie­tach wie­dział. Choć­by ta Aniu­ta z Ko­zac­kiej Po­la­ny, któ­ra mu pierw­szy raz w ży­ciu smak ko­bie­cej roz­ko­szy po­pró­bo­wać dała. Albo ta, woj­ną wy­posz­czo­na, za­chłan­na na chło­pów Niur­ka. Oby­dwie do dziś go we wspo­mnie­niach tam­ty­mi mi­ło­sny­mi fi­gla­mi prze­śla­du­ją i pod­nie­ca­ją. A już tu­taj, choć­by w Mia­stecz­ku, ile się na­mę­czył z tą ca­łu­śni­cą Pe­la­sią? Roz­pa­la­ła go piesz­czo­ta­mi do go­rącz­ki, a po­tem ani kro­ku da­lej. A Kryś­ka? A z Kryś­ką do tej pory też poza po­ca­łun­ka­mi nic. Zresz­tą Kryś­ka nie tyl­ko uro­dą, ale cha­rak­te­rem i tem­pe­ra­men­tem wy­raź­nie od Pe­la­si się róż­ni­ła. Wy­raź­nie po­waż­niej­sza, z po­cząt­ku nie­do­ty­kal­ska na­wet. Stasz­ka wciąż nie­co onie­śmie­la­ła. Ni­cze­go nie da­wa­ła so­bie wmó­wić, na­rzu­cić, a jak cze­goś chcia­ła, sama prze­ja­wia­ła ini­cja­ty­wę. Dłu­go mu­siał za­bie­gać, nim pierw­szy raz się po­ca­ło­wa­li. Do dziś zresz­tą, po­dob­nie jak z Pe­la­sią, od po­ca­łun­ków i przy­tu­la­nek do ni­cze­go wię­cej. Na­wet na­giej pier­si do­tknąć mu jesz­cze nie po­zwo­li­ła, wali po ła­pach, ob­ra­ża się i prze­pra­szać ją musi. ,,Oj­ciec się żeni". No do­bra, ale z kim? Sta­szek nie przy­po­mi­nał so­bie ni­cze­go ta­kie­go, co by wska­zy­wa­ło, że po śmier­ci Bro­ni oj­ciec któ­rąś z tu­tej­szych ko­biet ja­koś wy­róż­niał, a tym bar­dziej, żeby wśród nich kan­dy­dat­ki na żonę wy­pa­try­wał. No to, z kim? Tak gdzieś pod ko­niec żniw przy­szedł ko­lej­ny list od bab­ki Bar­skiej. ,,Prze­czy­taj, Sta­siu, bo mi się gdzieś oku­la­ry za­po­dzia­ły". Z li­stu wy­ni­ka­ło, że wszy­scy u nich zdro­wi, ,,Ja­si­czek" też, choć nie­daw­no prze­cho­dził wszel­kie moż­li­we dzie­cię­ce cho­ro­by. ,,To z nim do dok­to­ra i na dok­to­ra parę razy trze­ba było, ale ja­koś, dzię­ki Bogu, so­bie ra­dzi­my. Stef­cia pra­cu­je i na nas za­ra­bia, bo Hel­cia się uczy, a ja w domu cały czas przy tej Bro­ni­nej sie­rot­ce". I sa­kra­m