Ebook Mój język prywatny mobi,epub

­te­re­su­ją­cy się ję­zy­kiem, a wśród nich jest wie­lu pu­ry­stów. Za­tem przede wszyst­kim je­stem kry­ty­ko­wa­ny za nad­mier­ną to­le­ran­cyj­ność. Istot­nie, je­śli są ja­kieś for­my rów­no­praw­ne w ję­zy­ku pol­skim, ja­kieś dwa wzor­ce od­mia­ny - cie­szę się. Lu­bię, że są po­sta­ci i po­sta­cie, że to, że bę­dzie pa­dać jest rów­nie praw­do­po­dob­ne jak to, że bę­dzie pa­da­ło. Lu­bię ję­zy­ko­we nie­lo­gicz­no­ści i to, że okręt pod­wod­ny jest czę­ściej jed­nak w wo­dzie niż pod wodą; że choć ży­ciem po­za­gro­bo­wym cie­szy­my się wszy­scy, poza le­tar­gi­ka­mi, to tyl­ko o pew­nej for­mie ży­cia tak się mówi; że choć ra­czej naj­pierw je­den, po­tem dru­gi, to jed­nak je­den za dru­gim; że miej­sce sie­dzą­ce nie sie­dzi. Do­pusz­czam co­fa­nie się w tył i wra­ca­nie z po­wro­tem, ak­cep­tu­ję re­al­ne fak­ty, a na­wet słusz­ne ra­cje. Je­stem rzecz­ni­kiem więk­szej po­ło­wy, świa­dom, że jest za­wsze bar­dziej praw­do­po­dob­na niż ide­al­nie rów­na z tą dru­gą, mniej­szą. Może ta to­le­ran­cja tro­chę wy­god­nic­ka, ale zgod­na z moim ludz­kim cha­rak­te­rem i, co waż­niej­sze, z du­chem ję­zy­ka - ta­kim, jak go poj­mu­ję. Cza­sem jed­nak mam za złe. Draż­nią mnie eg­zal­ta­cje i mody. Zło­ści nad­miar, zwłasz­cza, po­wiedz­my, cza­sa­mi, cze­goś w ro­dza­ju, jak­by, w pew­nym sen­sie, po­wie­dział­bym, obec­no­ści cze­goś, co moż­na by na­zwać być może ta­kim okre­śle­niem jak, po­wiedz­my, czyn­nik hu­ma­ni­stycz­ny. Ta­kich słów, zmięk­cza­ją­cych ko­mu­ni­kat już nie do po­sta­ci pły­nu, lecz gazu. Ulot­ne­go oczy­wi­ście, jak to gaz. Ale i prze­szka­dza nad­mier­na pew­ność sie­bie i ka­te­go­rycz­ność. A tak­że nie­po­koi, tak­że nie­ste­ty cza­sem i wła­sna, po­wierz­chow­ność ję­zy­ko­wa w kon­tak­cie. Stąd nie­kie­dy uważ­ne ła­pa­nie za sło­wa, przy­słu­chi­wa­nie się kry­tycz­nie mo­wie z wy­łą­czo­nym my­śle­niem. Mam za złe dzien­ni­ka­rzom (tak­że przez sie­bie szko­lo­nym) ogól­ni­ko­wość ich py­tań. Zda­rzy­ło się na przy­kład pew­ne­go dnia (już daw­no), że dzien­ni­karz Pro­gra­mu III Pol­skie­go Ra­dia za­py­tał mnie, czy ję­zyk pol­ski się roz­wi­ja. Po­wie­dzia­łem, że tak, i to bar­dzo. Da­łem przy­kła­dy. Po paru go­dzi­nach dzien­ni­kar­ka Pro­gra­mu I Pol­skie­go Ra­dia za­py­ta­ła mnie, czy ję­zyk pol­ski się roz­wi­ja. Nie wy­trzy­ma­łem i po­wie­dzia­łem, że nie­spe­cjal­nie, że mógł­by bar­dziej, i da­łem przy­kła­dy. Nada­no to tego sa­me­go dnia, a pew­na za­przy­jaź­nio­na, ale po­waż­na pani pro­fe­sor, wy­słu­chaw­szy obu wy­po­wie­dzi, mia­ła mi za złe fi­lu­ter­ność na­uko­wą, pod­wa­ża­ją­cą róż­ne rze­czy. Prze­pra­szam bar­dzo tą dro­gą. Myślę o ję­zy­ku jako ję­zy­ko­znaw­ca, ale my­ślę też o nim jako czło­wiek mó­wią­cy. I my­ślę, że jest tak. Naj­pierw jest świat. Po­tem go po­zna­ję róż­ny­mi zmy­sła­mi. Po­zna­ję go, więc o nim my­ślę. Ta myśl po­win­na do nie­go pa­so­wać. Gdy­by świat za­czął się do­pa­so­wy­wać do my­śli, by­ło­by nie­do­brze. Wte­dy to ja za­czął­bym nie pa­so­wać do świa­ta, tyl­ko że o tym bym nie wie­dział. Więc myśl pa­su­je do świa­ta. Jest tak, jak my­ślę, że jest, to jest, prze­pra­szam, my­ślę, że jest tak, jak jest, i tak my­ślę, jak jest. A wiem, jak jest, kie­dy mogę roz­po­znać, co jest, a roz­po­zna­ję, co jest, kie­dy mogę to na­zwać. Nie­któ­re na­zwy już znam, in­nych się do­my­ślam, inne po­zna­ję. Jesz­cze inne mogę wy­my­ślić sam. My­ślę, wy­obra­żam so­bie trzy war­stwy: jed­na to świat, dru­ga to pa­su­ją­ce do nie­go my­śle­nie, a trze­cia to pa­su­ją­cy do tego my­śle­nia (a przez to i do świa­ta) ję­zyk. I, oczy­wi­ście, wiem, że samo my­śle­nie na­le­ży do świa­ta, a i ję­zyk też. My­ślę o świe­cie, my­ślę też (cza­sa­mi po to, żeby od my­śle­nia o świe­cie uciec) o sa­mym my­śle­niu. O świe­cie mó­wię; mogę, je­śli trze­ba, mó­wić też o my­śle­niu; i o ję­zy­ku też mogę mó­wić. Mó­wić mogę dzię­ki na­zwom. To, o czym w świe­cie my­ślę, czy­li to wszyst­ko, co się skła­da na świat, ma swo­je na­zwy; to, o czym mogę my­śleć w my­śle­niu, czy­li co się w mo­jej my­śli skła­da na my­śle­nie, też ma na­zwy. W ję­zy­ku też wie­le rze­czy ma na­zwy. Sama na­zwa ma na­zwę ,,na­zwa", ,,na­zwa" to na­zwa na­zwy, ale inne na­zwy, na­zwy in�