Ebook Mój syn, anioł, który wybrał życie mobi,epub

t ich sys­te­mu wy­cho­wa­nia, myśląc w sposób nie­mal za­ro­zu­miały, że ja z pew­nością po­tra­fiłabym to zro­bić le­piej. Po nie­wcza­sie wiem te­raz, że moje za­cho­wa­nie było ob­ja­wem skry­tej za­zdrości: one miały już dziec­ko, a ja nie. Nadal jed­nak cze­kałam. Jesz­cze dziś nie wiem dla­cze­go. Za­wsze mi się wy­da­wało, że naj­pierw trze­ba zro­bić coś in­ne­go. Tym­cza­sem po­ja­wiło się kil­ka drob­nych pro­blemów zdro­wot­nych. Ba­da­nie cy­to­lo­gicz­ne - wy­ko­ny­wa­ne skru­pu­lat­nie jako zwykła kon­tro­la, ka­za­no mi powtórzyć aż trzy razy, po­nie­waż ,,wy­nik był nie­ja­sny" - wy­ka­zało me­ta­plazję komórek nabłonka szyj­ki ma­ci­cy. Usu­nięto mi to, bez znie­czu­le­nia, pod­czas nie­skom­pli­ko­wa­ne­go za­bie­gu am­bu­la­to­ryj­ne­go w szpi­ta­lu. Za­bieg roz­wiązał pro­blem na daną chwilę, ale miał swo­je następstwa wie­le lat po­tem, kie­dy na­deszła chwi­la ro­dze­nia. Z tam­te­go za­bie­gu po­zo­stało mi wspo­mnie­nie prze­szy­wającego bólu spo­wo­do­wa­ne­go la­se­rem, którym przez po­nad czter­dzieści mi­nut usu­wa­no zmie­nio­ne komórki z mo­jej ma­ci­cy. Te­raz wiem, że w życiu tak nie cier­piałam, na­wet z po­wo­du bólu po­ro­do­we­go. Ale wte­dy jesz­cze tego nie wie­działam. Mijał czas, przeszło jesz­cze kil­ka lat, a na­sza Jes­si­ca nadal po­zo­sta­wała tyl­ko w na­szych ma­rze­niach. Aż do mo­men­tu, gdy mając nie­mal trzy­dzieści pięć lat, zaszłam w ciążę. Stało się wresz­cie! A była to chwi­la radości nie do opi­sa­nia. Naj­pierw ocze­ki­wa­nie, bo może jest to tyl­ko opóźnie­nie mie­siączki, ale po­tem na­deszło po­twier­dze­nie. Wskaźnik te­stu ciążowe­go, który zro­biłam rano w połowie lu­te­go, po­ka­zy­wał dwie kre­secz­ki: wresz­cie ocze­ki­wałam dziec­ka. Świa­do­mość, że się jest w ciąży, jest nie­sa­mo­wi­tym uczu­ciem. W jed­nym mo­men­cie je­steś pełna życia. W chwi­li, kie­dy od­kry­wasz, że ocze­ku­jesz dziec­ka, już go czu­jesz jako swo­je i już nie je­steś sama. To zdu­mie­wające, że mózg ludz­ki może pra­co­wać tak szyb­ko, że bu­du­je całe życie w ułamku se­kun­dy i pro­wo­ku­je uczu­cia tak rze­czy­wi­ste, że spra­wiają wrażenie, iż już przeżywa się to, co do­pie­ro ma się wy­da­rzyć. Ale na ra­zie byłam w ciąży, bar­dzo szczęśliwa. Od pierw­szej ul­tra­so­no­gra­fii w ósmym ty­go­dniu mo­gliśmy też po­czuć bi­cie małego ser­dusz­ka. Dla mo­je­go męża było to tak sil­ne wzru­sze­nie, że wy­szedłszy z ga­bi­ne­tu le­ka­rza mu­siał opłukać so­bie twarz, żeby przyjść do sie­bie. To była na­sza córecz­ka! Wi­dzie­liśmy ją: małe dzie­ciątko, które się po­ru­szało. Tętniła. Była żywa. Bi­cie ser­ca wy­ka­za­ne przez echo­graf nie­ustan­nie roz­brzmie­wało w na­szych uszach i to­wa­rzy­szyło nam przez wie­le dni. Już roz­ma­wiałam z moją córeczką. Jed­nak pamiętam - jak bym miała złowiesz­cze prze­czu­cie - bo ciągle mówiłam do niej: ,,Proszę cię, nie zo­sta­wiaj mnie". Nie­ste­ty, zo­sta­wiła. Był dwu­dzie­sty pierw­szy mar­ca. Pierw­szy dzień wio­sny. Słońce grzało w taki sposób, że wpra­wiało w do­bry nastrój, był prze­piękny wio­sen­ny dzień z czy­stym nie­bem i in­ten­syw­ny­mi już bar­wa­mi od­ra­dzającej się zie­mi. Ale dla mnie, dla nas, tam­ten dzień przy­niósł wie­le cier­pie­nia. Wstając wcze­snym ran­kiem, za­uważyłam ślady krwi i tak bar­dzo się prze­ra­ziłam, że za­brakło mi tchu. Nie wierząc w to, co widzę i mając na­dzieję, że to nie jest praw­da, że to tyl­ko coś nie­ważnego, wróciłam do łóżka, nie mówiąc o ni­czym mężowi. Trwałam tak nie­ru­cho­ma, jak gdy­by to mogło uni­ce­stwić to, co właśnie zo­ba­czyłam. Wytężałam umysł, szu­kając na­dziei we wszyst­kich in­for­ma­cjach, na­by­tych z książek, ja­kie prze­czy­tałam będąc w ciąży. Mówiłam so­bie: ,,Ależ tak, czy­tałam, że mogą po­ja­wić się ja­kieś ślady krwi, ale to nie ozna­cza za­raz, że coś ma się zda­rzyć, albo już się zda­rzyło to, co naj­gor­sze. A może to jest pra­widłowe. Moż moż moż" Jed­nak po nie­mal go­dzi­nie upływ krwi powiększał się, a mój nie­pokój wzra­stał. Po­wia­do­miłam męża, za­te­le­fo­no­wałam do szpi­ta­la. Le­karz, który ode­brał te­le­fon po­pro­sił, cze­go się zresztą spo­dzie­wałam, żebym pod­dała się kon­tro­li, a także po­in­for­mo­wał mnie, że nie­wiel­ka utra­ta krwi może być czymś zupełnie nor­mal­nym. Pod­czas krótkiej dro­gi do szpi­ta­la i ocze­ki­wa