Ebook Moja Warszawa mobi,epub

o­jen­nym od­zna­cze­niem na pier­si. Sta­ry Ma­slich pro­mie­niał ra­do­ścią i na cześć swe­go syna wy­dał przy­ję­cie. Z otwar­tych okien domu sły­chać było śmiech, brzęk szkła, czę­sto po­wta­rza­ne: ,,Pro­sit!" i chó­ral­ny śpiew. Śpie­wa­li Lili Mar­len i Deutsch­land über al­les. Niem­cy ucie­kli z na­sze­go mia­stecz­ka nocą i ran­kiem dom Ma­sli­chów był już opusz­czo­ny. Lu­dzie z ,,Pe­ki­nu" i bud bu­szo­wa­li po po­ko­jach, wy­no­sząc me­ble, koł­dry, po­dusz­ki i mar­mo­la­dę w be­czuł­kach ze skle­pu. Roz­wa­la­li fra­mu­gi okien­ne, od­ry­wa­li klep­ki z par­kie­tu i ob­stu­ki­wa­li ścia­ny, po­szu­ku­jąc zło­ta i bi­żu­te­rii. Wkrót­ce w domu po Ma­sli­chach za­miesz­ka­li pań­stwo Cze­czo­to­wie z sy­na­mi bliź­nia­ka­mi Pio­trem i Paw­łem. Mó­wi­li śpiew­nie i mięk­ko. Przy­by­li ze Wscho­du. Pan Cze­czot na po­wrót otwo­rzył sklep spo­żyw­czy, któ­ry pro­wa­dził wraz z żoną. Sklep ist­niał przez kil­ka lat i zy­skał so­bie licz­ną klien­te­lę we Wło­chach. Pan Cze­czot nie był zdzier­cą i ceny u nie­go były bar­dziej umiar­ko­wa­ne niż gdzie in­dziej. Pan Ma­slich też, co by nie po­wie­dzieć o nim, był so­lid­nym kup­cem. Wa­żył skru­pu­lat­nie i nie sprze­da­wał nie­świe­żych pro­duk­tów żyw­no­ścio­wych. Pan Cze­czot od­zna­czał się tymi sa­my­mi przy­mio­ta­mi. W do­dat­ku był za­wsze po­god­ny, życz­li­wy lu­dziom i roz­mow­ny, co róż­ni­ło go od daw­ne­go wła­ści­cie­la skle­pu, na­dę­te­go i ma­ło­mów­ne­go. Jed­nak w 1950 roku pan Cze­czot, nie mo­gąc po­do­łać ro­sną­cym po­dat­kom i szy­ka­nom in­spek­cji han­dlo­wej, zmu­szo­ny zo­stał do li­kwi­da­cji skle­pu. Za­czął jeź­dzić ko­lej­ką do War­sza­wy. Pod­jął pra­cę w han­dlu pań­stwo­wym. Jego bliź­nia­cy, Piotr i Pa­weł, byli mo­imi ko­le­ga­mi z jed­nej kla­sy. Łu­dzą­co do sie­bie po­dob­ni, sła­bo mó­wi­li po pol­sku. Wy­glą­da­li na za­bie­dzo­nych i gło­wy mie­li ostrzy­żo­ne do go­łej skó­ry. Bar­dzo grzecz­ni, sta­wia­ni przez na­uczy­cie­li za wzór dla in­nych. Nam jed­nak wy­da­wa­li się zbyt grzecz­ni, po­kor­ni i bo­jaź­li­wi. Tro­chę im do­ku­cza­li­śmy. Wa­li­li­śmy ich z upodo­ba­niem w ostrzy­żo­ne do go­łej skó­ry gło­wy. Po krót­kim cza­sie wło­sy im od­ro­sły i zu­peł­nie upodob­ni­li się do nas. Na­uczy­cie­le już prze­sta­li ich sta­wiać za wzór do na­śla­do­wa­nia. W póź­niej­szych la­tach z rzad­ka wi­dy­wa­łem bliź­nia­ków. Pan Cze­czot umarł. Po­tem pani Cze­czo­to­wa. Piotr wy­je­chał na Śląsk i tam się oże­nił. Pa­weł za­miesz­kał w no­wym osie­dlu na Gro­cho­wie. Do­pie­ro nie­daw­no do­wie­dzia­łem się od Paw­ła o wo­jen­nych lo­sach jego ro­dzi­ny. Miesz­ka­li w Stołp­cach na Wo­ły­niu. Pan Cze­czot był wła­ści­cie­lem du­że­go skle­pu przy ryn­ku i ka­mie­ni­cy z ogro­dem. Miał wy­so­ką po­zy­cję sza­no­wa­ne­go oby­wa­te­la i dzia­ła­cza roz­ma­itych or­ga­ni­za­cji spo­łecz­nych. Po 1939 roku na­sta­ła oku­pa­cja so­wiec­ka i pew­nej nocy od­wie­dził pana Cze­czo­ta tra­garz Abra­mek, ostrze­ga­jąc, iż mają przyjść po nie­go o świ­cie. Abra­mek był ko­mu­ni­stą i wi­tał Ar­mię Czer­wo­ną jako wy­zwo­li­ciel­kę. Rów­no­cze­śnie da­rzył pana Cze­czo­ta sym­pa­tią i sza­cun­kiem. Był lo­ka­to­rem w jego ka­mie­ni­cy. Pan Cze­czot spa­ko­wał nie­zbęd­ne rze­czy do to­boł­ka i uciekł za­raz po roz­mo­wie z Abram­kiem. W domu po­zo­sta­ła żona z bliź­nia­ka­mi. Przy­szli o świ­cie. Pa­nią Cze­czo­to­wą wy­wieź­li do obo­zu na Ural, a bliź­nia­ków do sie­ro­ciń­ca pod Kra­sno­jar­skiem. Mat­ka zdą­ży­ła im jesz­cze za­szyć do pal­to­ci­ków kar­tecz­ki z na­zwi­ska­mi i imio­na­mi, ad­re­sem w Stołp­cach oraz datą chrztu w ko­ście­le rzym­sko­ka­to­lic­kim. Chłop­cy prze­by­wa­li w po­nu­rym, ła­gier­nym sie­ro­ciń­cu przez kil­ka lat. Za­po­mi­na­li po­wo­li ję­zy­ka oj­czy­ste­go i tyl­ko chro­ni­li jak re­li­kwie kar­tecz­ki wszy­te do ubrań przez mat­kę. Wie­dzie­li, że są Po­la­ka­mi i gdzieś da­le­ko znaj­du­ją się ich ro­dzi­ce. W cza­sie po­wo­jen­nej re­pa­tria­cji Po­la­ków ze Wscho­du mat­ka szczę­śli­wie od­na­la­zła swo­ich bliź­nia­ków. Przy­wę­dro­wa­li do Włoch pod War­sza­wą. Pan Cze­czot całą woj­nę prze­żył na Wo­ły­niu i Po­le­siu. Stam­tąd wy­ru­szył do no­wej Pol­ski. Była to ody­se­ja. Od­na­lazł żonę i dz