Ebook Moje cholerne 20 lat mobi,epub

i mi od­pi­sze, o ile list w ogó­le do nie­go doj­dzie, to zna­czy, że nie zre­zy­gno­wał jesz­cze z na­sze­go wspól­ne­go pla­nu. Gdy­by­śmy mie­li być we dwój­kę, by­ło­by to cał­kiem re­al­ne, ale po­zo­sta­nie tu sa­me­mu jest uto­pią. Ju­tro cze­ka na mnie dużo pra­cy. Będę po­ma­gał bab­ci. *** Zno­wu bar­dzo dłu­ga roz­mo­wa z bab­cią... o mnie, o mo­jej przy­szło­ści, o Ro­dzi­nie. Lek­ka, lecz bez­sen­sow­na kry­ty­ka. Prze­waż­nie sło­wo ,,na­uka" po­wta­rza­ło się zbyt czę­sto. Bar­dzo mnie to zde­ner­wo­wa­ło. Bab­cia jest mą­dra tą swo­ją mą­dro­ścią lu­dzi wsi, ale pew­nych te­ma­tów nie po­win­no się przy niej po­ru­szać. Po­sta­ram się, żeby już nig­dy mię­dzy nami nie do­szło do roz­mo­wy o tych rze­czach. Nie chcę się za­sta­na­wiać nad tym, co będę ro­bił, nie chcę my­śleć o tym i nie mogę pa­trzeć na swo­ją przy­szłość ocza­mi in­nych lu­dzi. Jest to moja oso­bi­sta spra­wa. Li­dia. Dziew­czy­na, do któ­rej pod­cho­dzę jak do kwia­tu. Przy któ­rej je­stem god­ny. Przy któ­rej czu­ję się jak kwiat. Nic nas nie łą­czy oprócz sprze­ci­wu wo­bec bru­tal­no­ści świa­ta. Krót­ko ją znam, lecz pra­gnę, by zo­sta­ła moją przy­ja­ciół­ką. Bo chy­ba je­dy­nie ona ro­zu­mie rze­czy, o któ­rych mó­wię. Cie­ka­we było na­sze po­zna­nie się, ale o tym kie­dy in­dziej, bo za bar­dzo je­stem dzi­siaj roz­trzę­sio­ny i w ogó­le zmę­czo­ny. 17 czerw­ca Co chwi­la la­tam do szo­py. Wy­pło­szy­łem stam­tąd kurę, któ­ra prze­cież ma sie­dzieć na jaj­kach, ale i sam drżę na myśl, że bab­cia wy­pa­trzy moje by­wa­nie w szo­pie. Zresz­tą moż­li­we, że już się do­my­śla. Idio­tycz­ne, ale boję się, czy nie je­stem al­ko­ho­li­kiem. Bo na dro­dze do al­ko­ho­li­zmu to chy­ba już je­stem. Ale czy tacy lu­dzie jak ja mogą zo­stać al­ko­ho­li­ka­mi? Mam ra­czej ja­kieś na­tręc­twa zwią­za­ne z pi­ciem. Cią­gle ana­li­zu­ję, ile piję, a prze­cież nie piję wca­le dużo. Już ra­czej czę­sto. Wła­ści­wie co­dzien­nie. Ale pi­ja­ny by­łem tyl­ko kil­ka razy. Zwy­kle po wy­pi­ciu by­łem tyl­ko swo­bod­niej­szy i bar­dziej sobą. Tak. To chy­ba tyl­ko ner­wi­ca na­tręctw. Po przy­jeź­dzie do By­to­mia i za­in­ka­so­wa­niu pię­ciu­set zło­tych udam się do dok­to­ra Kos­sow­skie­go z Biel­ska. Był moim pierw­szym psy­chia­trą. Zwró­ci­łem się do nie­go je­sie­nią 1965 roku. Był je­dy­nym, któ­ry wzbu­dził we mnie ja­kie ta­kie za­ufa­nie. Jest mło­dy i wiem, że ma w so­bie dużo po­ezji. I że jest cho­ry tak samo jak ja. Być może, że za po­mo­cą dok­to­ra Kos­sow­skie­go, któ­ry da mi pew­ne wska­zów­ki, sta­nę się bar­dziej lo­gicz­ny. W każ­dym ra­zie będę z nim szcze­ry. Mę­czy mnie już to po­pi­ja­nie z ba­lo­nu wina. Chwi­la­mi prze­ra­ża mnie myśl, że nie mogę się bez nie­go obejść. W imię swo­ich dwu­dzie­stu lat przy­rze­kam so­bie cał­ko­wi­tą trzy­dnio­wą abs­ty­nen­cję. Dzi­siaj może łyk­nę so­bie jesz­cze tro­chę, ale od ju­tra aż do śro­dy to już zu­peł­na abs­ty­nen­cja. Tro­chę za dużo było tego wina. W tej chwi­li przy­szła bab­cia i po­pro­si­ła, że­bym po­szedł z nią na cmen­tarz. Koń­czę więc, zo­sta­wia­jąc wszyst­ko ak­tu­al­nym. 19 czerw­ca Wczo­raj przy­je­chał wu­jek Ka­zik z Ha­nią. Chwi­lę po­tem zja­wił się wuj Ze­non. Wuj Ze­non jest naj­star­szy z ro­dzeń­stwa mo­je­go ojca. Sześć­dzie­się­cio­pa­ro­la­tek. Stał się w ro­dzi­nie nie­omal le­gen­dar­nym ucie­le­śnie­niem krę­tac­twa i kom­bi­na­tor­stwa. Ro­dzi­na ze zgro­zą stwier­dzi­ła, że je­stem cha­rak­te­ro­pa­tycz­nie do nie­go po­dob­ny, i prze­strze­gła, że­bym, Boże broń, nie po­szedł w jego śla­dy. A wuj ostat­nio sie­dział w wię­zie­niu za ja­kieś man­ko. Zra­zi­łem się wte­dy do ro­dzi­ny ojca, ści­ślej do bra­ci i sio­stry wuja Ze­no­na. Do ojca też. Wuj pro­sił z wię­zie­nia o po­moc. Praw­do­po­dob­nie nikt mu jej nie udzie­lił. Z po­wo­du ogłu­pie­nia i skner­stwa. Zresz­tą nie je­stem pe­wien tej hi­sto­rii. Fakt, że wy­szedł z wię­zie­nia po dwóch la­tach, na­pi­sał do ojca i oj­ciec zo­sta­wił list bez od­po­wie­dzi. Przy­je­chał i po­wia­ło eks­klu­zyw­no­ścią. Ko­ja­rzył mi się z mia­stem Chi­ca­go i z ame­ry­kań­skim biz­ne­sem. Ele­ganc­ko ubra­ny, ba, ide­ał ja­kie­goś pod­lot­ka cze­ka­ją­ce­go w ma­rze­niach na star­sze­go pana z su­per­wo­zem i tak da­lej. Tyl­ko że wu­jek nie miał na­wet z