Ebook Moje zeznania mobi,epub

Mimo woli przy­po­mniałem so­bie i Buch­tarmę, i ten wy­pa­dek, i wszyst­kie inne bu­do­wy. Dokądkol­wiek mnie te­raz wy­wiozą, to i tak wszędzie będę ta­kim sa­mym ,,kom­so­mol­cem", będę moknąć i marznąć na ape­lach, miesz­kać za dru­tem kol­cza­stym, będą mnie pil­no­wa­li uzbro­je­ni strażnicy z wil­czu­ra­mi, a jak nie wy­trzy­mam i będę próbował uciec, to mnie od­strzelą tak samo, jak tego chłopa­ka nad Ir­ty­szem. 1 Au­tor w 1958 roku zo­stał ska­za­ny na 2 lata po­zba­wie­nia wol­ności. Po roku uciekł z łagru i tułał się po Związku Ra­dziec­kim bez do­ku­mentów do je­sie­ni 1960, kie­dy podjął próbę uciecz­ki z kra­ju. 2 Buszłat - wa­ciak. 3 Tj. stre­fy za­ka­za­nej. ETA­PY Następne­go dnia mnie wy­wieźli. Od­da­li odzież, ode­braną przy aresz­to­wa­niu, tyl­ko butów nie zwrócili - po­dar­li na drob­ne kawałki, szu­ka­li, gdzie jest ,,so­wiec­kie­go zakładu plan"1. Ka­za­li mi się ubrać i wy­pro­wa­dzi­li z więzie­nia. Suka była przy­sta­wio­na do sa­mych drzwi. Mnie we­pchnęli do bok­su i za­mknęli. Sa­mochód ru­szył. Pudło nie miało okien, nic nie było widać, wy­czu­wało się tyl­ko ruch. Oto ma­szy­na zwal­nia, na­wra­ca; zno­wu cofa. To zna­czy, że pod­jeżdżamy pod wa­gon. Z sa­mo­cho­du: szyb­ciej, szyb­ciej, zno­wu szyb­ciej - przez dwa zwar­te sze­re­gi żołnie­rzy, pro­sto do wa­gonu. Wa­gon więźniar­ka - in­a­czej na­zy­wa się stołypin­ka2 - zro­bio­ny jest pra­wie tak samo, jak zwy­czaj­ne wa­go­ny pasażer­skie. Wzdłuż ścia­ny z jed­nej stro­ny wąskie przejście, po dru­giej - prze­działy. Tyle że prze­działy nie mają drzwi, je­dy­nie kra­ty. Cała jed­na stro­na wa­go­nu jest ślepa, a od stro­ny ko­ry­ta­rza okna są okra­to­wa­ne, cho­ciaż na zewnątrz tego nie widać, bo za szy­ba­mi są zasłony. Jeśli po­pa­trzeć z zewnątrz - wa­gon jak wa­gon, nikt by się nie domyślił, że prze­wo­zi się w nim więźniów. Co praw­da, wszyst­kie okna są szczel­nie za­mknięte i zasłonięte, nikt nie wygląda, nie ma­cha do lu­dzi na pe­ro­nie. Widać jacyś sami smętni i nie­cie­ka­wi świa­ta pasażero­wie zgro­ma­dzi­li się w tym wa­gonie. W prze­dziale są półki: z każdej stro­ny po trzy, jed­na nad drugą. Pomiędzy środ­ko­wy­mi półkami można jesz­cze prze­rzu­cić sze­roką płytę - i robi się z tego pry­cza na całą sze­rokość prze­działu. Miejsc leżących jest wte­dy sie­dem, a jak się trochę ścisnąć, to osiem; ale upy­chają do każdego ta­kie­go prze­działu-klat­ki najczęściej dwa­naście-piętnaście osób albo i więcej. Do tego jesz­cze rze­czy oso­bi­ste więźniów. I wszyst­ko szczel­nie po­za­my­ka­ne, świeże po­wie­trze nie ma jak się do­stać, chy­ba że na sta­cji otworzą drzwi, żeby kogoś wpro­wa­dzić albo wy­pro­wa­dzić. Po ko­ry­ta­rzu chodzą żołnie­rze z pi­sto­le­ta­mi. Jak się jesz­cze tra­fi jakiś nie naj­gor­szy chłopak, to prze­chodząc otwo­rzy okno na ko­ry­ta­rzu i przez kra­ty w drzwiach na chwilę po­wie­je świeżością. Ale są tacy kon­wo­jen­ci, że choćby ich nie wia­do­mo jak pro­sić - nie wy­wietrzą. A więźnio­wie duszą się w swo­jej klat­ce, jak ryba na pia­sku. Ja od Asz­cha­ba­du do Tasz­kien­tu byłem prze­wożony jak książę - sam w klat­ce! W in­nych był ścisk, za­py­tałem sąsiadów przez ścianę, ilu ich jest, a oni na to - sie­dem­na­stu. Zro­zu­miałem, że kom­fort, który mi za­pew­nio­no, związany był nie ze szczególną troską o po­li­tycz­nych, ale z ry­zy­kiem kon­tak­tu ta­ko­wych z po­spo­li­ty­mi: żeby ich nie agi­to­wa­li po dro­dze. Więc cia­snotę mu­sie­li zno­sić inni, nie ja. Ale pod in­ny­mi względami miałem tak samo okrop­nie jak wszy­scy. W asz­cha­badz­kim więzie­niu wy­da­li mi pro­wiant na drogę: bo­che­nek czar­ne­go chle­ba, 50 gramów cu­kru i jed­ne­go śle­dzia. Ile­kol­wiek się je­dzie do następne­go punk­tu, to i tak nic więcej nie do­sta­niesz: w wa­go­nach żad­ne­go je­dze­nia nie dają. Ale więźniów go­rzej niż głód męczy w dro­dze pra­gnie­nie. Rano i wie­czo­rem leją im ku­bek wrzątku, a wody - to już zależy, jaki żołnierz się tra­fi. Jak bar­dziej ludz­ki, to przy­nie­sie raz albo i dwa razy, ale jak mu się znu­dzi bie­gać z czaj­ni­kiem, to możesz sko­nać z pra­gnie­nia. Pod wieczór po­sta­no­wiłem zjeść ko­lację. Roz­pa­ko­wałem swój asz­cha­badz­ki przy­dział, ode­rwałem pal­ca­mi połówkę śle­dzia, zjadłem z chle­bem. Po­pro­siłem żołnie­rza, żeby dał mi zim­nej wody albo wrzątku, a on: ,,Nie. Do­sta­niesz ze wszyst­ki­mi". Cze­kam. Za ja­kieś dwa­dzieśc