Morsowanie. Jak świadomie obcować z zimnem

Ota­cza mnie biel i jej od­cie­nie: umy­sł nie ma bo­dźca w po­sta­ci ko­lo­rów. Co­dzien­nie mor­su­ję, na gło­wę wy­le­wam lo­do­wa­tą wodę i wcho­dzę do ba­lii lub prze­rębla, po czym za­nu­rzam gło­wę i przez chwi­lę sku­piam się na re­ak­cji cia­ła. Mor­so­wa­nia or­ga­nizm się boi, wy­czu­wa w tym nie­bez­pie­cze­ństwo dla sie­bie. Uzna­je, że to sprzecz­ne ze stra­te­gią prze­trwa­nia. Podświa­do­mie pró­bu­je mnie znie­chęcić do tej czyn­no­ści. Ro­zu­miem go, więc sta­ran­nie pla­nu­ję ka­żde mor­so­wa­nie, aby mu po­ka­zać, że mam kon­tro­lę nad tym, co ro­bię. Często je­stem zgrza­ny przed lo­do­wa­tą kąpie­lą na sku­tek ak­tyw­no­ści fi­zycz­nej, uwzględ­niam ten czyn­nik i trak­tu­ję jako za­gro­że­nie. Je­stem tu sam i nie mogę po­pe­łnić błędu. Zdej­mu­ję buty, sta­ję sto­pą na śnie­gu - to pierw­szy im­puls dla or­ga­ni­zmu, któ­ry za­czy­na się przy­go­to­wy­wać. Roz­bie­ram się bez po­śpie­chu, aby schło­dzić cia­ło. Przez chwi­lę cho­dzę po śnie­gu, je­stem go­to­wy. Umy­sł po­dej­mu­je ostat­nią pró­bę znie­chęce­nia, bez po­wo­dze­nia, od­pusz­cza, nie na­le­ga. Zmie­nia stra­te­gię, te­raz sku­pia się na tym, aby mnie chro­nić. Już po mor­so­wa­niu, jest mróz, wiatr, a mnie jest cie­pło. Czu­ję się spe­łnio­ny. Mróz osu­sza cia­ło, sta­ję twa­rzą do wia­tru, aby chro­nić ple­cy. Bez po­śpie­chu się ubie­ram, mam kon­tro­lę - po­śpiech ozna­cza oba­wę przed czy­mś i pro­wo­ku­je strach do dzia­ła­nia, strach zaś wy­mu­sza uciecz­kę. Za­nu­rze­nie w lo­do­wa­tej wo­dzie po­wo­du­je re­set umy­słu, daje inną per­spek­ty­wę. To bo­dziec, któ­ry uzdra­wia nie tyl­ko cia­ło, ale przede wszyst­kim umy­sł. Morsowanie w pojedynkę Czy mo­żna wcho­dzić do lo­do­wa­tej wody bez asy­sty in­nej oso­by? Dzwo­ni te­le­fon, sły­szę głos dziew­czy­ny - pyta, czy to Va­ler­jan. Chce roz­po­cząć przy­go­dę z mor­so­wa­niem i po­trze­bu­je rady, od cze­go ma za­cząć. Od­po­wia­dam, że może zna­le­źć klub mor­sa i z nimi we­jść pierw­szy raz. Oka­zu­je się, że w oko­li­cy nikt nie mor­su­je, więc mó­wię, że chęt­nie ją wpro­wa­dzę u sie­bie. Miesz­ka w Is­lan­dii, więc zmie­nia­my stra­te­gię. Ro­bię krót­ki wy­kład przez te­le­fon. Przy­szła focz­ka wy­na­la­zła miej­sce do mor­so­wa­nia: gór­ska rzecz­ka. Je­dzie z mężem, wspól­nie ba­da­ją i oce­nia­ją miej­sców­kę. Jest w mia­rę płyt­ko, ok. 70 cm. Na­wi­ązu­je­my po­łącze­nie wi­deo: mąż trzy­ma te­le­fon, ja ob­ser­wu­ję re­ak­cję dziew­czy­ny. Jest już w wo­dzie, od­dech wy­rów­na­ny, czu­je się wspa­nia­le; przez chwi­lę sie­dzi w rzecz­ce, ma chęć na wi­ęcej, więc na­ma­wiam ją na za­nu­rze­nie gło­wy. Pierw­sze we­jście ma za sobą, jest już bez­piecz­na na brze­gu. Ko­lej­ne po­łącze­nie już z sa­mo­cho­du, z po­dzi­ęko­wa­nia­mi. Za­mor­so­wa­ła jesz­cze kil­ka razy, łącząc się ze mną, i tak roz­po­częła swo­ją przy­go­dę z zim­ny­mi kąpie­la­mi - nie spo­ty­ka­jąc in­nych mor­sów. Ka­żdy jest wol­nym czło­wie­kiem i sam de­cy­du­je o tym, na co może so­bie po­zwo­lić: mamy coś ta­kie­go jak in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy. Za­bra­nia­nie pew­nych czyn­no­ści po­wo­du­je, że czło­wiek w mniej­szym stop­niu się za­sta­na­wia nad tym, co jest bez­piecz­ne, a co nie. Je­że­li na kub­ku bra­ku­je na­pi­su, że na­pój jest go­rący, to często się pa­rzy­my i jesz­cze mamy pre­ten­sje. Tak samo jest z mor­so­wa­niem. Czy jak za­czy­na­my bie­gać, to za­wsze musi nam ktoś to­wa­rzy­szyć? Jak ktoś będzie chciał zimą wy­lać wia­dro lo­do­wa­tej wody na gło­wę lub po­sta­wi w ogród­ku ba­lię i będzie co­dzien­nie do niej wcho­dził, to musi być pil­no­wa­ny? Wia­do­mo, że je­że­li nie zna­my zbior­ni­ka, to bez wcze­śniej­szej oce­ny do nie­go nie wcho­dzi­my - to oczy­wi­ste jak to, że po au­to­stra­dzie nie je­ździ­my ro­we­rem. Jak naj­bar­dziej mo­żna wcho­dzić z asy­stą, je­że­li oso­ba jest star­sza i nie wie, jak się za­cho­wa jej or­ga­nizm w lo­do­wa­tej wo­dzie, bo ma pew­ne do­le­gli­wo­ści, któ­re mogą wpły­nąć na jego od­mien­ną re­ak­cję. Po­dob­nie gdy pod­czas mor­so­wa­nia za­nu­rza gło­wę lub przez dłu­ższy czas prze­by­wa w wo­dzie - to­wa­rzysz może oka­zać się po­moc­ny w sy­tu­acjach nie­stan­dar­do­wych. Tak samo z ba­da­nia­mi le­kar­ski­mi dla osób roz­po­czy­na­jących przy­g